Τρεις χιλιάδες τρικάκια  που θα περιέχουν αυτό το μήνυμα (και το άλλο πιο κάτω) θα μοιραστούν σήμερα στην περιοχή μας και θα καλούν τους κατοίκους να πάρουν μέρος στην αυριανή γενική απεργία.

Στην 24ωρη απεργία της 5/5 με αφορμή και το χαμό τριών συνανθρώπων μας στην τράπεζα MARFIN της Σταδίου οι δημοσιογράφοι δέχτηκαν τα πυρά της κοινωνίας και αναγκάστηκαν να αναστείλουν την απεργία τους. Ήταν η πρώτη φορά στα 28 χρόνια που είμαι στο επάγγελμα που βίωσα μια τέτοια κατάσταση.

Το ζήτημα που άνοιξε τότε αν πρέπει οι δημοσιογράφοι να απεργούν μαζί με τους άλλους εργαζόμενους. Η ίδια η ΓΣΕΕ, άλλωστε με έγγραφό της είχε ζητήσει από την ΕΣΗΕΑ να μην συμμετέχουν στην αυριανή γενική απεργία με το σκεπτικό ότι πρέπει να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό για όλα όσα θα συμβούν στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία.

Φυσικά το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ και αφορά το ρόλο των δημοσιογράφων. Αυτό, δηλαδή, που έχουμε στην τηλεόραση, είναι υπεύθυνη ενημέρωση; Στα πρωινάδικα, στα μεσημεριανά, στα απογευματινά, στα δελτία ειδήσεων των οκτώ;

Δείτε και στα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες. Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται αληθινά να ενημερώσουν σωστά και υπεύθυνα τον ελληνικό λαό για όλα όσα συμβαίνουν αυτόν τον καιρό; Δακτυλοδεικτούμενοι είναι.

Άλλοι γιατί δεν ξέρουν, δεν έχουν τις κατάλληλες γνώσεις ή τα κότσια κι άλλοι γιατί δεν μπορούν. Δεν τους κακίζω. Τους καταλαβαίνω. Ποιο παρεμβατικό ρόλο έχει παίξει η ΕΣΗΕΑ για να σταματήσει αυτό τον εσμό των καλαμοκαβαλάρηδων που αυτοχαρακτηρίζονται δημοσιογράφοι και ασχολούνται, δήθεν, με την ενημέρωση του ελληνικού λαού;

Δεν έχει απολύτως κανένα ρόλο παίξει. Ουδής σοβαρός άνθρωπος που ζει έντιμα από αυτό το επάγγελμα θα ρισκάρει τα πάντα ως Δον Κιχότης.

Να πάμε λοιπόν την επόμενη εβδομάδα στην απεργία, όπως αποφάσισαν τα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου, αλλά να δω πώς θα καλυφθεί μια μεγάλη απεργία σαν την αυριανή με το πιο σοβαρό δίκαιο αίτημα που αφορά την κοινωνική ασφάλιση όπως τουλαχιστον την ξέραμε μέχρι σήμερα.

Εμείς θα πάμε στην απεργία. Και στη συγκέντρωση. Από άποψη και θέση γιατί μας είναι αδύνατον να αποδεχθούμε έτσι απλά να βλέπουμε να χάνουμε κατακτήσεις αιώνων και να μένουμε έτσι απαθείς. Σ’ αυτό το δρόμο πρέπει να κινηθούμε όλοι. Αν θέλουμε να κοιτάζουμε αύριο τα παιδιά μας στα μάτια χωρίς να ντρεπόμαστε…

Κάθε παρουσία μετράει... Διαλύουν τις ζωές μας, ας το καταλάβουμε...