Η φωτογραφία είναι μέσα από ένα μισογκρεμισμένο σπίτι της Σπιναλόγκας. Και φαίνεται απέναντι η Πλάκα... Παιχνίδια του φακού σε μια μέρα μοναδικής ομορφιάς.

Είχα χρόνια να κατέβω στην πόλη του Ηρακλείου. Στις διακοπές μου προτιμώ το χωριό μου ή το Αρκαλοχώρι προκειμένου να καλύψω τις ανάγκες μου. Όμως αυτό το ταξίδι έπρεπε να γίνει. Υπήρχε λόγος.

Για να αποφύγουμε την ταλαιπωρία πήραμε το αυτοκίνητό μας και φτάσαμε ώς την είσοδο του Ηρακλείου. Μετά κόπων και βασάνων πολλών βρήκαμε ελεύθερο, υπαίθριο πάρκινγκ στο Βενιζέλειο νοσοκομείο.

Κι από κει πήραμε το αστικό λεωφορείο για το κέντρο. Με 1.10 ευρώ το άτομο μας κατεβάζει στην πλατεία Ελευθερίας. Κι από κει με τα πόδια στον προορισμό μας.

Βλέπω την πόλη κι έχει αλλάξει. Έχει πολλούς πεζόδρομους, μαγαζιά για ρακές, φαγητό, εμπορικά.

Στην πλατεία του Ηρακλείου έχουν στρατοπεδεύσει με σκηνές, οι αγανακτισμένοι. Στις 9 το πρωί δεν είναι πολλοί αυτοί που βρίσκονται κάτω από τα πανό με τα συνθήματα τους. Προς το απόγευμα θα πρέπει να γίνονται περισσότεροι. Ακριβώς απέναντι από την Περιφέρεια Κρήτης, πρώην Νομαρχία Ηρακλείου, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι.

Εντυπωσιακά ωραίος δρόμος είναι η 25ης Αυγούστου. Πεζόδρομος. Με τα Λιοντάρια, τη Λότζια και ένα σορό μικρά μαγαζιά για να πιεις τον καφέ σου... Έρχεται κι ένα μπουγάζι, όλο δροσιά, από το λιμάνι του φρουρίου Κούλε...

Το ίδιο το κτίριο το βρήκαμε κλειστό. Γίνονται έργα αναστήλωσης του μνημείου για την ασφάλεια των περιηγητών. Στο λιμενοβραχίονα, τα απογεύματα, κάνουν βόλτα τα... μπάι – μπας. Και φυσικά, επειδή κάθε πόλη έχει το νηφοπάζαρό της, αυτό το ρόλο παίζει ο μόλος, ο μικρός δρόμος ανάμεσα στο λιμάνι, τη θάλασσα και τον Κούλε, όταν πέφτει ο ήλιος και είναι προσβάσιμος στον πολύ κόσμο.

Εντύπωση μου έκανε ακόμα η παραλιακή. Ιδιαίτερα αναβαθμισμένη εκεί που εγώ θυμούμαι μόνο ερείπια σπιτιών, με μαγαζιά που προσφέρουν σε όσους θα ήθελαν να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν με απαλή μουσική ή μουσική σε ένταση. “Έχει κάνει δουλειά ο Κουράκης” λένε όσοι πρόσωπα και πράγματα. Και όπως κι εγώ διαπίστωσα με τα μάτια μου, μάλλον έχουν δίκιο στις εκτιμήσεις τους... Το Ηράκλειο γίνεται μια ανθρώπινη πόλη, ικανή να προσφέρει στους κατοίκους της και τους τουρίστες.

Μακάρι... Χαίρομαι που το βλέπω αυτό. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια επανεκλέγεται συνεχώς από την πρώτη Κυριακή με μεγάλη πλειοψηφία.

Αυτό που χαρακτηρίζει το Ηράκλειο, όπως και τις άλλες μεγάλες πόλεις της Κρήτης, το Ρέθυμνο και τα Χανιά, είναι τα παλιά βενετσιάνικα κτίρια. Πεζοδρομημένες πια αυτές οι περιοχές της παλιάς πόλης μπορείς να τις περπατήσεις με άνεση, να κάνεις στάσεις, να βρεθείς σ' ένα τόπο που δεν ακούγονται μηχανικοί θόρυβοι, μόνο ο ανθρώπινος “θόρυβος” από τις κουβέντες και τις συζητήσεις των περιπατητών.

Τελικά αρχίζει να μ' αρέσει η πόλη του Ηρακλείου που είδα φέτος. Πιο ανθρώπινη μου φάνηκε, όχι αποτρεπτική στο να την πλησιάσει ο πολίτης, είτε Κρητικός, είτε επισκέπτης. Μπράβο τους!

Επιστροφή στα της εκδρομής, της περασμένης εβδομάδας. Καρέ -καρέ η προσέγγισή μας στο νησί της Σπιναλόγκας. Έχω αρκετό φωτογραφικό υλικό και θα χρειαστεί λίγο χρόνο μέχρι να το ανεβάσω όλο. Είναι πανέμορφο, ότι συνέλαβαν τα μάτια μας και ο φωτογραφικός φακός.

Διάφορες οπτικές γωνίες της Σπιναλόγκας μέσα από το Καΐκι που μας πάει κοντά της. Τραβάω φωτογραφίες και παρατηρώ λεπτομέρειες. Πολύς πόνος, πολύ δάκρυ και σιωπή από τους κατοίκους του. Χρειάζεται σεβασμός στην προσέγγιση τουκι εμείς έχουμε όσον χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις...

Πριν έρθω εδώ, μάζεψα στοιχεία από τη Google. Ήθελα να γνωρίζω καλά τον τόπο, όχι όπως τον έζησα μέσα από το σίριαλ “Το Νησί”, αλλά όπως του άξιζε. Είδα ντοκιμαντέρ κι άφησα τη φαντασία μου να δουλέψει. Ήθελα να δω με τα μάτια της ψυχής μου. Δεν πρόκειται άλλωστε για ένα τουρ συνηθισμένο. Το αντίθετο θα έλεγα...

Ξανακοιτάζω από μια χρονική απόσταση αυτές τις φωτογραφίες της Σπιναλόγκας. Ίσως με πείτε υπερβολικό με τόσα πλάνα για το ίδιο θέμα. Μπορεί να είναι κι έτσι. Αλά με όσα έχω γράψει ώς τώρα κιόλα όσα έχω ακόμα να ανεβάσω τις επόμενες ημέρες δεν νομίζω ότι κατάφερα να βγάλω ότι έχω μέσα μου...

Δείτε αυτή την πλευρά της Σπιναλόγκας... Ξερότοπος, αλλά αν προσέξετε υπάρχει ένα κόσμος που κινείται πάνω στα μονοπάτια της. Ανθρώπινο κομβόι. Τουρίστες που ήρθαν εδώ, ο καθένας με διαφορετικά κίνητρα, να δουν αυτό το νησί του πόνου και της εξορίας...

Χτισμένα φρούρια βενετσιάνικα σαν αυτά που συναντάς στις παλιές πόλεις του Ηρακλείου, του Ρεθύμνου και των Χανίων. Για να προστατεύονται οι κάτοικοι του νησιού από τις επιθέσεις εχθρών. Διότι κατά καιρούς το νησί κατοικούνταν, όχι μόνο από τους χανσενικούς. Εκπληκτικός είναι ο τούρκικος μαχαλάς. Και η ιστορία του πλούσια...

Πέτρα και ξεραΐλα... Γυμνοί βράχοι, τα κύματα έχουν παρασύρει και τα τελευταία χώματα απ' αυτή την πλευρά της Σπιναλόγκας. Ίσως γιατί είναι η πλευρά προς το ανοιχτό Κρητικό Πέλαγος και κάτι δύσκολες ώρες θα 'ταν μεγάλα και απειλητικά. Πινελιές πράσινου ανάμεσα στο άγριο τοπίο

Απογευματάκι στο γηπεδάκι 5Χ5 του Θραψανού. Οι θεατές έχουν λάβει θέση και παρακολουθούν τους αγώνες ποδοσφαίρου που αρχίζουν από τις 5 και θα φτάσουν ώς τις 12το βράδυ. Με έναν διαιτητή τον Γιάννη Μαυραντωνάκη, που ήταν αρκετά καλός στο πόστο του και ήρωας καθώς κράτησε τόσες ώρες όρθιος προκειμένου να διευθύνει όλους τους αγώνες. Μια ποδοσφαιρική γιορτή στον τόπο που γέννησε ένα “Ανθεστίωνα”.

Η ομάδα στήνεται για μια αναμνηστική φωτογραφία. Επίσημη φωτογράφιση. Είμαι εκτός γηπέδου. Κάνω ζουμ στο φακό μου, όσο με παίρνει. Δεν είναι καθόλου εύκολο τεχνικά

Κι άλλη μια φωτογραφία αναμνηστική. Ακόμα πιο μακρινή. Αλλά έχει το χάζι της. Μέσα στη δική μου φωτογραφία και ο... φωτογράφος της διοργάνωσης. Αξίζει να θυμούνται αυτές τις στιγμές.

Τα μεγάλα παλικάρια, οι Παλαίμαχοι ετοιμάζονται να ξεκινήσουν το δικό τους αγώνα. Και προετοιμάζονται. Μπορεί να διέθεταν την τεχνική των νεώτερων, αλλά καταχειροκροτήθηκαν... Είχαν, έτσι κι αλλιώς εξασφαλισμένο πυκνό ακροατήριο στις εξέδρες, γυναίκες παιδιά, εγγόνια...

Παρατηρούσα τους φιλάθλους χθες το βράδυ την ώρα που έπαιζαν τα κορίτσια, από τη μεριά του γηπέδου μπάσκετ ή ότι έχει απομείνει από αυτό, έτσι δυνατοί και δυναμικοί που είναι και τους χαιρόμουν...

Γύρω στις 10 θα ήταν όταν έπαιζαν τα κορίτσια, λίγο πριν τον μεγάλο τελικό, ενώ αμέσως μετά είχαν προγραμματιστεί οι απονομές των αναμνηστικών κυπέλλων.

Έχει βγάλει ψυχρούλα και μάλλον θα έπρεπε να έχουμε προνοήσει να βάλουμε κάτι επάνω μας. Οι τύποι που χτυπιούνται ολόκληροι είναι στην ηλικία του γιου μου. Πηγαίνω κοντά να τους φωτογραφίσω. Δίνουν “χρώμα” στο τουρνουά. Με “διώχνει” διακριτικά ο γιος μου... Δεν ξέρω και πώς θα αντιδρούσαν στα φλας της μηχανής...

Κυριακή βράδυ, οι τελικοί αγώνες είναι σήμερα και έχει περισσότερο κόσμο. Αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο από τον άρτο, χρειάζεται και το θέαμα. Κι εδώ τα έχουν μαζεμένα και τα δύο...

Όσοι πρόλαβαν να βρουν τραπέζι να καθίσουν, έχουν τις μπύρες κι τα σουβλάκια τους. Οι προβολείς είναι αναμμένοι και βοηθούν τους παίκτες μέσα στο γήπεδο. Ο “Ανθεστίωνας” νομίζω ότι πέτυχε το σκοπό του. Βοήθησε να φέρει πιο κοντά στο ποδόσφαιρο τους ανθρώπους στο Θραψανό, συνεχίζοντας μια όμορφη ιστορία προσφοράς στον αθλητισμό.

Είχε από κοντά τους και τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού... Χέρια διαθέσιμα για προσφορά στα διάφορα πόστα που έχουν στηθεί για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος.

Το τουρνουά μου έδωσε τη δυνατότητα να δω πολλούς Θραψανιώτες, συγγενείς, φίλους, παλιούς συμμαθητές, που είχα χρόνια να τους δω. Στο περιθώριο των αγώνων κουβεντιάζουμε, θυμόμαστε... Μην περιμένετε λοιπόν να διαβάσετε εδώ, αθλητικές περιγραφές. Το επιχείρησα χθες, μόνο και μόνο γιατί έπαιζαν δυο ομάδες στην ηλικία μου και θεώρησα ότι άξιζαν ειδικής μνείας.

Και σήμερα βέβαια έπαιζαν στον τελικό οι μεγάλοι και είχαν τις αναμνηστικές φωτογραφίες τους πριν από την έναρξη, όμως τα αποτελέσματα, τις κρίσεις για τους αγώνες με βάση τη τις δυνατότητες τους ως ομάδες μέσα στο γήπεδο θα τα βρείτε σε άλλα Site, πιο κατάλληλα.

Αν πέσουν στην αντίληψή μου θα σας δώσω λιγκ να πάτε πιο γρήγορα. Για την ώρα μείνετε στο κλίμα που ζήσαμε το διήμερο και ήταν όντως πολύ όμορφο.

Προς το τέλος είδαμε και χουλιγκάνους, με την καλή έννοια του όρου, αν υπάρχει τέτοια... Κοντεύει 10.30, όταν μπαίνει στο γήπεδο το τελευταίο ζευγάρι του τουρνουά. Είναι ο μεγάλος τελικός. Υποψιάζομαι ότι δεν θα αντέξω να τον δω. Άρχισα να κρυώνω. Η υγρασία “τρυπάει” το κόκαλο. Δεν έχω κι ένα μπουφάν μαζί μου...

Ελπίζω να μάθουμε τα αποτελέσματα αύριο. Μικρή είναι η κοινωνία του Θραψανού. Τα νέα μεταφέρονται γρήγορα... Υπόσχομαι να σας ενημερώσω μόλις πέσει κάτι στην αντίληψή μου...

Πίσω από το τέρμα, ότι κατάφερα να “πιάσω” από μια απόκρουση του τερματοφύλακα που έκανε εντυπωσιακή εμφάνιση κι ας έχασε η ομάδα του. Θα ξαναπώ κάτι: Ζητώ την επιείκεια σας. Το Site αυτό δεν υπήρξε ποτέ αθλητικό, με τη στενή έννοια του όρου. Μόνο για τις ανάγκες του διημέρου πήρε μια “μυρωδιά”...

Ο ξάδερφός μου Γιώργος Θεοδωράκης σε δράση μέσα στο γήπεδο. Επιστρατεύτηκε την τελευταία στιγμή, ως τότε ήταν θεατής δίπλα μου, έβαλε μια φανέλα και μπήκε να παίξει με τους Άνετους. Κυριολεκτικά άνετος...

Κόσμος παρακολουθεί στις πλαστικές καρέκλες στο πλάι του γηπέδου. Συμμετέχουν κι αυτοί με το δικό τους τρόπο. Φίλαθλοι που δεν φανατίζονται, που χειροκροτούν όταν πρέπει τις ωραίες ενέργειες, που πίνουν μπύρα και τρώνε σουβλάκια και το διασκεδάζουν...

Ημίχρονο. Οι παίκτες έχουν καθίσει στην άκρη του γηπέδου να ξεκουραστούν λίγο. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Οι αντοχές είναι περιορισμένες. Ήμαστε μεγάλοι άνθρωποι πια... Ωστόσο τους χαίρομαι που δεν το βάζουν κάτω και επιμένουν...

Άλλο ένα ποδοσφαιρικό στιγμιότυπο από τον αγώνα Άνετων – Άφθαρτων. Παρακαλώ πολύ να έχω την επιείκεια όσων γνωρίζουν αθλητικά. Το κομμάτι που ακολουθεί δεν είναι ακριβώς ποδοσφαιρική περιγραφή, τουλάχιστον όπως την γνωρίζουν μέσα από τις αθλητικές εφημερίδες...

Σαββατόβραδο στο 5Χ5 γηπεδάκι του Θραψανού στο προγραμματισμένο 2ήμερο τουρνουά ποδοσφαίρου που οργανώνει ο Αθλητικός Όμιλος Θραψανού  "Ο Ανθεστίων" και στηρίζει ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού. Μ' αρέσει η ατμόσφαιρα. Πανηγύρι. Με τα σουβλάκια και τις μπύρες στις... ειδικά διαμορφωμένες κερκίδες με τη γραμματεία και μουσική ανάμεσα στους αγώνες.

Μου θύμισε λίγο το ματς στο Ελληνικό που γίνεται το Μεγάλο Σάββατο... Το μεγάλο ενδιαφέρον ήταν για τις 9 το βράδυ. Αγώνας ανάμεσα στους Άνετους και τους Άφθαρτους, οι παίκτες των οποίων είναι πάνω από 46 χρονών. Δείχνουν να το διασκεδάζουν.

Οι φίλαθλοι κάθονται, όπως κι εμείς, σε πλαστικές καρέκλες μέσα στην άσφαλτο, δρόμο που έχουν αποκλείσει με κορδέλες για να μην ενοχλούνται από το πέρασμα Ι.Χ. και μηχανών.

Έχουν στήσει τραπέζια. Μυρίζει τσίκνα, έχει πλάκα όλη αυτή η ιστορία. Και οι παίκτες στο γήπεδο το παλεύουν. Αξιοπρεπώς. Το κοινό είναι “μαζεμένο”, δεν εκδηλώνεται, εκτός και αν πρόκειται για προτροπή σε δικό τους παιδί, εγγονός συνήθως...

Δεν υπάρχει περιγραφή. Ότι μπορεί να καταλάβει ο καθένας που βλέπει από μόνος τους. Όσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα καταλαβαίνουν, για μας τους υπόλοιπους είναι ψηλά γράμματα.

Πολύ γρήγορα οι Άνετοι έβαλαν το πρώτο τους γκολ. Αμφίρροπες οι ομάδες, αλλά δείχνει με το ξεκίνημα να έχουν στριμωχτεί οι Άφθαρτοι. Αθόρυβα μπήκε το γκολ. Ομολογώ ότι δεν το είδα. Άκουσα δίπλα μου που το έλεγαν. Γρήγορα ισοφάρισαν 1-1. Ανατροπή σε λίγο με 2-1 υπέρ των Άνετων. Πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου που κράτησε 20 λεπτά ισοφάρισαν οι Άφθαρτοι και προηγήθηκαν 3-2.

Μικρό διάλειμμα. Οι παίκτες, στην ηλικία μου οι περισσότεροι έχουν πέσει κάτω στο γρασίδι. Πίνουν νερό. Μπαίνω μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Βρίσκω τον Γιώργο χτυπημένο στο γόνατο.

Με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου ισοφάρισαν οι Άνετοι 3-3. Που δεν είναι πια και τόσο άνετοι δεδομένου ότι και οι δυο ομάδες είναι πια κουρασμένες. Φυσιολογικά. Ο αγώνας τελείωσε ισόπαλος 3-3. Αλλά πρέπει να υπάρξει νικητής που θα πάει αύριο στους τελικούς.

Ο διαιτητής βάζει την μπάλα στη σέντρα. Οι Άφθαρτοι σκοράρουν και προηγούνται 4-3. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα λίγο αργότερα. Οι Άνετοι αποκλείστηκαν, δεν ήταν τελικά τόσο άνετοι για να φτάσουν στον τελικό. Οι Άφθαρτοι θα αντιμετωπίσουν αύριο τους Παλαίμαχους στον μεγάλο τελικό. Είναι προγραμματισμένοι δύο ακόμα τελικοί ανάλογα με τις ηλικίες των παικτών. Ες αύριον λοιπόν τα σπουδαία. Θα είμαστε εκεί να τους χειροκροτήσουμε...

Ο αγώνα βιντεοσκοπείται... Με ερασιτεχνικά μέσα, αλλά κάποιοι έχουν φροντίσει να κρατήσουν αυτές τις στιγμές. Θα έχουν το χρόνο, αργότερα, πιο χαλαρά να σχολιάσουν τις φάσεις, να γελάσουν με τις αντιδράσεις και τα γκολ. Εδώ η κυρία, επί το έργον...