Την ιστορία που θα διαβάσετε την "ανέβασε" ο Πέτρος Συμεωνίδης στον τοίχο μου στο Facebook, χθες το απόγευμα… Τη «ρούφηξα», γεμάτη αγάπη και διδάγματα, καθώς ήταν... Γι’ αυτό θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας. Πέτρο, σ’ ευχαριστώ για την πρωτοβουλία…

Πριν από 20 περίπου χρόνια εργαζόμουν ως ταξιτζής για να ζήσω. Ήταν μια ευχάριστη δουλειά για κάποιον που δεν θέλει ένα αφεντικό συνέχεια πάνω από το κεφάλι του, αλλά και για κάποιον που του αρέσει να γνωρίζει συνέχεια ανθρώπους.

Ένα βράδυ συνέβη κάτι καταπληκτικό. Κάτι που θα το θυμάμαι για πάντα.

Κάποιος ζήτησε ταξί από μια ήσυχη περιοχή της πόλης. Πήγα στο σημείο και είδα ότι αυτός που ζήτησε ταξί, έμενε σε ένα μικρό αλλά πολύ όμορφο σπίτι.

Όση ώρα περίμενα απ' έξω να ανοίξει η πόρτα, σκεφτόμουν ότι ο πελάτης θα ήταν κάποιος μεθυσμένος που ήθελε να γυρίσει σπίτι του, κάποια που τσακώθηκε με τον εραστή της ή κάποιος που εργάζεται πρωινή βάρδια σε κάποιο εργοστάσιο στο βιομηχανικό τμήμα της πόλης. Περιπτώσεις δηλαδή που συναντούσα πολύ συχνά.

Γύρισα και κοίταξα ξανά προς το σπίτι... Το κτίριο ήταν σκοτεινό, εκτός από ένα μοναδικό φως σε ένα παράθυρο στο ισόγειο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι περισσότεροι ταξιτζήδες θα κόρναραν μια, δυο φορές και στη συνέχεια, αν εξακολουθούσε να μην εμφανίζεται κανείς, θα έφευγαν για να παραλάβουν τον επόμενο πελάτη.

Η αλήθεια είναι ότι είχα μπει σε πειρασμό να φύγω. Το είχα κάνει και σε άλλες περιπτώσεις αλλά αυτή τη φορά κάτι με σταματούσε. Κάτι που δεν μπορούσα να εξηγήσω.

Βγήκα από το αυτοκίνητο, περπάτησα μέχρι την πόρτα και χτύπησα το κουδούνι. «Μισό λεπτό», μου απάντησε μια εύθραυστη, αδύναμη φωνή από το εσωτερικό. Έμοιαζε σαν τη φωνή μιας πολύ ηλικιωμένης γυναίκας.

Στεκόμουν έξω από την πόρτα και μπορούσα να ακούσω κάτι βαρύ να σέρνεται στο πάτωμα. Μετά από μια μακρά παύση, η πόρτα τελικά άνοιξε.

Μια κοντή, αδύνατη ηλικιωμένη γυναίκα στάθηκε μπροστά μου. Με την πρώτη ματιά έμοιαζε ότι ήταν από 85 μέχρι 90 χρονών. Ίσως και λίγο παραπάνω.

Φορούσε ένα φόρεμα με λουλούδια και ένα καπέλο με ένα βέλο καρφωμένο πάνω του. Ήταν το είδος των ρούχων που σήμερα μπορεί κάποιος να δει μόνο στις ασπρόμαυρες ταινίες του 30 και του 40. Δίπλα της υπήρχε ακουμπισμένη στο πάτωμα μια μικρή νάιλον βαλίτσα.

Φαινόταν λυπημένη αλλά ήρεμη. Έριξα μια διακριτική ματιά από την πόρτα στο εσωτερικό του σπιτιού. Όλα τα έπιπλα ήταν καλυμμένα με χαρτιά από εφημερίδες και ύφασμα. Έμοιαζε ακατοίκητο, σαν να μην έμενε ποτέ κανείς σε αυτό.

Δεν υπήρχαν ρολόγια στους τοίχους, δεν υπήρχαν διακοσμητικά, χαλιά, τίποτα.

«Μπορείτε να μεταφέρετε την βαλίτσα μου έως το αυτοκίνητο σας παρακαλώ; Θα ήθελα για μερικές στιγμές να μείνω μόνη. Στη συνέχεια, αν θέλετε, ελάτε να με βοηθήσετε να περπατήσω μέχρι το αυτοκίνητο. Δεν νιώθω πολύ δυνατή» την άκουσα να μου λέει ευγενικά.

Πήρα την βαλίτσα, την τοποθέτησα στο πορτ μπαγκάζ και στη συνέχεια επέστρεψα για να την βοηθήσω. Κράτησε το χέρι μου, και περπατήσαμε αργά μέχρι την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου.

Συνέχεια με ευχαριστούσε. «Δεν είναι τίποτα» της έλεγα. «Απλώς προσπαθώ να συμπεριφέρομαι στους επιβάτες μου με τον τρόπο που θα συμπεριφερόμουν και στη μητέρα μου».

Όταν μετά από μερικά λεπτά φτάσαμε στο αυτοκίνητο, μου έδωσε μια διεύθυνση και στη συνέχεια με ρώτησε: «Θα μπορούσαμε να περάσουμε μέσα από το κέντρο της πόλης;»

«Μα, δεν είναι ο πιο σύντομος δρόμος» της απάντησα.

«Ω, δεν πειράζει» μου είπε. «Δεν βιάζομαι. Ούτως ή άλλως πηγαίνω στο γηροκομείο».

Σήκωσα το βλέμμα και την κοίταξα από τον καθρέπτη. Τα μάτια της άστραφταν. Έμοιαζε ότι ήταν έτοιμη να κλάψει.

«Δεν έχω οικογένεια» συνέχισε. «Ο γιατρός μου είπε να πάω εκεί. Λέει ότι δεν έχω πολύ καιρό ακόμη για να ζήσω.

Ξεκίνησα το αυτοκίνητο και έκλεισα τον μετρητή. «Από ποια διαδρομή θα θέλατε να πάμε;» την ρώτησα.

Για τις επόμενες δύο ώρες μου έλεγε και εγώ οδηγούσα μέσα στην πόλη.

Taxi-Story1

Μου έδειξε το ξενοδοχείο όπου κάποτε εργαζόταν στη ρεσεψιόν. Μου έδειξε τη γειτονιά και το σπίτι που ζούσαν μαζί με τον σύζυγό της όταν παντρευτήκαν.

Μου ζήτησε να την πάω σε μια αποθήκη επίπλων που κάποτε ήταν αίθουσα χορού. Εκεί όταν ήταν παιδί έμαθε να χορεύει μαζί με τις αδελφές της.

Σταματήσαμε και σε ένα κτίριο χωρίς όμως να πει τίποτα γι αυτό. Απλά κοίταζε επίμονα έξω στο σκοτάδι με θλιμμένο βλέμμα.

Όταν είδε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να ξεπροβάλλουν από την ανατολή μου είπε «Κουράστηκα. Ας πάμε στο γηροκομείο τώρα.»

Προχωρήσαμε μέχρι την διεύθυνση που μου είχε δώσει χωρίς κανείς από τους δυο μας να βρει το κουράγιο να σπάσει τη σιωπή.

Ήταν ένα χαμηλό κτίριο, σαν ένα μικρό αναρρωτήριο. Ήταν απλό και μάλλον καταθλιπτικό. Δύο νοσηλευτές βγήκαν από την είσοδο και χωρίς να με περιμένουν, άνοιξαν την πόρτα της και την βοήθησαν να βγει και να καθίσει σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Βγήκα έξω, έβγαλα την βαλίτσα της και πλησίασα για να της την αφήσω.

Με κοίταξε και την είδα που άρχισε να ψάχνει για το πορτοφόλι της.

«Τι σας χρωστάω;» με ρώτησε. «Τίποτα …» της είπα.

«Μα πρέπει να πάρετε κάτι. Πρέπει να ζήσετε και εσείς» μου απάντησε.

«Υπάρχουν και άλλοι επιβάτες» της χαμογέλασα και την είδα να μου ανταποδίδει το χαμόγελο.

Σχεδόν χωρίς σκέψη, έσκυψα και την αγκάλιασα. Την κράτησα για λίγο πάνω μου σφιχτά χωρίς να αρθρώσω λέξη. Άλλωστε δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσα να πω περισσότερο.

Έσφιξα το χέρι της στο δικό μου και περπάτησα κάτω από το αμυδρό φως προς το ταξί μου. Πίσω μου μπορούσα να ακούσω την πόρτα του γηροκομείου που έκλεινε δυνατά. Ήταν ο ήχος του κλεισίματος μιας ζωής.

Ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό μου. Γύρισα το κλειδί, έβαλα μπροστά τη μηχανή και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου. Δεν είχα το κουράγιο να δουλέψω άλλο εκείνο το βράδυ.

Τι θα συνέβαινε άραγε αν στην κλήση αυτής της γυναίκας για ταξί, απαντούσε κάποιος ευέξαπτος, ανυπόμονος, αγενής οδηγός; Τι θα συνέβαινε αν δεν είχα το κουράγιο να περιμένω όταν άργησε να εμφανιστεί και έφευγα; Τι θα συνέβαινε αν δεν είχα διάθεση να της μιλήσω και να κάνω όσα μου ζήτησε; Πόσες άλλες τέτοιες στιγμές στη ζωή μου έχασα χωρίς να το καταλάβω;

Μέχρι σήμερα πιστεύω ότι αυτό που έκανα εκείνο το βράδυ ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου. Και είναι σίγουρος ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, θα παραμείνει το πιο σημαντικό.

• Από το www.dinfo.gr

Το αλαλούμ στην συγκυβέρνηση (Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ) όπως περιγράφεται στα πρωτοσέλιδα των σημερινών εφημερίδων… Εδώ η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ προβάλει το θέμα με το δικό της, χαρακτηριστικό τρόπο…


Η ΑΥΓΗ το έχει κορυφή, στο κεφαλάρι, ένα ζωνάρι σε μια προσπάθεια να μην το υποβαθμίσει, επειδή η επικαιρότητα έχει κι άλλα σοβαρά ζητήματα… Είναι και το Πολυτεχνείο, βλέπετε, μπροστά μας….


Το λογοπαίγνιο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ είναι εμφανές… Παλιά λέγαμε ότι βράζει στο ζουμί του, τώρα λένε στον... ΕΝΦΙΑ του. Πιο πρακτικά πράγματα… Θα γελούσαμε μαζί τους, αν όλα αυτά δεν αφορούσαν ανθρώπινες ζωές…


Το πρωτοσέλιδο του ΛΟΓΟΥ, μιας εφημερίδας με πανελλαδική κυκλοφορία 77 φύλλα (όπως μας πληροφορεί το χθεσινό ΠΟΝΤΙΚΙ…). Κάτω ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ το κάνει… γαργάρα. Εννοείται ότι ΕΘΝΟΣ και ΝΕΑ, δεν έχουν ούτε μία λέξη για το θέμα…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 15/11/2014

Παρακολουθώ όπως όλοι οι πολίτες αυτές τις μέρες την περίφημη και πολυδιαφημισμένη ρύθμιση των χρεών στην Εφορία έως και σε 100 δόσεις, όχι γιατί είμαι αργόσχολος και δεν έχω πώς να περάσω την ώρα μου, αλλά επειδή το θέμα μου έχει εξάψει τη φαντασία… Και τούτο διότι η αστάθεια και η έλλειψη σεβασμού της επίσημης Πολιτείας προς τους πολίτες, είναι παροιμιώδης, ώστε αξίζει να ξαναδούμε μερικά πράγματα…

Μήνες τώρα τα φιλικά ΜΜΕ στην συγκυβέρνηση (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ) ξετσίπωτα με πρωτοσέλιδους τίτλους άφηναν να εννοηθεί ότι ετοιμάζεται, έχει στις προθέσεις, θέλει τέλος πάντων να φέρει στη Βουλή μια τροπολογία πολύ φιλική προς τους πολίτες, αντιλαμβανόμενη τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει αδυνατώντας να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς το Δημόσιο που η ίδια δημιούργησε με τις ανάλγητες φοροεισπρακτικές πολιτικές της, για να μην ξεχνιόμαστε…. Κι όλο το έγραφαν κι όλο δεν γινόταν τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση, με αποτέλεσμα κάποιοι να υποστούν ζημιές καθώς τους εμπιστεύτηκαν περιμένοντας τη ρύθμιση…

Ύστερα από πάρα πολύ καιρό και προκειμένου να χαλαρώσουν λίγο τα ξεσπάσματα του κόσμου λόγω του άδικου ΕΝΦΙΑ, δέησαν να περάσουν αυτή την περιβόητη τροπολογία η οποία στην πράξη δεν είναι καθόλου, όπως διατυμπάνιζαν… Για να είχε πρακτικά, θετικά αποτελέσματα έπρεπε να είχες χρήματα… Αλλά οι… εγκέφαλοι του υπουργείου Οικονομικών αυτό το σημείο, το αγνοούσαν σκόπιμα…

Κι ενώ πανηγύρισαν ότι τάχα μου, όλα ήταν έτοιμα για να ανοίξει το σύστημα, η έκδοση μιας διευκρινιστικής εγκυκλίου καθυστέρησε άλλο ένα μήνα τα πράγματα… Μάλιστα κινδύνεψε σοβαρά και δεν είμαι βέβαιος ότι διέφυγε τον κίνδυνο, όταν είδαμε στις κυριακάτικες εφημερίδες ότι η τρόικα και δανειστές μας διαφωνούν και ίσως χρειαστεί να… πάρουν πίσω τη ρύθμιση. Λεπτομέρεια, ότι το έχει ψηφίσει η Βουλή της οποίας κάθε πόνημα σε άλλες περιπτώσεις, μας ζητάνε να σεβόμαστε…

Ευτυχώς, βγήκε η κυβερνητική εκπρόσωπος, Σοφία Βούλτεψη και υπερασπίστηκε το αυτονόητο… Πως δηλαδή αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε δεν έχουμε καμιά απολύτως σχέση με Δημοκρατία, αλλά είμαστε μια τριτοκοσμική μπανανία… Έτσι, από τη Δευτέρα έλεγαν ότι θα εφαρμοστεί κανονικά, δημοσίευσαν μάλιστα και στη Διαύγεια και τη σχετική εγκύκλιο, την οποία όμως συμπτωματικά είχε το ΕΘΝΟΣ από το προηγούμενο βράδυ στα χέρια του για να τη δημοσιεύσει… Και δεν ήταν βέβαια προϊόν δημοσιογραφικής έρευνας…

Ωστόσο, οι προγραμματισμοί της κυβέρνησης είναι κάτι το απερίγραπτο… Μεγαλύτερη τσαπατσουλιά, ωχαδερφισμό και ανευθυνότητα, δεν έχω δει… Άνθρωποι που ενδιαφέρονταν να κινηθούν κάτω από το γράμμα του νόμου και επικοινωνούσαν με το λογιστή τους για να προχωρήσουν στη νέα ρύθμιση, διαπίστωναν έκπληκτοι, ότι η εφαρμογή δεν είχε ανοίξει ακόμα… Ίσως την Πέμπτη ή από βδομάδα, έλεγαν απελπισμένα οι επαγγελματίες, οι οποίοι και δέχονταν τις επιθέσεις των αγανακτισμένων από την κοροϊδία, πολιτών.

Στο μεταξύ απτόητες κι ενώ η εφαρμογή ήταν κλειστή όπως είπαμε, σοβαρές εφημερίδες κάποτε, όπως ΤΑ ΝΕΑ έδιναν δισέλιδα αφιερώματα στις οικονομικές σελίδες με τα… μυστικά των 100 δόσεων στην περίπτωση που οι πολίτες έκαναν ηλεκτρονικά τη ρύθμιση των χρεών τους στην Εφορία… Έλεγαν μάλιστα, χωρίς καμιά ντροπή (αυτή την έχουν χάσει πολύ καιρό τώρα…) ότι τώρα θα… μάθουν τα μυστικά, αλλά θα τα εφαρμόσουν, όταν η ειδική εφαρμογή θα ανεβεί στη σελίδα της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων.

Αντιλαμβάνεστε τι θα αντιμετωπίσουν όταν και αν γίνει κατορθωτό κάτι τέτοιο… Το σύστημα θα «γονατίσει» και τότε, λέει, η αίτηση θα πρέπει να υποβληθεί στη ΔΟΥ, το τελωνείο ή γενικότερα στην υπηρεσία Φορολογικής Διοίκησης η οποία είναι αρμόδια για την είσπραξη της οφειλής…

Όχι, αυτό δεν είναι οργανωμένο κράτος… Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα άσχετων και επικίνδυνων ανθρώπων που αδιαφορούν για τη χώρα και τους πολίτες της, την ίδια στιγμή που διατείνονται πως είναι εδώ για να… μας δώσουν… Η προσωποποίηση τη ντροπής και της καταισχύνης…

Δίνουν την εντύπωση πως το μόνο που θέλουν είναι να δουν να γονατίζει κι άλλο ο Έλληνας φορολογούμενος, να απελπιστεί και άλλο, καθώς είναι και ο ΕΝΦΙΑ μπροστά τους και τα τέλη κυκλοφορίας για το 2015 και οι δόσεις από τα εκκαθαριστικά του 2014. Μπάστα! Ήρεμα αγαπητοί μου, υπάρχουν και όρια!

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο Σάββατο 15/11/2014 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Εδώ καθίσαμε με τον Θανάση Ρέππα για μια ώρα και κουβεντιάσαμε ανάμεσα σε μια μερίδα παραδοσιακών λουκουμάδων, συνοδεία καφέ… Ήταν ένα πολύ όμορφο πρωινό για μένα στο κέντρο της Αθήνας σε ένα ημιυπόγειο που αν είσαι βιαστικός, το προσπερνάς, χωρίς καν να το προσέξεις.


Η αίθουσα είναι μεγάλη και άνετη, τα τραπεζάκια παραδοσιακά, για δυο άτομα, όπως ήταν παλιά οι παρέες… Μικρές, ζωντανές, ουσιαστικές, εποικοδομητικές με προσωπικές συζητήσεις που έπαιρναν σε μάκρος, καθώς ο χώρος είναι ήσυχος και δεν σε διακόπτει κανείς, άσκοπα…


Ο φωτογράφος μας είχε διάθεση… Ακολούθησε τις πρώτες οδηγίες για το πού θα σταθεί, από πού θα τραβήξει, αλλά φυσικά ως καλλιτέχνης πήρε και τις δικές του πρωτοβουλίες. Καθόλου άσχημες, μόνο που βιάζονταν να «αιχμαλωτίσει» περισσότερα πλάνα με αποτέλεσμα μερικές να είναι κουνημένες, θολές… Ας είναι, συμβαίνουν αυτά…


Η τσάντα του σούπερ μάρκετ, αριστερά στη φωτογραφία, είναι γεμάτη από τα βιβλία που μου έφερε ο Θανάσης Ρέππας με προσωπική αφιέρωση του για να τα διαβάσω και να τα κρατήσω στη βιβλιοθήκη μου… Για μένα αυτό ήταν πραγματικά θησαυρός και τον ευχαρίστησα πολύ γι’ αυτή την πρωτοβουλία του.


Μια ώρα καθίσαμε μαζί και κουβεντιάσαμε πολύ… Ο Θανάσης είναι από μόνος του μια ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών… Έχει πάντοτε ανοιχτό το μυαλό του και τη διάνοια του και μπορεί να συζητάει ατέλειωτα, κάνοντας επαρκείς στάσεις, προκειμένου να δώσει βήμα έκφρασης και στο συνομιλητή του. Αν και θα μπορούσα να ακούω μόνο, για μέρες… Υπέροχος ομιλητής…

Από την ώρα που ο δικηγόρος και συγγραφέας, Θανάσης Ρέππας μου τηλεφώνησε για να μου κλείσει ραντεβού, να γνωριστούμε από κοντά στο ημιυπόγειο καφενεδάκι λουκουμάδες «Αιγαίον» στην οδό Πανεπιστημίου 46, στο κέντρο της Αθήνας, η καρδιά μου «πετάριζε» σαν παιδιού… Ήταν για μένα κάτι πολύ όμορφο και σημαντικό…

Δες.. Μέχρι χθες το μόνο που γνώριζα για κείνον, ήταν ότι επρόκειτο για έναν εξαίσιο άνθρωπο πιο οικείο σε μένα ως συγγραφέα, μέσα από το έργο του, παρά ως επαγγελματία δικηγόρο… Μετά τα 75 του και ο ίδιος αντιμετωπίζει αυτή την πλευρά του ως παρελθόν για το οποίο χαίρεται που πέρασε…

Ο Θανάσης Ρέππας είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και ένας πολύ ώριμος χριστιανός που έχει ένα νεανικό σφρίγος, όλο ενθουσιασμό και αγάπη για τη ζωή, χωρίς ωστόσο να παραγνωρίζει τη μεγάλη αλήθεια ότι αυτά που έζησε και πρόσφερε αποτελούν κομμάτια που έχει τη δυνατότητα να τα περνά όμορφα στην κουβέντα του και με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να ωφεληθούν κι άλλοι…

Πήγα σ’ αυτό το ραντεβού για να τον γνωρίσω… Και είχα τεντωμένα τα αυτιά μου και τις αισθήσεις μου, να πάρω, όσα περισσότερα μπορούσα, ώστε να με ωφελήσουν σε προσωπική βάση.

Κατάφερε μέσα στο λίγο χρόνο που είχαμε στη διάθεση μας να με κάνει να τον συμπαθήσω υπερβολικά και να αγαπήσω πιο πολύ την αλήθεια που είχα μπροστά μου, από τον επιτηδευμένο συγγραφέα που είχα γνωρίσει μέσα από τα δεκάδες βιβλία του, μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα… Κι εδώ που τα λέμε δεν έχει γράψει και λίγα… Κοντά 25 έχει στο ενεργητικό του… Και συνεχίζει να γράφει… Είναι, λέει, η συντροφιά του, ο τρόπος έκφρασης του… Μέσα από το γράψιμο του βγάζει τις μύχιες σκέψεις του…

Φάγαμε τους λουκουμάδε με μέλι, ήπιαμε και τον καφέ μας και δε σταματήσαμε ούτε λεπτό να μιλάμε… Το παλιό αυτό, παραδοσιακό καφέ, ήταν το στέκι του από το 1957 (για σκέψου, ερχόταν εδώ πριν ακόμα γεννηθώ εγώ…) απέναντι από το παλιό Εφετείο, η απόλυτη ηρεμία στο κέντρο της Αθήνας, δυο βήματα από την Ομόνοια…

«Ακόμα και τώρα, καμιά φορά που κατεβαίνω Αθήνα (μένει στην Αρτέμιδα) εδώ έρχομαι να ξεκουραστώ, να στοχαστώ, να γράψω…». Ναι, πραγματικά, το καφενείο αυτό είναι η ζωντανή ιστορία της Αθήνας… Και διαθέτει ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος, ενώ είναι καθαρό, επισημαίνει στην κουβέντα μας ο φίλος μου Θανάσης Ρέππας.

Τον ρώτησα αν είχα την άδεια του να φωτογραφηθούμε μαζί και να δημοσιοποιήσω σημεία της κουβέντας μας… Ταπεινός και χαμογελαστός μου είπε πως ήμουν ελεύθερος να χειριστώ το θέμα, όπως εγώ ήθελα… Ο άνθρωπος που έχει το μαγαζί δέχτηκε να μας τραβήξει μερικές φωτογραφίες με τρόπο ώστε να προβάλει και την επιχείρηση του.

Ήταν μέρα δουλειάς, την ώρα που συναντηθήκαμε και δεν είχαμε απεριόριστο χρόνο στη διάθεση μας… Θα μπορούσα ακόμα να μιλάω μαζί του… Ο Θανάσης είναι ένας χείμαρρος ορμητικός κάποτε – κάποτε και γαλήνιος άλλες ώρες και οι διηγήσεις του δεν είχαν τέλος… Όμως, καθώς ήξερε καλά από διαχείριση χρόνου, όντας συνήγορος σε τόσες δίκες αδελφών, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές, κάποια στιγμή μου είπε: «Πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά σου, Νικολάκη. Εμείς θα τα ξαναπούμε, σύντομα… Εγώ, ως συνταξιούχος έχω απεριόριστο χρόνο στη διάθεση μου και μου αρέσουν οι καλές συναναστροφές…».

Τον ευχαρίστησα για την τιμή που μου έκανε να γνωριστούμε από κοντά, για τα βιβλία του, σχεδόν όλα, που μου έφερε με προσωπική αφιέρωση, για τους λουκουμάδες που μου φάνηκαν πιο γλυκείς μαζί του και τον καφέ που απόλαυσα ακούγοντάς τον και κράτησα στην καρδιά μου, ακριβά φυλαγμένα, όλα όσα είπαμε… Ένας πραγματικός θησαυρός…

Χαίρομαι πραγματικά που τον γνώρισα από κοντά… Και τώρα, έχοντας επαφή και προσωπικά, αλλά και μέσω τηλεφώνου θα μπορώ να επικοινωνώ μαζί του. Ήταν για μένα μια μοναδική εμπειρία και ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε την ευκαιρία γι’ αυτή τη γνωριμία.

Κουβεντιάζοντας μαζί του, κατάφερα να ξαναδώ «αλλιώς» μερικά πράγματα. Πιο απλά, πιο ξεκάθαρα, πιο αληθινά… Ευχαριστώ, Θανάση, για τη μεγάλη τιμή να διαθέσεις μόνο και αποκλειστικά για μένα, μια ολόκληρη ώρα… Θα το θυμάμαι πάντα… Και θα ψάχνω αφορμή να το επαναλάβουμε, αυτή τη φορά έχοντας περισσότερο χρόνο στη διάθεση μας…

• Αυτό ΕΔΩ είναι το καφενείο "Λουκουμάδες Αιγαίον"...