Υπέροχο δειλινό στο πέρασμα από το Πέραμα στην κοντινή πανέμορφη Σαλαμίνα…
Το έζησα την περασμένη Πέμπτη 20.11.2014, όταν πήγα στη Σαλαμίνα να παραδώσω την ύλη του «ΤΥΠΟΥ των συνταξιούχων ΟΣΕ» για το νέο τεύχος 402 που ετοιμάζουμε… Ήταν εκεί, ανάμεσα στις 5 το απόγευμα και λίγο μετά… Μια ώρα μοναδική… Τότε, που πέφτει η μέρα και αρχίζει να φεύγει να έρχεται απαλά το πέπλο του σκοταδιού…
Δε χόρταινα να απολαμβάνω αυτή την ώρα… Για μας, τους ανθρώπους της πόλης, είναι μια μοναδική εμπειρία που δεν την έχουμε και τόσο συχνά… Και τώρα, δες, ανάμεσα στον ουρανό και στη θάλασσα, την ώρα που το καραβάκι με πάει από το Πέραμα στα Παλούκια της Σαλαμίνας.
Το ίδιο και στην προβλήτα του λιμανιού… Έχω μόλις κατέβει, έχω δώσει το υλικό για την εφημερίδα στον σύζυγο της Πόπης κι έχω ανέβει ξανά στο καραβάκι για την επιστροφή… Ήσυχα, ήρεμα, χωρίς καμιά πίεση και βιασύνη από αυτά που κατατρέχουν τους ανθρώπους στην καθημερινότητα τους… Υπέροχες στιγμές…
Η θάλασσα είναι λάδι… Ούτε το παραμικρό κυματάκι δεν έχει… Αν δεν έκανε παγωνιά θα μου άρεσε να πέσω στα νερά για ένα μπάνιο. Αλλά δεν είμαι τόσο τολμηρός… Προτιμώ τις καλοκαιρινές θάλασσες. Το μάτι όμως αφήνεται ελεύθερο να απολαύσει αυτή τη μοναδική ομορφιά…
Η αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή έχει ήδη ξεκινήσει… Αν έχετε κάνει αυτό το πέρασμα, Πέραμα – Σαλαμίνα ή ανάποδα, ξέρετε πως δεν διαρκεί πολύ… Ένα τέταρτο είναι αρκετό. Και με το που φτάνει ένα καραβάκι στον προορισμό του, ένα άλλο ετοιμάζεται να φύγει και φορτώνει οχήματα και επιβάτες. Κάτι σαν τη ζωή… Μια κινητικότητα, μοναδική…
Ξαναβλέπω λίγο τον ορίζοντα στο βάθος… Ο ουρανός, η θάλασσα, τα βουνά και στο βάθος του ορίζοντα ένας ήλιος που δύει… Τι ομορφιά μοναδική! Κράτησα όσο πιο πολλές εικόνες μπορούσα... Πέρα από το κινητό, στο μυαλό μου, την καρδιά μου… Κάτι τέτοιες ώρες αισθάνομαι πολύ όμορφα. Το μόνο που νιώθω να μου λείπει, είναι ο άνθρωπος μου για τις μοιραστώ, αγκαλιά μαζί της…
Ήταν για μένα κάτι μοναδικό… Γι’ αυτό θέλησα να τις μοιραστώ μαζί σας κι από δω, από αυτή την ιστοσελίδα, όπου βρισκόμαστε καθημερινά τόσοι φίλοι… Μια όμορφη θάλασσα στα τέλη του Νοέμβρη κι ένα υπέροχο, μαγικό δειλινό από αυτά που δεν έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε κάθε μέρα ή προσπερνάμε αδιάφορα, χωρίς να τα προσέχουμε. Κι είναι άδικο…
Σχόλια (0)