Τα περισσότερα παιδιά, ιδιαίτερα όμως τον Ανδρέα Αναγνώστου και τη Θεοδοσία Κοντζόγλου, τους ξέρω πάρα πολλά χρόνια τώρα στο χώρο του Τύπου. Είναι αξιόλογοι συνάδελφοι στη δουλειά τους και καλά παιδιά στη ζωή. Απ' αυτά που λες πως χρειάζεται ο τόπος και τα ΜΜΕ.

Προχθές πήρα ένα SMS στο κινητό μου, ότι ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το περιοδικό των δημοσιογράφων. Και σήμερα μαζί με τις εφημερίδες το ζήτησα από τον περιπτερά μου. Νο 001. Φρεσκότατο. Και αληθινά ωραίο!

Στάθηκα στο Editorial της σελίδας 6. Και διάβασα όσα ο Ανδρέας καταγράφει ως διευθυντής του περιοδικού. Και λέει αλήθειες: “Το να βγάλεις περιοδικό στις μέρες μας φαντάζει αλλόκοτο. Θεωρείται “αυτοκτονία”, αφού διανύουμε μια βαθιά οικονομική κρίση. Για μας , μια παρέα δημοσιογράφων, ήταν ανάγκη. Αυτή η “υπέρτατατη θεότητα” όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες”.

Ύστερα πήγα στις 8 – 9 σελίδες και είδα φωτογραφημένη όλη τη Συντακτική Ομάδα. Και μελαγχόλησα. Μεγαλώσαμε παιδιά! Εκατό σελίδες προσεγμένες. Διαλεγμένα θέματα και καλό κασέ. Χωρίς τα εξεζητημένα σελέμπριτης που θα συναντήσεις σε όλα τα έντυπα ποικίλης ύλης.

Το όμορφο “κλείσιμο” της ύλης του πρώτου φύλλου κάνει ο Νίκος Μουλίνος. Κάτι “μου λέει” η φάτσα του στο έντυπο, αλλά δεν θυμάμαι να έχουμε συνεργαστεί κάπου. “Μια ομάδα, μια μικρή ομάδα με μεράκι, με πείσμα, με εσωτερική διάθεση, με τσαμπουκά, έμπειρη, κόντρα στην εποχή που είναι δύσκολη και απαιτητική “ταξιδεύει” στην ανοιχτή θάλασσα της αγοράς, όχι ζητώντας, αλλά αναζητώντας εκλεκτικές συνάφειες και σχέσεις με το μεγάλο κοινό”.

Καλοτάξιδο παιδιά! Εύχομαι από ψυχής τα καλύτερα. Θα σας περιμένουμε με αγωνία κάθε μήνα στα περίπτερα.

• Κι εσείς, οι αναγνώστες μου, αναζητήστε το Attica Press στα περίπτερα, έχει μόνο 3,50 ευρώ. Και για να πάρετε μια “γευση” από τη δουλειά τους, δείτε ΕΔΩ τα περιέχομενα του πρώτου τεύχους κι ΕΔΩ την διαδικτυακή του παρουσία που προηγήθηκε του εντύπου.