ΕΝΩΣΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΎ ΤΥΠΟΥ
ΕΝΩΣΗ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΕΝΩΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Συντονιστική Επιτροπή των Συνεργαζομένων Ενώσεων στον χώρο των ΜΜΕ καλεί τους συναδέλφους μας να συμμετάσχουν στην συγκέντρωση που διοργανώνεται στη 11 η ώρα το πρωί της Πέμπτης 3 Ιουνίου έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20 και Βουκουρεστίου, και στην πορεία που θα ακολουθήσει προς την Βουλή με αιτήματα:.
• Την υπογραφή ΣΣΕ απέναντι στις μεθοδεύσεις που αποσκοπούν την κατάργησή τους
• Την απόσυρση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου
• Το πάγωμα των απολύσεων και την κατοχύρωση όλων των θέσεων εργασίας (συμβάσεις αορίστου χρόνου-συμβασιούχοι)
• Την ουσιαστική ενίσχυση των ανέργων συναδέλφων μας
• Το σταμάτημα κάθε συζήτησης για περικοπή των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης καθώς και την μείωση της ποσόστωσης στις απολύσεις.
• Να σταματήσει η αποδόμηση του θεσμού της Μεσολάβησης και της Διαιτησίας (ΟΜΕΔ).

Επίσης, ζητά την μαζική συμμετοχή στην 24ωρη απεργία που ΠΟΕΣΥ, ΠΟΣΠΕΡΤ και ΠΟΕΠΤΥΜ με άλλες δημοσιογραφικές Ενώσεις κήρυξαν για τα ΜΜΕ από τις 6 η ώρα το πρωί της Πέμπτης 3 Ιουνίου μέχρι της 6 η ώρα το πρωί της Παρασκευής 4 Ιουνίου 2010

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ (συντάκτες, υπάλληλοι και τεχνικοί) διατρανώνουμε την συνολική αντίθεση του Κλάδου στην επαπειλούμενη λεηλασία των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας και τις εργοδοτικές προκλήσεις με στόχο την αποδόμηση των ΣΣΕ.. Για να μην πληρώσουμε εμείς οι εργαζόμενοι την κρίση, όπως σχεδιάζουν οι εργοδότες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δ.Ν.Τ. με την σύμφωνη γνώμη του πολιτικού συστήματος, είναι αναγκαίο να αντιμετωπίσουμε με μαζικούς αγώνες και με αποφασιστικότητα κάθε σχετική μεθόδευση, απαιτώντας μια διαφορετική οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική, που δεν έχει αυτοσκοπό την επιστροφή σε εργασιακό Μεσαίωνα.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΤΑ Μ.Μ.Ε.

Μόνος στη ζωή. Ο μπάρμπα - Λευτέρης, ήρωας της τριατατικής στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής, γραμματέας του συνδικάτου των τεχνικών του ΟΤΕ με πρόεδρος τον Δημοσθένη Γεωργίου που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές, τον έχω ακόμα στο μυαλό μου με την εικόνα ενός νέου συνδικαλιστή ανεβασμένου σε ένα βαρέλι έξω από το κτίριο του ΟΤΕ στην Κωλέττη, να μιλά στους συναδέλφους του στη διάρκεια μιας απεργίας.

Ο μπάρμπα - Λευτέρης Χατζηανδρέου μπορεί να έφυγε από τον ΟΤΕ, αλλά την ΠΕΤ ΟΤΕ την είχε πάντα στην καρδιά του. Εδώ γυρώφερνε, στη διοίκηση παρέδωσε το αρχείο του σωματείου εκείνης της περιόδου με τα πρακτικά και η ΠΕΤ με τη σειρά της το κατέθεσε στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας που το εξέδωσε μάλιστα και βιβλίο.

Ατέλειωτες κουβέντες κάναμε μαζί. Είχε επιλέξει να μην ενταχθεί στο ΚΚΕ κι αυτό του «κόστισε». Πάντα τον απέκλειαν  από τις εκδηλώσεις μνήμης. Αλλά αυτός εκεί, επέμενε να μιλά, να λέει τις δικές του αλήθειες, τις μνήμες και το πώς γλύτωσε την εκτέλεση.

Μέχρι που τον μπάρμπα - Λευτέρη τον «χτύπησε» το πρώτο κακό. Έχασε νέο τα παιδί του. Έδωσε μάχη και κρατήθηκε στη ζωή για να διευθετήσει όλες τις εκκρεμότητες. Είχε δίπλα του τη συντρόφισσα της ζωής του Σοφία για να μοιράζεται τα... χαστούκια της ζωής.
Όμως του κόστισε πολύ αυτό. Το έβλεπες στις κουβέντες που έκανε μαζί μας κάθε φορά που τηλεφωνούσε στο Σωματείο που το θεωρούσε δεύτερο σπίτι του.

Και χθες ήρθε το τελειωτικό «χτύπημα». Έχασε και τη συντρόφισσα του. Πανί με πανί πια από την οικονομική αιμορραγία των τελευταίων χρόνων ψάχνει να βρει χρήματα για την κηδεία της. Είναι ιδιαίτερα αξιοπρεπής για να ζητήσει χρήματα από γνωστούς και φίλους. Είμαι βέβαιος ότι θα το κάνει η ΠΕΤ ΟΤΕ. Επιβάλλεται να στηρίξει σε μια δύσκολη ώρα έναν άνθρωπο - σύμβολο.

Αλλά τον μπάρμπα - Λευτέρη δεν θα τον δούμε «ζωντανό» και χαμογελαστό. Πόσο να αντέξει τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας. Κι ο ίδιος έχει καταπέσει. Και δεν έχει από πού να «πιαστεί».

Άνθρωποι μονάχοι... Δίπλα μας, ανάμεσά μας, που εκλιπαρούν για μια τίμια κουβέντα, για μια καθαρή «καλημέρα» χωρίς Υ.Γ. και αστερίσκους... Μακάρι να ήμασταν πιο κοντά και θα τον βοηθούσα εγώ τον μπάρμπα - Λευτέρη. Αλλά είμαστε μακριά και τρέχουμε σαν τρελοί να καλύψουμε την καθημερινότητα και τις ανάγκες της.

Καλή δύναμη μπάρμπα - Λευτέρη, υπάρχουν άνθρωποι που είναι δίπλα σου και σε σκέφτονται...

Είναι σα να... περπατάς στα κάρβουνα αυτή η δοκιμασία για το νέο Ασφαλιστικό. Κι αν δεν ξέρεις, αλίμονό σου...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 29/05/2010

Τις μέρες αυτές βιώνουμε, ανάμεσα στα άλλα, τα ξεθεμελίωμα της κοινωνικής ασφάλισης, τουλάχιστον έτσι όπως την γνωρίσαμε εμείς και οι προηγούμενες γενιές και υπό την πίεση του Μνημονίου Ε. Ε. και ΔΝΤ παραδίδουμε το χειρότερο αύριο που θα μπορούσαμε να φανταστούμε στα παιδιά μας.

Το σχέδιο το έχει δώσει στη δημοσιότητα, καιρό τώρα, το υπουργείο Εργασίας. Πρόκειται για ότι χειρότερο μπορούσε να βάλει ανθρώπου νους. Και όμως οι αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων υπήρξαν χαλαρές έως μικρές για το μέγεθος του προβλήματος.
Αναρωτιέμαι γιατί και πώς φτάσαμε ώς εδώ; Πώς χάθηκαν ή λεηλατήθηκαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, όταν, έναντι πινακίου φακής δόθηκαν από την Τράπεζα της Ελλάδος ως αναπτυξιακά δάνεια σε επιχειρηματίες;

Όλα αυτά τα ακούμε σαν κάτι περίπου φυσιολογικό. Που επρόκειτο να συμβεί και συνέβη. Και κανείς δεν παίρνει ένα φραγγέλιο να τιμωρήσει  παραδειγματικά τους υπεύθυνους. Την ίδια ώρα που βλέπουμε τους μισθούς μας να συρρικνώνονται, ενώ τα πάντα γύρω μας ακριβαίνουν.

Κινήσεις μεμονωμένες δεν είναι δυνατόν να έχουν κανένα αποτέλεσμα. Μια - δυο ντουφεκιές στον αέρα από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ αποδεικνύονται άσφαιρες. Χρειάζεται ένας γενικότερος ξεσηκωμός. Να δείξουμε πως δεν είμαστε «πρόβατα επί σφαγή» χωρίς γνώμη, άποψη και θέση...

Να δεχτούμε λοιπόν μοιρολατρικά όλα όσα μας ετοιμάζουν; Να σκύψουμε το κεφάλι και να αποδεχτούμε τα πάντα, «αφού δεν μπορούμε να τα ανατρέψουμε»;

Είναι φοβερό, αλλά βιώνουμε τις χειρότερες εποχές. Βάζουν χέρι στους μισθούς, στο Ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις. Χάνουμε κατακτήσεις αιώνων και δεν κινείται τίποτα.

Ενθαρρυντική βέβαια η συμμετοχή στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της 5/5, αλλά με την προβοκάτσια και το θάνατο τριών ανθρώπων στο υποκατάστημα της MARFIN BANK στη Σταδίου, «πάγωσαν» πάλι τα πράγματα.

Το πείραμα της Ελλάδας, όπως είναι φυσικό, αρχίζει να εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Παντού οι πολίτες ξεσηκώνονται. Καλούνται για άλλη μια φορά να πληρώσουν τα «σπασμένα» άλλων.

Ας επιστρέψουμε όμως στο Ασφαλιστικό που μας «καίει» ιδιαίτερα αυτές τις μέρες. Η ενοποίηση σε τρία μόλις ταμεία και διατήρηση μερικών ακόμη «ευγενών» ταμείων, ανάμεσα τους και το δικό μας, έχει ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών. Είναι κι αυτή η οδηγία που καταγράφεται καθαρά στο Μνημόνιο και αφορά τα 40 χρόνια στη δουλειά προκειμένου να βγει κάποιος στη σύνταξη που τρομάζει. Είναι που λείπει γενικότερα και η σιγουριά από την εργασία, την ίδια ώρα που αρχίζει και λείπει η σιγουριά για το αύριο.

Η κρατική κοινωνική πρόνοια έχει κάνει φτερά. Δεν υπάρχει πουθενά. Μια κατώτατη οροφή της τάξης των 3650 ευρώ είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στην εξαθλίωση. Μα, δεν το βλέπουν ότι σε λίγο δεν θα αντέχει άνθρωπος καθώς κλείνουν κάθε χαραμάδα που περνάει λίγο φως; Πόσο να αντέξει ο κόσμος στη μαυρίλα, την ανέχεια, τη φτώχεια, την ανεργία;

Λείπουν αυτοί που θα εμπνεύσουν την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Που έτσι κι αλλιώς χρειαζόμαστε όλοι. Πώς να ανοίξεις τα φτερά σου σε ελπιδοφόρα μονοπάτια; Με ποιους στο πλάι σου; Τα συνδικάτα δεν τα εμπιστεύονται, τις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων τις απορρίπτουν και για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια η ίδια η Βουλή και οι βουλευτές μπαίνουν στο στόχαστρο της κριτικής και αμφισβητείται ανοιχτά ο ρόλος τους.

Κάτι πρέπει να γίνει και να γίνει σύντομα. Κάτι να μας ταράξει, να μας βγάλει από πάνω μας τη σκοτοδίνη που κάνει ακόμα πιο τραγικά τα πράγματα. Η συζήτηση του νέου νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικού ας γίνει μια αφορμή για μια γενικότερη αφύπνιση. Τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια της αναμονής. Ο χρόνος πια λειτουργεί σε βάρος μας. Αυτό, όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο λιγότερο ζημιωμένοι θα βγούμε από αυτό το όνειρο - εφιάλτη που ζούμε...

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην στήλη μου "Επισημάνσεις" στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Κρήτης, "ΡΕΘΕΜΝΟΣ"
  

Ούτε 800 άτομα δε μαζεύτηκαν στη Γενική Συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ. Δεν υπήρξε απαρτία κι έτσι μετά από ένα μήνα θα επιχειρήσουν ξανά να κάνουν Γενική Συνέλευση... Κρίμα, είμαστε άξιοι της μοίρας μας... Λέω θα επιχειρήσουν, γιατί αν όλα πάνε καλά εγώ θα είμαι με άδεια στην Κρήτη, στο χωριό μου...

Κι όμως δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Έχουμε ένα καλό ασφαλιστικό ταμείο κι ένα φορέα που μας παρέχει μια ικανοποιητική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και γι' αυτό πασχίζαμε να μπούμε κάποτε στην ΕΣΗΕΑ. Για την «ασπιρίνη». Διότι το να είσαι μέλος στην ΕΣΗΕΑ ήταν απαραίτητη προϋπόθεση να γραφτείς και στον ΕΔΟΕΑΠ.

Με όσα όμως γίνονται γύρω μας τον τελευταίο καιρό δεν είμαι σίγουρος τι από αυτά μπορούμε να κρατήσουμε. Διότι ο ΕΔΟΕΑΠ δεν είναι ένα ταμείο του δημοσίου. Εμείς, ως μέτοχοι, εκλέγουμε την εκάστοτε διοίκηση.

Μ' αυτή την αγωνία πήγα στη Γενική Συνέλευση, στο θέατρο «Ιλίσια». Περίμενα ότι θα είχαν ενεργοποιηθεί κι άλλοι συνάδελφοι και θα έρχονταν να διερευνήσουμε τρόπους για να διασφαλίσουμε τις κατακτήσεις μας. Δυστυχώς έπεσα έξω. Στις 2 μ.μ. ελάχιστοι άνθρωποι είναι εδώ. Και οι περισσότεροι συνταξιούχοι.

Πού είναι οι εν ενεργεία συνάδελφοι; Έχουν δουλειές; Κι εγώ 'αφησα ότι είχα, διότι ήταν επιτακτική ανάγκη και πρώτη πρωτεραιότητα να είμαι εδώ. Μα, τι διάβολο γίνεται; Ο κόσμος «χαλάει» γύρω μας κι εμείς καθόμαστε αραχτοί και περιμένουμε να γίνει ένα θαύμα;

Ή έχουν μάθει, οι άνθρωποι του σιναφιού, να συνδιαλέγονται με την εξουσία και θεωρούν ότι αυτά τα μέτρα «αφορούν τους άλλους» και όχι το ταμείο μας; Αλλά κι έτσι να συμβαίνει, προς στιγμήν, δεν θα αλλάξουν νομίζουν τα πράγματα;

Στο σινάφι μας έχουμε το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει συνολικά η κοινωνία. Αντί να βγούμε στους δρόμους, αντί να πάρουμε ανοιχτά θέση, καθόμαστε «βολεμένοι» μέχρι να μας ακουμπήσει ατομικά το πρόβλημα.

2.10 στην πλατεία του θεάτρου οι τεχνικοί ετοιμάζουν ακόμα τα μικρόφωνα. Ήρεμα και χαλαρά. Εξάλλου δεν υπάρχει και πίσεη. Η αίθουσα είναι άδεια... Με ποιους και πώς να κάνεις αγώνες για να διασώσεις ότι μπορείς από τη λέλαπα που έρχεται; Και τα σώβρακα θα μας πάρουν...

2.40. Δεν υπάρχει ακόμα απαρτία. Χρειάζονται 900 υπογραφές. Πληθαίνει ο κόσμος στην πλατεία και συζητούν σε πηγαδάκια σιγανόφωνα...

3.00. Ο αριθμός έχει φτάσει τους 450. Εχουμε αόμα δρόμο. Η πρόεδρος κ. Σπανοπούλου ενημερώνει από το μικρόφωνο για την κατάσταση. Απογοητευτική εικόνα για τέτοιους δύσκολους καιρούς...