Αυτή είναι η νέα εβδομαδιαία εφημερίδα "ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ" που εκδίδει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος. Η εφημερίδα κυκλοφορεί κάθε Σάββατο. Φαίνεται "γρήγορη", "ζωντανή" με μικρά κείμενα και αρκετές αποκαλύψεις. Αυτό που βλέπετε δίπλα είναι το πρώτο φύλλο της εφημερίδας. Ευχόμαστε να τα... χιλιάσει, σε μια περίοδο που Τύπος και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δοκιμάζονται σκληρά...
Σε λίγο θα την πάρουμε στα χέρια μας και θα την ξεφυλλίσουμε...
Είναι ένα χαρούμενο τραγούδι με μια όμορφη σκηνική παρουσία από την Natassa Mare Moumtzidou. Έφτασε στο e-mail από άγνωστο αποστολέα και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο το έθεσε αυτόματα στην Ομαδική Αλληλογραφία. Το άνοιξα παρ'όλα αυτά και μοιράζομαι μαζί σας το τραγούδι της που είναι και αρκετά μεγάλο. Καλύτερο αυτό, πάντως από εκείνους τους αμετανόητους που κάθε τόσο στέλνουν e-mail ότι δήθεν κέρδισα πολλά χρήματα που θα τα πάρω αν τηλεφωνήσω κ.λπ κ.λπ. Θα σας έχει τύχει και σας φαντάζομαι. Δυστυχώς κανείς δε βάζει φραγμό…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 08/05/2010
Είναι ώρα να ξαναδούμε το πράγμα πιο ψύχραιμα και να πάρουμε θέση. Το θέμα μας αφορά. Λέω για την μουγγαμάρα που έχει πέσει μετά την ανακοίνωση του νέου πακέτου των μέτρων από την κυβέρνηση.
Δεν ήταν ο κόσμος που θα 'πρεπε στις φετινές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, ούτε και οι προχθεσινές απεργιακές συγκεντρώσεις πλησίασαν στο μέγεθος αυτών της εποχής Γιαννίτση. Αλλά τότε ήταν μία η συγκέντρωση και τώρα δύο...
Τι συμβαίνει λοιπόν; Πώς είναι δυνατόν να... γυρίζει ο κόσμος ανάποδα κι εμείς να καθόμαστε φοβισμένοι να κλαίμε τη μοίρα μας; Το ίδιο ζήτημα απασχολεί κι άλλους. Το κουβέντιασα με ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι τη γνώμη τους, γιατί γνωρίζω την ανιδιοτελή προσφορά τους στο εργατικό - συνδικαλιστικό - κοινωνικό κίνημα.
Υπάρχει διάχυτος ένας φόβος που έχει να κάνει με ότι κατά καιρούς αποκτήσαμε με δάνεια από τις τράπεζες. Ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Και τώρα η ανασφάλεια μας τρομάζει και μας κάνει να λουφάζουμε. Εκτιμώ πως είναι λάθος αντίδραση και μάλλον θα 'πρεπε να βρούμε γρήγορα τον τρόπο να βγούμε από αυτή την παγίδα.
Κι αυτό γιατί κανείς δεν μας χάρισε τίποτα. Ότι αποκτήσαμε ήταν προϊόν σκληρής εργασίας. Ατέλειωτες ώρες στο πόδι, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, εξαντλητικά ωράρια για να τροφοδοτούμε τα γκισέ των αδηφάγων τραπεζών που λειτουργούν ως νόμιμοι τοκογλύφοι. Δεν τα ξέραμε όλα αυτά πριν τις επισκεφθούμε; Τα ξέραμε, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Το ήξεραν κι αυτές γι' αυτό και λειτουργούσαν έτσι.
Να βρούμε λοιπόν τον τρόπο να ξεφύγουμε από τον βραχνά τους. Τα χρόνια που έρχονται, με το ΔΝΤ στο σβέρκο μας, θα ΄ναι δύσκολα. Προφανώς οι πολιτικοί έχουν διαγράψει την πορεία τους και δεν... καίγονται για το αύριο. Επιπλέον θεωρούν ότι αυτός ο λαός είναι ευκολόπιστος και την ώρα της κρίσης θα είναι σε θέση να τον παραμυθιάσουν με νέα ψέματα.
Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς; Πως αντιμετωπίζουμε εμείς την πρόκληση των καιρών; Δεν ξέρω τη συνταγή για να σας τη δώσω. Για ένα όμως είμαι σίγουρος. Η σιωπή είναι το χειρότερο πράγμα που έχουμε να κάνουμε.
Δεν είναι λύση ο ατομικισμός και το κρύψιμο πίσω από το δάκτυλό μας. Να το παλέψουμε και να βρούμε αυτά που μας ενώνουν
Ιστορικά κανένας απογοητευμένος δεν νίκησε. Χρειάζεται θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα. Είμαστε όρθιοι, ζωντανοί οργανισμοί, σκεπτόμενα όντα, ας πετάξουμε τις παντόφλες. Το δικό μας «παρόν» θα ωφελήσει κι άλλους.
Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε αυτούς που μας εκπροσωπούν στον κλάδο, στη δουλειά, στην κοινωνία, στην πολιτική. Ας διαμορφώσουμε τη ζωή μας, όπως πραγματικά μας αξίζει και όχι όπως οι άλλοι επιθυμούν. Ας παίξουμε το δικό μας ενεργό ρόλο στο θέατρο της ζωής.
Όχι πια άβουλα, παθητικά όντα που εκτελούν εντολές. Ας γίνουμε οι μπροστάρηδες των έντιμων αγώνων και των καθαρών λύσεων. Θα βοηθήσουμε εμάς, την κοινωνία κι αυτή την ταλαίπωρη τη χώρα μας.
Η ανατροπή ας γίνει η λέξη που θα μας αντιπροσωπεύει όλο και περισσότερο στο μέλλον... Μπορούμε, φτάνει να το θέλουμε... αναζητώντας νέες συλλογικότητες. Και να δίνουμε τις μάχες μας με το κεφάλι ψηλά.
Μέγα θέμα έχει δημιουργηθεί σχετικά με το πότε πρέπει να απεργούν οι δημοσιογράφοι. Η ενημέρωση είναι κοινωνικό αγαθό. Δείτε στο κείμενο που ακολουθεί σημερινή ανακοίνωση της "Δημοσιογραφικής Ενότητας", συνδικαλιστική παράταξη που εκφράζεται στην ΕΣΗΕΑ και την ΠΟΕΣΥ:
«Να απεργήσει ο κλάδος την επομένη της απεργίας της ΓΣΕΕ. Έτσι η κινητοποίηση στα ΜΜΕ, έχουσα απόλυτη συνάφεια με τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, θα θεωρηθεί συνέχεια της πανεργατικής κινητοποίησης, η οποία θα προβληθεί απρόσκοπτα από τα ΜΜΕ. Να εξεταστεί το ζήτημα των απεργιακών δελτίων αφού θα πρέπει να προβληθεί η κινητοποίηση και το διεκδικητικό της πλαίσιο. Δεν νοείται να μην ενημερώνουν οι δημοσιογράφοι και οι άνθρωποι των ΜΜΕ την ελληνική κοινωνία για όλα όσα τους αφορούν. Πόσο μάλλον για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τα οποία είναι ικανά και μόνον με την προβολή τους να επιβεβαιώσουν ότι είμαστε κομμάτι της κοινωνίας και όχι συνεργάτες της εξουσίας όπως νομίζουν οι πολλοί».
Τα προαναφερόμενα δεν αφορούν, όπως θα πίστευε κανείς σε τοποθέτηση με αφορμή τη συμμετοχή της ΕΣΗΕΑ στη χθεσινή 24ωρη απεργία. Υποστηρίχθηκαν βέβαια στο Δ.Σ. της Ένωσης από τον εκπρόσωπο της Δημοσιογραφικής Ενότητας και μέλος του προεδρείου Δημήτρη Κουμπιά ενόψει της συγκεκριμένης απεργίας, αλλά είναι η τοποθέτηση του τότε εκπροσώπου της παράταξης Βασίλη Βασιλόπουλου στο Δ.Σ. της ΠΟΕΣΥ στις 24 Μαρτίου 2009, με αφορμή της πανεργατική απεργία της 2ας Απριλίου 2009.
Δυστυχώς, τα όσα επακολούθησαν της μεγάλης σε παλμό και όγκο απεργιακής συγκέντρωσης και πορείας, μας δικαίωσαν. Και τόσο η ΕΣΗΕΑ, όσο και η ΠΟΕΣΥ, αναγκάστηκαν να πράξουν το αυτονόητο: Να αναστείλουν την απεργία, που έπρεπε να έχει κηρυχθεί άλλη μέρα.
Σε ό,τι αφορά τα γεγονότα, η Δημοσιογραφική Ενότητα εκφράζει τον αποτροπιασμό της για τη δολοφονική επίθεση που σκίασε τη μεγαλειώδη κινητοποίηση των εργαζομένων, επισημαίνοντας ότι αυτή τη φορά ήταν ικανοποιητική η συμμετοχή των ανθρώπων του Τύπου στις συγκεντρώσεις. Σε αντίθεση με προηγούμενες συγκεντρώσεις, που η συμμετοχή των δημοσιογράφων ήταν απογοητευτική…
Το να μην απεργούν τα ΜΜΕ σε ημέρες γενικής απεργίας, αλλά σε διαφορετική ημερομηνία, για τους λόγους που προαναφέρονται, περιλαμβάνεται και στις «20 Προτάσεις» που έχει διατυπώσει η Δημοσιογραφική Ενότητα δυο χρόνια πριν.
Την πάγια αυτή θέση υποστήριξε ο Δ. Κουμπιάς και στο Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ κατά τη συζήτηση για τη χθεσινή απεργία, τονίζοντας ότι έτσι όχι μόνο θα ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για τις κινητοποιήσεις, αλλά θα προβληθούν καλύτερα τα προβλήματα του κλάδου, αφού με τον τρόπο που απεργούμε τώρα, οι απεργίες μας εκλαμβάνονται σαν απεργίες συμπαράστασης στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Η φωτογραφία είναι από την πορεία της Πρωτομαγιάς στην Αθήνα. Οι... κατσαρόλες στο δρόμο!
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών πραγματοποιεί 24ωρη απεργία σήμερα Τετάρτη, 5 Μαΐου 2010, συμμετέχοντας στη Γενική Πανελλαδική Πανεργατική απεργία, σύμφωνα με την απόφαση της ΠΟΕΣΥ. Οι δημοσιογράφοι απεργούν απαιτώντας:
Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ θα υποστηρίξει όλα τα μέτρα συντονισμού της απεργιακής κινητοποίησης των δημοσιογράφων -σε συνεργασία με τις άλλες Ενώσεις Συντακτών, υπό την αιγίδα της ΠΟΕΣΥ- και το συντονισμό των κινητοποιήσεων όλων των εργαζομένων στον Κλάδο της Ενημέρωσης.
Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε επίσης την κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων αν δεν ικανοποιηθούν οι διεκδικήσεις μας.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 01/05/2010
Η φετινή Πρωτομαγιά θα' ναι από τις δυσκολότερες για τους εργαζόμενους. Δέχονται τα πιο σκληρά χτυπήματα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το τελευταίο καιρό όμως το κακό παράγινε. Επιθέσεις στο μισθό, στα δώρα, στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, στις συντάξεις, παντού. Κι αυτό στο όνομα ενός σταθεροποιητικού προγράμματος και των εντολών του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θλιβερό σημείο το γεγονός ότι θα έχουμε και φέτος πολλές, διαφορετικές συγκεντρώσεις και πορείες για ένα θέμα πανεργατικό που θα έπρεπε να ενώνει και όχι να χωρίζει. Οι δικές μας πληγές που τονώνονται και υποδαυλίζονται από τα κόμματα.
Παρ' όλα αυτά η αγωνία των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος είναι, επειδή το Σάββατο, είναι έτσι κι αλλιώς, μέρα αργίας να μην εκφυλιστεί και οι εργαζόμενοι τους γύρισαν την πλάτη πηγαίνοντας στην ανθισμένη εξοχή να μαζέψουν λουλούδια. Γι' αυτό, για καλό και για κακό, φρόντισαν τουλάχιστον στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να βάλουν τα Κίτρινα Ποδήλατα και τον Λάκη Χαλκιά με λαϊκή ορχήστρα. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση δε λένε;
Αλλά η φετινή Πρωτομαγιά θα έπρεπε να είναι αλλιώς. Κανονικά και οι... πέτρες θα έπρεπε να είναι στους δρόμους με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Υπάρχει όμως μια «παγωμάρα» που κυριαρχεί στο χώρο.
Από τη μια στην κυβέρνηση δείχνουν πελαγωμένη καθώς ούτε έξι μήνες δεν έχουν στην εξουσία και τρώει τη μια μετά την άλλη, τις «σφαλιάρες». Υποχρεώνονται και υιοθετούν τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ούτε να διανοηθεί θα μπορούσε η Νέα Δημοκρατία.
Μέχρι και ο Σαμαράς, ηγέτης του συντηρητικού κόμματος, αφού ζήτησε συγνώμη από τα στελέχη του και τον ελληνικό λαό για τα δεινά που πρόσφερε η περίοδος Καραμανλή στη χώρα, τόνισε με έμφαση πως δεν είναι δυνατόν ένας σοσιαλιστής πρωθυπουργός να κάνει νεοφιλελεύθερη πολιτική. Κι εδώ είναι που ο κόσμος τα' χει «παίξει και περιμένει στη γωνία να ανάψει το φιτίλι των μεγάλων κοινωνικών αντιδράσεων.
Αφού και ο πρόεδρος του ΔΝΤ είναι σοσιαλιστής, από πού μπορεί να περιμένει βοήθεια; Τα κόμματα έχουν πέσει σε μια περίοδο γενικής απαξίωσης. Το ίδιο και τα συνδικάτα. Και μεγάλες ευθύνες έχουν οι ηγεσίες τους.
Τι μπορεί να περιμένει για το αύριο; Η μια μετά την άλλη, οι κατακτήσεις χρόνων, αμφισβητούνται. Η ασφάλιση και το συνταξιοδοτικό είναι όνειρο μακρινής νυκτός και έχουν χάσει πια τον κοινωνικό τους χαρακτήρα. Υποσκάπτεται ο ίδιος ο ιστός. Πουθενά δεν αισθάνεται πια ασφαλής. Ούτε στο δρόμο, ούτε στο σπίτι, ούτε στη δουλειά.
Δεν πάνε και τόσα πολλά χρόνια που η Πρωτομαγιά είχε πραγματικά ταξικά χαρακτηριστικά. Τότε που είχαν τη πολυτέλεια να διαπληκτίζονται για το αν είναι αργία ή απεργία. Οι πιο μαχητικότεροι την ήθελαν απεργία. Αφιερωμένη στη μνήμη των εργατών που σκοτώθηκαν στον ξεσηκωμό των εργατών του Σικάγο, το 1886.
Αλλά φέτος, όλα είναι αλλαγμένα ξεκινώντας από την ψυχοσύνθεσή μας. Θα πάμε και φέτος στις πορείες και τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Έχω πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον να δω αντιδράσεις, να «γραδάρω» διαθέσεις, να ζήσω ατμόσφαιρα.
Οι καιροί άλλαξαν. Και το κακό είναι ότι άλλαξαν προς το χειρότερο, όχι προς το καλύτερο.
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.
Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!
Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...
Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου... Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!