ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 01/05/2010

Η φετινή Πρωτομαγιά θα' ναι από τις δυσκολότερες για τους εργαζόμενους. Δέχονται τα πιο σκληρά χτυπήματα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το τελευταίο καιρό όμως το κακό παράγινε. Επιθέσεις στο μισθό, στα δώρα, στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, στις συντάξεις, παντού. Κι αυτό στο όνομα ενός σταθεροποιητικού προγράμματος και των εντολών του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θλιβερό σημείο το γεγονός ότι θα έχουμε και φέτος πολλές, διαφορετικές συγκεντρώσεις και πορείες για ένα θέμα πανεργατικό που θα έπρεπε να ενώνει και όχι να χωρίζει. Οι δικές μας πληγές που τονώνονται και υποδαυλίζονται από τα κόμματα.

Παρ' όλα αυτά η αγωνία των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος είναι, επειδή το Σάββατο, είναι έτσι κι αλλιώς, μέρα αργίας να μην εκφυλιστεί και οι εργαζόμενοι τους γύρισαν την πλάτη πηγαίνοντας στην ανθισμένη εξοχή να μαζέψουν λουλούδια. Γι' αυτό, για καλό και για κακό, φρόντισαν τουλάχιστον στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να βάλουν τα Κίτρινα Ποδήλατα και τον Λάκη Χαλκιά με λαϊκή ορχήστρα. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση δε λένε;

Αλλά η φετινή Πρωτομαγιά θα έπρεπε να είναι αλλιώς. Κανονικά και οι... πέτρες θα έπρεπε να είναι στους δρόμους με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Υπάρχει όμως μια «παγωμάρα» που κυριαρχεί στο χώρο.
Από τη μια στην κυβέρνηση δείχνουν πελαγωμένη καθώς ούτε έξι μήνες δεν έχουν στην εξουσία και τρώει τη μια μετά την άλλη, τις «σφαλιάρες». Υποχρεώνονται και υιοθετούν τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ούτε να διανοηθεί θα μπορούσε η Νέα Δημοκρατία.

Μέχρι και ο Σαμαράς, ηγέτης του συντηρητικού κόμματος, αφού ζήτησε συγνώμη από τα στελέχη του και τον ελληνικό λαό για τα δεινά που πρόσφερε η περίοδος Καραμανλή στη χώρα, τόνισε με έμφαση πως δεν είναι δυνατόν ένας σοσιαλιστής πρωθυπουργός να κάνει νεοφιλελεύθερη πολιτική. Κι εδώ είναι που ο κόσμος τα' χει «παίξει και περιμένει στη γωνία να ανάψει το φιτίλι των μεγάλων κοινωνικών αντιδράσεων.

Αφού και ο πρόεδρος του ΔΝΤ είναι σοσιαλιστής, από πού μπορεί να περιμένει βοήθεια; Τα κόμματα έχουν πέσει σε μια περίοδο γενικής απαξίωσης. Το ίδιο και τα συνδικάτα. Και μεγάλες ευθύνες έχουν οι ηγεσίες τους.

Τι μπορεί να περιμένει για το αύριο; Η μια μετά την άλλη, οι κατακτήσεις χρόνων, αμφισβητούνται. Η ασφάλιση και το συνταξιοδοτικό είναι όνειρο μακρινής νυκτός και έχουν χάσει πια τον κοινωνικό τους χαρακτήρα. Υποσκάπτεται ο ίδιος ο ιστός. Πουθενά δεν αισθάνεται πια ασφαλής. Ούτε στο δρόμο, ούτε στο σπίτι, ούτε στη δουλειά.

Δεν πάνε και τόσα πολλά χρόνια που η Πρωτομαγιά είχε πραγματικά ταξικά χαρακτηριστικά. Τότε που είχαν τη πολυτέλεια να διαπληκτίζονται για το αν είναι αργία ή απεργία. Οι πιο μαχητικότεροι την ήθελαν απεργία. Αφιερωμένη στη μνήμη των εργατών που σκοτώθηκαν στον ξεσηκωμό των εργατών του Σικάγο, το 1886.

Αλλά φέτος, όλα είναι αλλαγμένα ξεκινώντας από την ψυχοσύνθεσή μας. Θα πάμε και φέτος στις πορείες και τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Έχω πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον να δω αντιδράσεις, να «γραδάρω» διαθέσεις, να ζήσω ατμόσφαιρα.

Οι καιροί άλλαξαν. Και το κακό είναι ότι άλλαξαν προς το χειρότερο, όχι προς το καλύτερο.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στη στήλη μου στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ