Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ που μετά την ανανέωση του έχει καταφέρει να έχει συμπαγές, σταθερό αναγνωστικό κοινό... Είναι και η θεματολογία του τέτοια που σε κάνει να λαχταράς να την πάρεις στα χέρια σου, είτε στην πόλη του Ρεθύμνου, είτε στα περίχωρα, είτε στην Ελλάδα και τον κόσμο. Εδώ, στη σελίδα 9, σταθερά από την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησαν κάθε εβδομάδα είναι και οι δικές μου “Επισημάνσεις”.

Οι “Μεσελέροι” πάλι δεν έχουν το άγχος του περιπτέρου γι' αυτό και το πρωτοσέλιδο τους είναι λιτό και πληροφοριακό. Κυκλοφορεί αποκλειστικά σε συνδρομητές, μέλη ή φίλους του συλλόγου “Η ΩΛΕΡΟΣ” και καταγράφει στιγμές δικές τους, αναμνήσεις από την ιδιαίτερη πατρίδα τους... Διαβάζοντάς την, επειδή ο άνθρωπος που τη βγάζει, ο Γιώργος Μανωλαράκης, είναι φίλος και μου τη στέλνει κάθε τρίμηνο που βγαίνει. Και φυσικά την ξεκοκαλίζω...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 12/10/2013

Προσπαθώ στα γραφτά μου να μη δικαιολογώ τη δημοσιογραφική υπερβολή που χαρακτηρίζει τους συναδέλφους μου. Η έγνοια μου είναι να δώσω βήμα προβολής σε απόψεις και θέσεις που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα επειδή τους λείπει το... εμπορικό κίνητρο.

Παρακολουθώ, όπως έχω υποχρέωση και μ' αρέσει, την επικαιρότητα. Και συνήθως δίνω μια δική μου διάσταση εκτιμώντας ότι με την ψυχραιμία που έχω μπορεί να δώσω τη δυνατότητα στον αναγνώστη να δει τα γεγονότα και από μια άλλη οπτική γωνία, διευρύνοντας έτσι το πεδίο των γνώσεων του, εφόσον αυτό επιδιώκει.

Θα επιλέξω λοιπόν συνειδητά αυτή την εβδομάδα να μην αναφερθώ στη Χρυσή Αυγή και στις διαστάσεις που δίνουν τα ΜΜΕ. Αντίθετα θα μείνω σε ένα μικρό γεγονός που, ωστόσο, το θεωρώ πολύ μεγάλο και θα προσπαθήσω να σας πείσω γι' αυτό.

Όταν είσαι αναγκασμένος, λόγω δουλειάς να ζεις στην Αθήνα ενώ θα ήθελες, ας πούμε, να ήσουν στην ηρεμία της Κρήτης τότε ο ερχομός ενός τοπικού εντύπου σε κάνει να αναθαρρήσεις. Τέτοιο είναι το ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Καθώς διαβάζω την καταγραφή της ειδησεογραφίας του και την αρθρογραφία των εκλεκτών συναδέλφων, αντιλαμβάνομαι πως εκεί έξω υπάρχει ακόμα ελπίδα και την παλεύουν αξιόλογοι άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο τους.

Ένα επίσης πολύ όμορφο συναίσθημα με καταβάλλει κάθε τρίμηνο όταν στο ταχυδρομείο μου παίρνω τους “Μεσελέρους”. Ένα μικρό έντυπο, ασπρόμαυρο, κάτι σαν περιοδικό 24σέλιδο, έκδοση του εξωραϊστικού και επιμορφωτικού συλλόγου Μεσελεριανών Λασιθίου Κρήτης “Η ΩΛΕΡΟΣ”. Τώρα, θα μου πεις, τι σχέση έχω εγώ με το Λασίθι; Καμία, αλλά λατρεύω εκείνους που δίνουν μάχη για τον τόπο που γεννήθηκαν και προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανά τα ήθη και τα έθιμα τους...

Διότι απευθύνονται κυρίως στους πατριώτες τους που ζουν στην Αθήνα ή σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και πάντως μακριά από τον τόπο που γεννήθηκαν και χρειάζονται να κρατούν ζωντανό το ομφάλιο λώρο που τους συνδέει μεταξύ τους.

Στους “Μεσελέρους” δίνουν βάση στην παράδοση, στο χωριό τους που είναι η εφημερίδα όπως χαρακτηριστικά γράφουν στη 10η σελίδα και στα Γεραπετρίτικα Νέα από την Αθήνα. Καταγράφουν ακόμα πολλές εκδηλώσεις από τον τόπο τους, αλλά και ευχαριστήρια, άρθρα, επιστολές, ανέκδοτα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς ότι μπορεί να έχει μια τοπική εφημερίδα...

Η εκδοτική προσπάθεια ξεκινά το 2.000. “Επίτηδες βάλαμε στον τίτλο το όνομα Μεσελέροι και όχι Μεσελέροι Ιεράπετρας, για να αναγκαστούν αυτοί που δεν ήξεραν να μάθουν πού είναι” λέει η ψυχή του εντύπου, Γιώργος Μανωλαράκης. Μικρού σχήματος Α4, όπως είπαμε και εύχαρα προσιτή σε όλους, διπλωμένη στα δυο για να γλυτώνει τα μισά και παραπάνω έξοδα ταχυδρομικής αποστολής και διακίνησης, έχοντας ξεπεράσει εδώ και καιρό τον αριθμό 50 περιοδικής έκδοσης σε τριμηνιαία βάση, οι έντυποι “Μεσελέροι” ξεπέρασαν από την πρώτη στιγμή την τυπική έκταση του χωριού τους και πλέον απλώνονται σε όλον τον ελλαδικό χώρο, αλλά και έξω από αυτόν!

Αρέσει η εφημερίδα και παρακάμπτοντας τη στιχουργική προμετωπίδα που με αυτάρεσκη υπερβολή δηλώνει: “Αν ο Πλανήτης Γη γενεί, καμιά βολά δικός μου, τσι Μεσελέρους θακανα, πρωτεύουσα του Κόσμου”, αποτελεί σήμερα οδοδείκτη προς ένα χωριό που πριν δεν το ήξερε ούτε η μάνα του!

Πως ζει μια τέτοια εφημερίδα που βγαίνει από δυο – τρεις ανθρώπους που γεννήθηκαν στην ξερή απομονωμένη γη τους και που τώρα ζουν εξόριστοι στη μακρινή Αθήνα; Χρειάζεται ο μικρός Σύλλογος τους να βάλει πλάτη, ακόμη κι αν δεν κάνουν άλλη δράση, με την εφημερίδα μπορούν πετύχουν τους στόχους που περιλαμβάνει το καταστατικό τους για την ανάπτυξη του χωριού. Οι άνθρωποι είναι σαφείς: “Αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε, δεν πρέπει να το περιμένουμε από τους άλλους”.

Θάρρος, κουράγιο και δύναμη χρειάζεται για μια τέτοια προσπάθεια! Να γιατί, όσο υπάρχουν τέτοιοι ήρωες, ο Τύπος δεν κινδυνεύει από τίποτα, όσα εμπόδια κι αν βάζουν εκείνοι που τον φοβούνται.

Αυτό είναι το οπισθόφυλλο των “Μεσελέρων”. Τρομερές αυτές οι φωτογραφίες εποχές! Πόσοι από μας δεν έχουν τέτοιες φωτογραφίες των προγόνων μας στα σπίτια μας, ιδιαίτερα στα πατρικά...