Το καφέ του “Φωκίωνα” απέξω, χθες το απόγευμα, κατά τις επτά και κάτι...

Μπορεί να περνάμε δύσκολες ώρες γενικότερα ως Ελλάδα, αλλά χαίρομαι να βλέπω το χωριό να προοδεύει, να ανοίγεται και να επιχειρούν νέοι άνθρωποι...

Χθες έκανα μια βόλτα προς τον Αϊ Γιώργη και είδα ένα νέο καφέ, του “Φωκίωνα”. Θυμάμαι παλιά στον ίδιο χώρο και ήταν πιτσαρία και παλιά, πολύ παλιά, είχε εκεί ο Παναγής το παντοπωλείο του.

Δεν γνωρίζω τα παιδιά που το κάνουν, είναι πολύ νέα και δεν έχω εικόνα, κουβέντιασα μαζί τους και τα χάρηκα. Πιο πολύ γνώρισα την Αριστέα, μια ευγενική και καλοσυνάτη κοπέλα που ξέρει καλά τη δουλειά της. Και την κάνει με κέφι και διάθεση.

Καταρχήν χαμογελά! Σου μιλά και χαμογελά! Ε,δεν είναι και λίγο στις μέρες μας. Ύστερα είναι πολύ εξυπηρετική. Ρώτησα αν διαθέτει το μαγαζί Wi-Fi. “Βεβαίως” μου απάντησε και πρόθυμα μου έδωσε τα κλειδιά για να μπω. Το ωραίο είναι ότι συνειδητά το είχε εντάξει στις παροχές του μαγαζιού της...

Δεν θέλω να πω πολλά για το επίπεδο της εξυπηρέτησης γιατί με σκλάβωσε. Κυριολεκτικά. Παρήγγειλα και ήπια τρεις μπύρες των 330 ml στη διάρκεια σχεδόν έξι ωρών που κάθισα. Το τι μεζέδες συνοδευτικούς μου έφερε δε λέγεται. Τηγανητά συκωτάκια, λαδωμαμά (δυο φορές), τυρί φέτα κατσικίσιο, ζαμπόν μπριζολάκια, φρούτα, χόρτασα. Κι όλα αυτά για 6 ευρώ. Άσε που στο τέλος κέρασε και μια μπύρα εκείνη.

Μπράβο στα παιδιά που το δουλεύουν και μακάρι να “πιάσει”. Ρώτησα κι έμαθα. Δεν το έχουν πολύ. Από πέρσι τον Αύγουστο το λειτουργούν. Το ίδιο βράδυ το καφέ είχε κόσμο. Ήταν όμως και η βραδιά που έπαιζε η Εθνική Ελλάδας με τη Γερμανία στο EURO 2012 κι οι πιτσιρικάδες είχαν πιάσει από νωρίς στασίδι.

Κλασικό ελληνικό καφέ. Οι πελάτες φώναζαν, γελούσαν, νευρίαζαν, χειρονομούσαν ως κλασικοί κάφροι φίλαθλοι σε κάθε καλή ή κακή ενέργεια των παικτών της ελληνικής ή της γερμανικής ομάδας ή σε κάποια λάθος κίνηση του διαιτητή. Η κερκίδα στο καφέ του “Φωκίωνα”.

Δεν ξέρω αν φταίει η ήττα της Εθνικής μας με 4-2, αλλά κατά τις 12 τα πράγματα ηρέμησαν. Το καφέ άδειασε κι έφυγα κι εγώ. Άργησα κιόλας. Ξεπέρασα τα όρια μου, αλλά μου άρεσε εδώ. Μου φαίνεται θα το κάνω στέκι για τις δουλειές μου. Έκαναν κιόλας μπόλικη σήμερα. Θα δουλέψω και το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα θα φύγει για τη ΦΩΝΗ ένας μεγάλος όγκος δουλειάς.

Βρήκα το μέρος μου... Ούτε τρεξίματα, εννιά χιλιόμετρα μακριά, στο Sport Cafe, ούτε τίποτα. 100 μέτρα από το σπίτι της Στασούλας.

Να ΄ναι καλά τα παιδιά... Ευχαριστώ την Αριστέα για την περιποίηση της και το χαμόγελό της. Χρειάζονται κι αυτά για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες...

Από την περσινή εκδήλωση για τον κλύδωνα που είχε γίνει στην αυλή του δημοτικού σχολείου Θραψανού και είχα την τύχη να παρακολουθήσω και να καταγράψω για τις ανάγκες του Site. Τα φετινά θα τα διαβάσετε αμέσως μετά την ολοκλήρωση της εκδήλωσης που θα γίνει αύριο βράδυ...

Ήμουν καθοδόν για τις καλοκαιρινές μου στο χωριό όταν μου ήρθε το μήνυμα στο Fecebook μέσω του κινητού μου τηλεφώνου που έχει μόνιμη σύνδεση στο internet ότι την Κυριακή 24/06/2012, ώρα 9.30 μ.μ, στην κεντρική πλατεία του χωριού, τη Μεσοχωρίτισσας θα γίνει εκδήλωση για τον κλύδωνα.

Η εκδήλωση διοργανώνεται και φέτος από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού. Μ' αρέσει όταν βλέπω νέους ανθρώπους να επιζητούν να έχουν επαφή με τις ρίζες και την παράδοση.

Βεβαίως, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους η αναβίωση τέτοιων εθίμων δεν έχουν να κάνουν με αυτό ακριβώς που ξέραμε και ζήσαμε εμείς, στην παιδική μας ηλικία. Φυσικά δεν έχω την απαίτηση να είναι στο πέρασμα των χρόνων, ακριβώς ίδιο πράγμα. Έτσι κι αυτό που γίνεται, όπως γίνεται, βοηθά στην κατεύθυνση να μπορέσουν οι νέοι να πιάσουν το νήμα με τις ρίζες τους...

Βλέπω επίσης την ανάγκη κάθε εκδήλωση να καταλήγει σε... γλέντι. Έτσι έγινε πέρσι. Θεμιτό. Οι δυσκολίες που περνάει ο κόσμος επιβάλουν να αναζητάει μικρά διαλείμματα χαράς και διασκέδασης. Άλλωστε οι τιμές που έχουν οι πολιτιστικοί σύλλογοι που συνήθως διοργανώνουν τέτοιες εκδηλώσεις, είναι συνήθως χαμηλές, υποφερτές για τις τσέπες των χωριανών.

Θα πάμε λοιπόν, όπως θα πάμε και σε όλες τις εκδηλώσεις που θα γίνουν στο χωριό στη διάρκεια των φετινών διακοπών. Και σε σημείωμά μας εδώ θα μεταφέρουμε, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό ότι όμορφο πέσει στην αντίληψή μας. Έχω διαπιστώσει, άλλωστε, ότι τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού κάνουν φιλότιμες προσπάθειες προς τη σωστή κατεύθυνση για τη διαφύλαξη και προβολή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ειδικά σε καιρούς δύσκολους σαν αυτούς που διανύουμε είναι πολύ σημαντικό που υπάρχουν και λειτουργούν τέτοιοι φορείς πολιτισμού. Αξίζει και πρέπει να τους ενθαρρύνουμε με την παρουσία μας. Το χειροκρότημα μας είναι το οξυγόνο ζωής τους. Ας τους το δώσουμε απλόχερα. Σε τέτοια ζητήματα δεν χρειάζονται τσιγκουνιές. Το αντίθετο. Το να είμαστε λαρτζ είναι πολύ καλύτερο.

Αφήστε την καρδιά σας να εκπέμψει αγάπη για τους συγχωριανούς. Ας χαμογελάσουμε ξανά. Το χρειαζόμαστε σαν άνθρωποι. Τώρα πιο πολύ από ποτέ...

Οι πρώτοι μου περίπατοι έγιναν με τα πόδια ή με τη μηχανή. Να δω λίγο το πατρικό μου, να πάω σε κάποια χωράφια, να κοιμηθώ. Ότι χρειάζομαι το έχω εδώ...

Η ηρεμία που νοιώθω στον τόπο μου είναι μοναδική. Δεν ξέρω πώς γίνεται, δεν είμαι ειδικός για να το ερμηνεύσω, αλλά μπορώ να πω τι νοιώθω και κυρίως πως το νοιώθω...

Λες και πατώ ένα διακόπτη, η φύση η ίδια έχει προνοήσει γι' αυτό... Λες και δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος της Αθήνας με το τρέξιμο, τις αγωνίες, τις ευθύνες. Λες και με χτυπά κατακέφαλα ένα μαγικό ραβδάκι και ρυθμίζει τα πράγματα με τέτοιο τρόπο που όλα κυλούν όμορφα...

Κι εγώ χαλαρώνω και κοιμάμαι και αισθάνομαι αυτή την ξεκούραση να... διαχέεται σε ολόκληρο το σώμα μου... Αν και δεν ταλαιπωρήθηκα στο καράβι καθότι είχα καμπίνα, το μεσημέρι κοιμήθηκα καμιά – δυο ώρες...

Είχαν προηγηθεί μερικές βόλτες στο χωριό, μια επίσκεψη στο πατρικό μου να δω τη δουλειά που έκαναν οι μαστόροι, να πάω στο Αρκαλοχώρι να πάρω ένα νέο ποντίκι που τα έφτυσε για το pc μου, να πιω ένα ποτό στην καφετερία της Sport Cafe και να χαιρετίσω τα παιδιά που γνωρίζω από προηγούμενες επισκέψεις μου.

Ύστερα, τ' απόγευμα έκανα μια βόλτα στον κήπο, το περδιγάρι με τις μπουρνέλες, στα στενόσοκα και πάλι νυστάζω νωρίς... Δεν είναι η έλλειψη του καφέ, τις προμήθειες μου τις έκανα κιόλας την πρώτη μέρα. Είναι μια άλλου τύπου χαλάρωση που χρειάζεται ο οργανισμός για να ξανάρθει στα ίσια του...

Πόσο θα μου πάρει αυτό; Δεν ξέρω. Κι ούτε που με ανησυχεί ο χρόνος. Όσο κι αν χρειαστεί θα κάνω. Ήρεμα, ψύχραιμα, απλά. Διότι είναι αναγκαίο να πιάσουμε επαφή, να δούμε και τις μικρές εκκρεμότητες στη ΦΩΝΗ. Αυτό μόνο. Όχι πως είναι και λίγο από μόνο του.

Η σύνδεση που έχω στο internet δεν είναι αυτή που περίμενα στο χωριό. Οι ταχύτητες του internet της WIND είναι εφάμιλλες της σύνδεσης από το σταθερό τηλέφωνο με μόντεμ. Κι αυτό δεν βοηθάει. Δεν πειράζει. Δεν θα μου τη χαλάσει αυτό... Τόσα χρόνια αντιμετώπιζα το πρόβλημα. Το ίδιο θα κάνω και τώρα.

Για την ώρα ας απολαύσω λίγο την πρώτη μου φετινή καλοκαιρινή επαφή με το χωριό και τους ανθρώπους του. Να δω τόπους, να μιλήσω με του χωριανούς, να πάω την Κυριακή στο κλύδωνα που θα κάνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θραψανού στην πλατεία της Μεσοχωρίτισσας, να ξαναπιάσω το νήμα. Ε, δεν είναι και τόσο δύσκολο αυτό για κάποιον που έχει ήδη όλη την καλή διάθεση να το κάνει...

Το σπουδαίο είναι ότι δεν αισθάνομαι καμιά είδους πίεση. Κι αυτό είναι πολύ καλός σύμβουλος για αρχή. Τα υπόλοιπα στις μέρες που θα έρθουν. Ήρεμα, ήσυχα κι απλά. Όπως αρμόζει στους ανθρώπους που είναι σε διακοπές, όπως εγώ...

Μόλις έχουμε μπει στο λιμάνι του Ηρακλείου της Κρήτης. Ένας όμορφος ήλιος που ανατέλλει, με καλωσορίζει στο νησί μου...

Λοιπόν δες τε πώς φαίνεται ένα κομμάτι του λιμανιού πάνω από το πλοίο, γύρω στις 9, λίγο πριν την αναχώρηση μου για το Ηράκλειο της Κρήτης.

Κι άλλη μια φωτογραφία πάνω από το FESTOS PALLAS. Οι πρώτοι επιβάτες αρχίζουν και κυκλοφορούν. Πήρα ένα νερό για παρέα από το μπαρ. Ένα λίτρο 1,30 ευρώ. Συσκευασμένο από την ΜΙΝΟΑΝ LINE από τις πηγές του Ψηλορείτη, λέει...

Ξεκινήσαμε στις 10 ακριβώς. Αυτή η συνέπεια με τους χρόνους στα καράβια είναι κάτι το εκπληκτικό. Μας ενημέρωσαν έγκαιρα τα μεγάφωνα του πλοίου. Νοιώθω το ίδιο το καράβι να κάνει ένα κάποιο ανεπαίσθητο θόρυβο από τις άγκυρες που σηκώνονται.

Στην καμπίνα μου έχει δροσιά. Και μια όμορφη μουσική στα μικρά ηχεία της με ορχηστρικά. Η καλύτερη παρέα... Δουλεύω στο κομπιούτερ μου. Έχω σήμα δυο -τρεις ώρες αφότου ξεκινήσαμε από το λιμάνι του Πειραιά. Έκανα ήδη την πρώτη ανάρτηση και ετοιμάζομαι για τη δεύτερη. Το σύστημα δουλεύει ρολόι...

Κάνω μια βόλτα στο Facebook και το Twitter μου. Να μάθω τα νέα και τις ειδήσεις. Και είναι η καλύτερη ώρα για δουλειά στο internet. Αφού έχω την ευκολία το εκμεταλλεύομαι...

Με πήρε τηλέφωνο ο Λάμπρος. Μόλις είχαμε ξεκινήσει... Την ώρα που.. ξεκολλάγαμε από την προβλήτα κι ήταν ακόμα το καράβι μέσα στο λιμάνι, έτοιμο να ανοιχτεί στο πέλαγος. Είδε κιόλας την ανάρτηση που έκανα. Αυτή είναι τεχνολογία, όχι αστεία...

Το ταξίδι ήταν ωραίο. Κοιμήθηκα γύρω στις 12 και κάτι, αφού πρώτα πήρα μια γεύση από ειδήσεις στην τηλεόραση της καμπίνας μου. Έγραψα κιόλας δυο σημειώματα, το ένα αφορούσε της “Επισημάνσεις” μου που θα πρέπει να στείλω σε λίγο στο ΡΕΘΕΜΝΟΣ, το άλλο ήταν μια ακόμα ανάρτηση για αργότερα...

6.30 π.μ. κατέβηκα από το καράβι και πήρα το δρόμο για το χωριό μου. Θραψανό σου 'ρχομαι!..