Σταντ στην Αθήνα… Όσο περνάει ο καιρός θα τα βλέπετε όλο και πιο συχνά, όχι μόνο στο κέντρο, αλλά και σε άλλα σημεία στις γειτονιές… Σε όλο το Λεκανοπέδιο της Αττικής, αλλά και στην Ελλάδα.


Και δίπλα τους ανθρώπους που διακηρύττουν τη δική τους αλήθεια για τον Θεό που πιστεύουν… Κάντε μια στάση… Κουβεντιάστε μαζί τους… Ίσως δείτε αυτό το διαφορετικό που ευαγγελίζονται…


Εδώ είναι το Περιστέρι… Αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος Δήμος της Ελλάδας ή του κόσμου. Αν το προσέξετε θα δείτε σίγουρα κάτι ανάλογο στη δική σας πόλη. Είναι περισσότερο από βέβαιο…


Παρόμοιο έργο γίνεται σε όλο τον κόσμο… Τα περιθώρια στενεύουν και οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πουν τα καλά νέα, να δώσουν ενθάρρυνση στους συνανθρώπους τους που λιποψυχούν από τα προβλήματα.


Πραγματικά ίδιες εικόνες παντού… Ο στόχος ο ίδιος… Να μάθουν οι άνθρωποι τον αληθινό Θεό, να βρουν ελπίδα για τη ζωή τους, να ανοίξουν ξανά τους ορίζοντες της σκέψης τους… Να ξεφύγουν από την κοροϊδία των θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών του κόσμου..

Σας ευχαριστώ!.. Μόνο αυτό έχω να πω… Συνηθίζω κάθε νέα 10.000 νέα «κλικ», νέες επισκέψεις δηλαδή στο Site από διαφορετικές Ι.Ρ., να γράφω ένα μικρό σημείωμα, να διαπιστώνω την πορεία που χάραξα μέχρι εδώ και να προχωρώ στο δρόμο που θέλω να πάω στην κατεύθυνση που θεωρώ σωστή, μα δεν σας προλαβαίνω…

Μόνο χθες είχαμε, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς βλέποντας τον μετρητή που είναι τοποθετημένος στη μπάρα στα δεξιά του Site όπως το βλέπετε στον υπολογιστή σας, 870 επισκέψεις… Κι έτσι, λίγο κάτω, λίγο πάνω, κινείται καθημερινά η επισκεψιμότητα του… Κι αυτό αποτελεί για μένα μεγαλύτερη ευθύνη, να το ενημερώνω, να το φροντίζω ώστε να διατηρεί την επικαιρότητα και να ζει την κάθε στιγμή μοναδικά, όπως αξίζει στον κάθε άνθρωπο…

Εκτιμώ ότι τίποτα εδώ, δεν γίνεται τυχαία… Χρειάζεται δουλειά, υπομονή, επιμονή, προσπάθεια… Κι αυτό το κάνω… Και φαίνεται προοδευτικά στις 3.613 αναρτήσεις που έχω κάνει από την αρχή της δημιουργίας του ώς τώρα… Ή στα δυο χρόνια καθημερινής ενημέρωσης πειραματικού χειρισμού του Blogπου θα το βρείτε επίσης στη σελίδα αν ψάξετε λίγο και άνοιξε το δρόμο για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Χαίρομαι, γιατί μοιραζόμαστε πράγματα… Καθημερινά ζητήματα που αφορούν τη χαρά και τη λύπη, συναισθήματα, εικόνες από την αληθινή ζωή… Τη δική σας συμμετοχή δεν τη βλέπω μόνο από την επισκεψιμότητα, αλλά και από τα σχόλια…

Τελευταία είναι όλο και πιο θετικά, όλο και πιο ζεστά, όλο και πιο ανθρώπινα κι αυτό με ενθαρρύνει και μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω… Ξέρετε, ότι γίνεται εδώ, γίνεται εθελοντικά κι όπως θα διαπιστώσετε αν «ψάξετε» λίγο το Site, θα δείτε πως δεν έχει καμιά οικονομική υποστήριξη από διαφήμιση… Επομένως η μόνη αμοιβή είναι η χαρά που εισπράττει καθημερινά ο διαχειριστής της, εγώ δηλαδή…

Για να είμαστε ειλικρινείς, ότι συμβαίνει στην πραγματική ζωή, συμβαίνει κι εδώ... Πού και πού εμφανίζεται κάποιος «σωτήρας», ανώνυμα πάντα ή με ένα χαζό και ηλίθιο ψευδώνυμο, όπως το χθεσινό στο μήνυμα που άφησε, όλο φανατισμό, λέγοντας: «Αν το παιδί σου πάθει κάτι σοβαρό και χρειαστεί αίμα μη πας να δώσεις στο όνομα μιας διαστρεβλωμένης άποψης για αυτό που ονομάζεις θεό ή δεν ξέρω τι στο διάολο είναι αυτό που πιστεύετε! Περαστικά σας».

Φυσικά το κατέβασα μόλις έπεσε στην αντίληψη μου… Η ύβρις δεν έχει θέση εδώ… Θα μπορούσε, αν ήθελε, να κάνει ένα διάλογο και όχι βέβαια κάτω από μια τέτοια βάση, αλλά με σεβασμό στον απέναντι του και στις ιδέες του, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή όχι.

Δυστυχώς την αγένεια την κουβαλάμε μέσα μας… Η ευγένεια καλλιεργείται… Και αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον θα πρέπει να είναι άνθρωποι άρρωστοι που έρχονται μέχρι εδώ, διαβάζουν και… εκνευρίζονται… Λυπάμαι… Είναι καλύτερα να ζητήσουν τη βοήθεια ενός γιατρού, αντί να δοκιμάζουν τις λιγοστές αντοχές τους, μόνοι τους… Θα δουν το λάθος τους και ίσως μπορέσουν να ηρεμήσουν.

Ο διαδικτυακός αυτός τόπος είναι για φίλους και κανείς άλλος δεν έχει το δικαίωμα να έρχεται ακάλεστος αν δεν διαθέτει τις προδιαγραφές… Και αυτές είναι πολύ απλές: Να είναι Άνθρωπος και να σέβεται το συνάνθρωπο του... Το ότι είναι ελεύθερη η πρόσβαση και ανοιχτή στον καθένα δεν σημαίνει ότι μπορεί όποιος θέλει να κάνει ανεξέλεγκτη χρήση του διαδικτύου…

Βέβαια για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, άνθρωποι τέτοιου είδους είναι λίγοι και ντρέπονται να βγουν και να μιλήσουν με το όνομά τους… Οι πολλοί, οι επώνυμοι, είναι εδώ δίπλα μου. Λένε τις ιδέες τους, καταθέτουν τις απόψεις τους και τις υπερασπίζονται. Γι’ αυτό τους χαίρομαι και γι’ αυτούς δεν πρόκειται ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ να υποστείλει τη σημαία του και θα συνεχίσει να καταγράφει τις αλήθειες του, όπως έκανε πάντα από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, με το δικό του μοναδικό και πρωτότυπο τρόπο.

Ευχαριστώ τους χιλιάδες φυσιολογικούς ανθρώπους που έρχονται καθημερινά εδώ από ολόκληρο τον κόσμο, που δεν είναι πια παρά ένα μικρό χωριό και χαίρονται που βρίσκουν όμορφα πράγματα να διαβάσουν και να μοιραστούν μαζί μου.

Υπόσχομαι έτσι να συνεχίσω και στο μέλλον… Όσο μπορώ, όσο αντέχω κι όσο το μυαλό μου είναι σε θέση να υποστηρίζει θετικά αυτή τη διαδικτυακή προσπάθεια… Προς λύπη όλων εκείνων που είναι κολλημένοι στο παρελθόν και έχουν ακόμα τον μεσαίωνα, οδηγό στις αντιλήψεις τους… Ο κόσμος προχωρεί και τους αφήνει πίσω του, μόνους και δακτυλοδεικτούμενους…

Πιο υποβαθμισμένη συζήτηση στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης δεν έχω ξαναδεί στα χρόνια που δημοσιογραφώ… Αυτός είναι ο τίτλος (κεφαλάρι) της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Υπάρχουν ακόμα χειρότερα… Άλλες εφημερίδες αγνοούν εντελώς το θέμα από την πρώτη τους σελίδα, ενώ η ΑΥΓΗ και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το κάνουν ένα… μονόστηλο.


Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ την ημέρα της ψηφοφορίας που υποτίθεται ότι είναι η πιο σημαντική ώρα, αναδεικνύει τα ήξεις – αφίξεις του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά σε συνάρτηση με τις δηλώσεις Λαγκάρντ που προαναγγέλλει νέο μνημόνιο… Είναι προφανές ότι ο πολιτικός τους ορίζοντας κάπου εδώ ολοκληρώνεται…


Η εβδομαδιαία πολιτική – σατιρική εφημερίδα χθες προανήγγειλε την δυσαρμονία ανάμεσα στην κυβέρνηση και την κοινωνία, καθώς όπως εύστοχα επισημαίνει, «η ζωή είναι αλλού»… Ναι, προφανώς η κυβέρνηση ζει σε ένα άλλον πλανήτη, αφού το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να παρουσιάσει προς τα έξω μια τυπική συσπείρωση…


Η μόνη εφημερίδα που έχει κολλήσει στο παρελθόν αναδεικνύοντας ψηλά το θέμα (όπως έκαναν κάποτε και οι άλλες, όταν υπήρχε σοβαρός λόγος και αιτία…) είναι η πρωινή εφημερίδα ΛΟΓΟΣ. Φοβερός και τρομερός σε φαντασία τίτλος, δε βρίσκετε; Και υποτίθεται τώρα ότι οι άνθρωποι αυτοί προσφέρουν στην κοινωνία…


Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ πάντως σφυρίζει αδιάφορα… Ψηφοφορία απόψε στη Βουλή για ψήφο εμπιστοσύνης; Ποια ψηφοφορία; Σημασία γι’ αυτούς έχει να ενημερώσουν τους αναγνώστες τους σχετικά με τη ρύθμιση – εξπρές που… πρόκειται να φέρει η συγκυβέρνηση (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ) και με την οποία θα νομιμοποιεί τα καταπατημένα… Η κατάντια του ελληνικού Τύπου…


ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 11/10/2014

Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για ψήφο εμπιστοσύνης που ζήτησε η κυβέρνηση δια στόματος του αντιπροέδρου της κ. Ευ. Βενιζέλου, αξίζει να κάνουμε να κάνουμε μερικές σκέψεις. Ένα επίκαιρο άρθρο που δημοσιεύτηκε από τον κ. Σαραντάκο στο διαδίκτυο ήταν η αφορμή γι’ αυτόν τον προβληματισμό και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.

Η λέξη εμπιστοσύνη δεν είναι αρχαία, πλάστηκε στα μεσαιωνικά χρόνια, όπως άλλωστε και η λέξη «έμπιστος». Στα αρχαία υπήρχε το ρήμα «εμπιστεύω» (που σήμαινε «αναθέτω κάτι σε έμπιστο πρόσωπο»), και που ο μέσος τύπος του, «εμπιστεύομαι», στα ελληνιστικά χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως αποθετικό, με ενεργητική δηλαδή σημασία, «δείχνω εμπιστοσύνη».

Πηγαίνοντας προς την αρχή της ετυμολογικής αλυσίδας φτάνουμε στη λέξη πίστη, πίστις στα αρχαία, η οποία παράγεται από το ρήμα πείθω (αρχαιότερος ήταν ο μέσος τύπος: πείθομαι), θέμα πιθ- με συριστικοποίηση του θ πριν από το τ (πιθ-τις), που ανάγεται στην ινδοευρωπαϊκή ρίζα *bheidh- απ’ όπου και το λατινικό fides (πίστη και εμπιστοσύνη, εξού και το bona fide – με καλή πίστη, αλλά τελικά και το χάι φάι της υψηλής πιστότητας) ή το αλβανικό be.

Η πίστη δεν είχε στην αρχή θρησκευτικό χαρακτήρα, αφού είναι το αίσθημα βεβαιότητας κάποιου που έχει πειστεί. Μια από τις σημασίες της λέξης ήταν ακριβώς και η «εμπιστοσύνη» και αυτή τη σημασία έχει η λέξη στην αρχαιότερή της εμφάνιση, στα Έργα και ημέρες του Ησίοδου: «πίστεις .. ομώς και απιστίαι ώλεσαν άνδρας» (τόσο η εμπιστοσύνη όσο και η δυσπιστία μπορούν να καταστρέψουν κάποιον) ενώ αργότερα η λέξη πήρε επίσης τη σημασία της εγγύησης, της επιβεβαίωσης και παράλληλα ανέπτυξε τη σημασία της εμπιστοσύνης προς ένα Θεό, η οποία και έγινε κυρίαρχη με τον χριστιανισμό.

Πλάι στην πίστη και ο πιστός, που αρχικά δεν σήμαινε τον οπαδό κάποιας θρησκείας, αλλά είχε τη διπλή σημασία εκείνου που είναι άξιος εμπιστοσύνης, αξιόπιστος, και εκείνου που δείχνει εμπιστοσύνη, ενώ «τα πιστά» ήταν ο όρκος.

Από την ίδια ρίζα προέρχονται πολλές σημαντικές λέξεις που διατηρήθηκαν και στα νέα ελληνικά, όπως το ρήμα πιστεύω, η πίστωση (με την οικονομική σημασία να είναι δάνειο από τα γαλλικά), τα διαπιστευτήρια, η πεποίθηση, η πειθαρχία, το πείσμα, αλλά και ο πιθανός, που η αρχική του σημασία στα αρχαία ήταν «πειστικός», αλλά και ο πιστικός ή μπιστικός, που αρχικά σήμαινε τον έμπιστο άνθρωπο και τελικά κατέληξε να σημαίνει τον μισθωτό τσομπάνο.

Ωστόσο αυτό που έχει σημασία καθώς όλα αυτά τα μεταφέρουμε στην πολιτική είναι ότι κάθε στιγμή ο κ. Βενιζέλος λέει εκβιαστικά πως «κινδυνεύουμε να χαθούν τα επιτεύγματα πέντε χρόνων μέσα σε πέντε μέρες». Ποια επιτεύγματα, αλήθεια; Κινδυνολογεί… Σταθερά το κάνει αυτό, απ’ ότι θυμάμαι. Στην ίδια ακριβώς γραμμή με τον συνεργάτη του, κ. Σαμαρά… Αν αγαπούν και σέβονται τη Δημοκρατία, όπως λένε, ας την αφήσουν να λειτουργήσει ελεύθερα…

Διότι στις μέρες μας πολλά έχουν αλλάξει και πολύ περισσότερα αυτά τα πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας με τα μνημόνια να λειτουργούν σε βάρος μας… Έγιναν αφορμή να ξαναδούμε μερικά πράγματα σε νέα βάση. Έτσι και αλλιώς και όχι άδικα, η πολιτική και οι πολιτικοί έχουν τεθεί σε αμφισβήτηση αφού εκείνοι που τόσα χρόνια μας κυβερνούσαν και οδήγησαν τη χώρα και τους ανθρώπους της σ’ αυτά τα χάλια, υπόσχονται συνεχώς ότι μας… σώζουν… Τι λοιπόν, θα μπορούσε να εκφράζει η ψήφος εμπιστοσύνη στη Βουλή; Ας το δούμε λίγο το πράγμα όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται...

Στις διαπραγματεύσεις πάντως με τους τροϊκανούς – δανειστές μας κανένα κοινό σημείο επαφής δε βρήκαν, σύμφωνα με την πληροφόρηση που έχουμε από τα ΜΜΕ. Η συγκυβέρνηση εμφανίζεται να αντιδρά, εκείνοι διατάζουν και στο τέλος εκείνοι με σκυμμένο το κεφάλι να εφαρμόζουν νέα σκληρά μέτρα σε βάρος μας… Αφού το έργο το έχουμε δει τόσες φορές και οι σεναριογράφοι δεν έχουν καθόλου φαντασία… Πόσο άδικος είναι ό όρος ότι στη Βουλή θα πάρουν «ψήφο εμπιστοσύνης»…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις». Η ψηφοφορία θα γίνει απόψε το βράδυ, αλλά κάποιοι είναι σίγουροι για το αποτέλεσμα…

Ο Πέτρος Συμεωνίδης είναι φίλος μου. Γνωριστήκαμε την αρχή μέσα από το διαδίκτυο, όπως με πολλούς από σας και στη συνέχεια από κοντά. Φάγαμε μαζί σουβλάκια στου «Θανάση», στο Μοναστηράκι, πριν δυο μήνες… Είναι καταπληκτικός. Εδώ έχει πάει επίσκεψη στο ζεύγος Καμπουροπούλου που έκανε έργο στο σταντ της Εκκλησίας Περιστερίου και όπως με διόρθωσε, απλά φωτογραφήθηκε. Πέτρο το άλλαξα, όπως μου ζήτησες...


Φωτογραφία από την πρόσφατη Συνέλευση Περιοχής των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ηράκλειο Κρήτης, την περασμένη Κυριακή. Μια μέρα με πολύ ενδιαφέρον και πλούσιο πνευματικό τραπέζι για όποιον είχε την τύχη να βρεθεί εκεί. Το μάτι μας έκανε μια βόλτα στο γήπεδο μπάσκετ…


Ένα γήπεδο στη ΒΗΠΕ κατάμεστο όπου μπορούσες να δεις ανθρώπους από όλο το κοινωνικό υπόβαθρο, αν και με το όμορφο ντύσιμο και την ευταξία που υπήρχε, ήταν δύσκολο να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Σκεφθείτε όμως πόσες διαφορετικές ιστορίες, κουβαλούσαν…


Πάντα μου άρεσε να αφουγκράζομαι τους ανθρώπους… Και στο χωριό μου, το Θραψανό, όταν πάω, ψάχνω να βρω ευκαιρίες να ακούσω για τις εμπειρίες τους. Μέσα από τέτοιες διηγήσεις γίνομαι πιο σοφός… Είναι καλύτερα να μαθαίνεις έτσι, παρά από τα λάθη σου…

Δημοσιεύτηκε στο τοίχο του φίλου μου Πέτρου Σιμεωνίδη στο Google+. Μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Εξάλλου αυτό δεν κάνουμε όλοι; Να ενθαρρύνουμε καθημερινά ο ένας τον άλλον;

Γράφει ο Πέτρος: Το έλαβα από μια αδελφή στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι ντροπή να κλάψετε. Κι εγώ έκλαψα.

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι. Ντρεπόταν γι' αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.

Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους. Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με. ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα.

Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.

Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;. αναρωτιόταν. Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε.

«Δεν μ' ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ' ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές. και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει. Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;.».

Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!

Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.

Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους.

Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε. Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια. Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι' αυτόν:

«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις. όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι. Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου».

Το e-mail κλείνει έτσι. Απότομα… Δεν προσθέτει τίποτα άλλο… Αλλά και τι να έλεγε; Πώς ο νεαρός έγινε ράκος; Πώς δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον εαυτό του για τη λάθος συμπεριφορά του; Ε, μα κάτι πρέπει να κάνετε κι εσείς, δεν νομίζετε; Ας απαντούμε σε τέτοια ερωτήματα βάζοντας τον εαυτό μας στο κέντρο τέτοιων γεγονότων. Ο έλεγχος κάνει καλό…

Και μια πιο προσωπική φωτογραφία από την Συνέλευση Περιοχής στο Ηράκλειο της Κρήτης… Η σαρκική αδελφή μου, Στασούλα στο μέσον, πλαισιωμένη από την Ολυμπία και τη Σούλα. Ήταν κι αυτές εκεί κι ένιωσαν πολύ όμορφα και ωφελήθηκαν από το πρόγραμμα που άκουσαν.