Είναι ένα χαρούμενο τραγούδι με μια όμορφη σκηνική παρουσία από την Natassa Mare Moumtzidou. Έφτασε στο e-mail από άγνωστο αποστολέα και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο το έθεσε αυτόματα στην Ομαδική Αλληλογραφία. Το άνοιξα παρ'όλα αυτά και μοιράζομαι μαζί σας το τραγούδι της που είναι και αρκετά μεγάλο. Καλύτερο αυτό, πάντως από εκείνους τους αμετανόητους που κάθε τόσο στέλνουν e-mail ότι δήθεν κέρδισα πολλά χρήματα που θα τα πάρω αν τηλεφωνήσω κ.λπ κ.λπ. Θα σας έχει τύχει και σας φαντάζομαι. Δυστυχώς κανείς δε βάζει φραγμό…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 08/05/2010

Είναι ώρα να ξαναδούμε το πράγμα πιο ψύχραιμα και να πάρουμε θέση. Το θέμα μας αφορά. Λέω για την μουγγαμάρα που έχει πέσει μετά την ανακοίνωση του νέου πακέτου των μέτρων από την κυβέρνηση.

Δεν ήταν ο κόσμος που θα 'πρεπε στις φετινές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, ούτε και οι προχθεσινές απεργιακές συγκεντρώσεις πλησίασαν στο μέγεθος αυτών της εποχής Γιαννίτση. Αλλά τότε ήταν μία η συγκέντρωση και τώρα δύο...

Τι συμβαίνει λοιπόν; Πώς είναι δυνατόν να... γυρίζει ο κόσμος ανάποδα κι εμείς να καθόμαστε φοβισμένοι να κλαίμε τη μοίρα μας; Το ίδιο ζήτημα απασχολεί κι άλλους. Το κουβέντιασα με ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι τη γνώμη τους, γιατί γνωρίζω την ανιδιοτελή προσφορά τους στο εργατικό - συνδικαλιστικό - κοινωνικό κίνημα.

Υπάρχει διάχυτος ένας φόβος που έχει να κάνει με ότι κατά καιρούς αποκτήσαμε με δάνεια από τις τράπεζες. Ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Και τώρα η ανασφάλεια μας τρομάζει και μας κάνει να λουφάζουμε. Εκτιμώ πως είναι λάθος αντίδραση και μάλλον θα 'πρεπε να βρούμε γρήγορα τον τρόπο να βγούμε από αυτή την παγίδα.

Κι αυτό γιατί κανείς δεν μας χάρισε τίποτα. Ότι αποκτήσαμε ήταν προϊόν σκληρής εργασίας. Ατέλειωτες ώρες στο πόδι, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, εξαντλητικά ωράρια για να τροφοδοτούμε τα γκισέ των αδηφάγων τραπεζών που λειτουργούν ως νόμιμοι τοκογλύφοι. Δεν τα ξέραμε όλα αυτά πριν τις επισκεφθούμε; Τα ξέραμε, αλλά δε γινόταν αλλιώς. Το ήξεραν κι αυτές γι' αυτό και λειτουργούσαν έτσι.

Να βρούμε λοιπόν τον τρόπο να ξεφύγουμε από τον βραχνά τους. Τα χρόνια που έρχονται, με το ΔΝΤ στο σβέρκο μας, θα ΄ναι δύσκολα. Προφανώς οι πολιτικοί έχουν διαγράψει την πορεία τους και δεν... καίγονται για το αύριο. Επιπλέον θεωρούν ότι αυτός ο λαός είναι  ευκολόπιστος και την ώρα της κρίσης θα είναι σε θέση να τον παραμυθιάσουν με νέα ψέματα.

Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς; Πως αντιμετωπίζουμε εμείς την πρόκληση των καιρών; Δεν ξέρω τη συνταγή για να σας τη δώσω. Για ένα όμως είμαι σίγουρος. Η σιωπή είναι το χειρότερο πράγμα που έχουμε να κάνουμε.

Δεν είναι λύση ο ατομικισμός και το κρύψιμο πίσω από το δάκτυλό μας. Να το παλέψουμε και να βρούμε αυτά που μας ενώνουν
Ιστορικά κανένας απογοητευμένος δεν νίκησε. Χρειάζεται θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα. Είμαστε όρθιοι, ζωντανοί οργανισμοί, σκεπτόμενα όντα, ας πετάξουμε τις παντόφλες. Το δικό μας «παρόν» θα ωφελήσει κι άλλους.

Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε αυτούς που μας εκπροσωπούν στον κλάδο, στη δουλειά, στην κοινωνία, στην πολιτική. Ας διαμορφώσουμε τη ζωή μας, όπως πραγματικά μας αξίζει και όχι όπως οι άλλοι επιθυμούν. Ας παίξουμε το δικό μας ενεργό ρόλο στο θέατρο της ζωής.

Όχι πια άβουλα, παθητικά όντα που εκτελούν εντολές. Ας γίνουμε οι μπροστάρηδες των έντιμων αγώνων και των καθαρών λύσεων. Θα βοηθήσουμε εμάς, την κοινωνία κι αυτή την ταλαίπωρη τη χώρα μας.

Η ανατροπή ας γίνει η λέξη που θα μας αντιπροσωπεύει όλο και περισσότερο στο μέλλον... Μπορούμε, φτάνει να το θέλουμε... αναζητώντας νέες συλλογικότητες. Και να δίνουμε τις μάχες μας με το κεφάλι ψηλά.

• Το κομμάτι αυτό γράφτηκε την Τρίτη το βράδυ, λίγο πριν την απεργία της επομένης και θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ". Ομολογώ ότι έπεσα έξω στην εκτίμηση του μεγέθους της απεργιακής συγκέντρωσης της 5/5, αλλά χαίρομαι γι' αυτό, γιατί είναι φανερό πια, πως ο κόσμος βγαίνει από το "καβούκι" του και αντιδρά.