Μια τριμηνιαία έκδοση για τους Μεσελεριανούς Κρήτης, «Η Ωλερός», που μου άρεσε…
Για τους «Μεσελέρους» έχουμε ξαναγράψει εδώ, στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ… Ας το ξαναδούμε λίγο, πατώντας σ’ αυτόν ΕΔΩ τον σύνδεσμο με την ευκαιρία ότι μου έστειλαν το νέο φύλλο τους, αρ. 58 που καλύπτει τους μήνες Οκτώβριο – Νοέμβριο – Δεκέμβριο. Είναι κιόλας στον 15ο χρόνο έκδοσης τους. Γεγονός πολύ σπουδαίο στην εποχή μας…
Αυτό που μου αρέσει στις μικρές τοπικές εφημερίδες είναι ότι διαθέτουν στις σελίδες τους μικρούς θησαυρούς, όπως αυτός εδώ στη σελίδα 4 με τον τίτλο «Ζητείται Ελπίς – Σήμα Κινδύνου» γραμμένο από τον Μάρτη του 1963, εγώ ήμουν τότε 4 χρόνων και πολλοί από σας που το διαβάζετε τώρα, αγέννητοι, στην εφημερίδα «Ελληνικός Νότος». Κάποιοι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη αυτής της εφημερίδας.
Δεν υπάρχει τοπικό έντυπο που σέβεται τον εαυτό του και να μη βάζει μέσα στη λογική του, ένα αντάμωμα… Μια αφορμή δηλαδή για να βρίσκονται μεταξύ τους οι συντοπίτες… Εδώ οι Μεσελεριανοί περιγράφουν το δικό τους αντάμωμα, το καλοκαίρι που μας πέρασε στο προαύλιο του πρώην δημοτικού σχολείου του χωριού τους που οργάνωσε για δεύτερη χρονιά ο Πολιτιστικός Φιλοδασικός Σύλλογος Μεσελέρων. Μπράβο τους!
Ένα επίσης ανάγνωσμα που αρέσει στους αναγνώστες των μικρών τοπικών εφημερίδων είναι οι παλιές ιστορίες. Γραμμένες στην ιδιαίτερη ντοπιολαλιά τους, προσωπικά μ’ αρέσει να τις διαβάζω. Για την ακρίβεια τις ρουφώ και γελώ… Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός του συγγραφέα, να πούνε μερικές ευχάριστες ιστορίες και να θυμηθούν τα παλιά… Δείτε αυτή τη χαριτωμένη…
Άλλη μια ιστορία γραμμένη από τον ίδιο συγγραφέα… Στη γλώσσα του τόπου τους φυσικά κι αυτό είναι το ωραίο, γιατί κανείς δε μιλά πια έτσι… Ίσως κάποιοι παλιοί μόνο, μα κι αυτοί φεύγουν σιγά – σιγά κι αφήνουν πίσω τους ένα δυσαναπλήρωτο κενό… Αν δεν σας είναι οικεία η κρητική γλώσσα, ίσως μπορείτε να αντιληφθείτε τι λέει η ιστορία, από τα συμφραζόμενα…
Τελευταία ιστορία γι’ αυτό το σημείωμα οι «Κατωχωρίτικες ιστορίες», στη σελίδα 28, το οπισθόφυλλο του εντύπου «Οι Μεσελέροι». Και επιμένω πως τέτοιες όμορφες προσπάθειες που ενώνουν τους ανθρώπους με τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου τους, αξίζουν να υπάρχουν. Ευχή μου, να συνεχίζουν να έχουν οι άνθρωποι που τη βγάζουν, το κουράγιο και τη δύναμη, ώστε να μη σταματήσουν ποτέ…
Σχόλια (0)