Στο μικρό μπαράκι της παραλίας του Πέρα Τσούτσουρα στα νότια παράλια του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Είναι υπέροχη η θάλασσα. Και βρήκα ευκαιρία να μπω λίγο με τον υπολογιστή μου στο internet...

Άδεια η παραλία από κόσμο. Είναι μεσημέρι, ο ήλιος κατακόρυφος και καυτός, ποιος έχει διάθεση να καεί από τις ακτίνες του;

Ο καιρός ήταν όμορφος, καλοκαιρινός... Τετάρτη κι είπαμε να την περάσουμε στη θάλασσα. Προορισμός ο Τσούτσουρας. Γνώριμος κι αγαπημένος τόπος...

Προτιμούμε τον Πέρα Τσούτσουρα όταν πάμε. Είναι πιο ήσυχος και έχει πολύ αμμουδιά... Επιπλέον το μπαράκι είναι πάνω στο κύμα.

Συνήθως αφήνουμε εδώ τα πράγματα μας κι όταν με το καλό τελειώσουμε, εδώ καθόμαστε να πιούμε μια μπύρα και να τσιμπήσουμε κάτι και να αισθανθούμε καλύτερα...

Παλιότερα, πέρσι ας πούμε είχε εδώ Wi-Fi, αλλά φέτος δεν το έχουν συνδέσει ακόμα. Ευτυχώς είχα μαζί μου το μηχανάκι της WIND κι έτσι μπόρεσα να μπω, να κάνω αυτή την ανάρτηση και να ολοκληρώσω μερικές δουλειές που είχα αφήσει απ' το σπίτι.

Γενικά είναι πολύ όμορφα εδώ. Δεν φυσάει δυνατός αέρας και ο ήλιος είναι καυτός. Στο μπαράκι υπάρχει δροσιά. Κι ευτυχώς γιατί τις ομπρέλες που είχαν πέρσι στην παραλία τις μάζεψαν κι φέτος είναι εντελώς ελεύθερα. Ωραία για το μάτι που έχει ανοιχτή όλη τη θάλασσα μπροστά του, αλλά σίγουρα δύσκολο να καθίσεις ντάλα μεσημέρι εκεί έξω...

Δεν είναι πολύ κόσμος στο μπαράκι. Άλλες δυο παρέες των δύο ατόμων εκτός από μας... Η μουσική παίζει από κομπιούτερ. Ήθελα λίγο να ξαπλώσω, αλλά δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Στις καρέκλες θα τη βγάλουμε μέχρι το απόγευμα που θα πάρουμε τη μηχανή να επιστρέψουμε στο Θραψανό.

Ευτυχώς είναι ωραία η διαδρομή είναι ωραία. Ανεβοκατεβαίνοντας τον Κόφηνα έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε αεροπλάνο και βλέπεις από ψηλά τη γη.

Η μηχανή δεν κωλώνει πουθενά. Αντέχει δυο άτομα στην πλάτη της, εμένα και το γιο μου... Ύστερα προχωρώντας ανάμεσα σε λιόφυτα, μικρά χωριουδάκια και το Αρκαλοχώρι φτάνουμε στο χωριό μας...

Μου αρέσει αυτή η ελευθερία στην κίνηση. Και η μηχανή το έχει αυτό το καλό...

Κι όσοι μένετε Αθήνα αυτόν τον καιρό, εκμεταλλευτείτε την πρόταση της Λαϊκής Συνέλευσης και πηγαίνετε να δείτε κουκλοθέατρο στο Βουστάσιο. Δεν είναι μόνο για τους μικρούς, αφορά και τους μεγάλους...

Η ώρα είναι περασμένη... Ο ήλιος έχει βασιλέψει και κάπου, πίσω από τα Λασιθιώτικα βουνά, έχει αρχίσει να βγαίνει το φεγγάρι... Οι φωτογραφίες της σημερινής ανάρτησης είναι τραβηγμένες χθες βράδυ στη λίμνη της Λειβάδας.

Καρέ – καρέ προσπάθησα να “κρατήσω” στο φακό μου αυτή την ομορφιά... Παρόλο που ο ήλιος έχει δύσει, η νύχτα φωτίζεται σαν μέρα, από το φεγγάρι... Που είναι σαν ένα τεράστιο ασημένιο ταψί. Υπέροχο!

Επόμενη φάση... Το φεγγάρι έχει σηκωθεί λίγο ψηλότερα... Και προσέξτε: Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί από κάμερα κινητού τηλεφώνου. Όχι από φωτογραφική μηχανή με καλή ανάλυση. Λες και η καρδιά βρήκε λίγο απάγκιο σ' αυτή την όμορφη γωνιά του χωριού...

Την ίδια ώρα η λίμνη... Στα νερά της καθρεφτίζονται τα δέντρα. Ήρεμα νερά... Η νύχτα είναι γλυκιά... Δεν φυσάει καθόλου αέρας... Απολαμβάνω τις στιγμές... Εδώ δε χρειάζεται να κλείσεις τα μάτια. Όλα γίνονται με τα μάτια ανοιχτά...

Έχουν περάσει σχεδόν δέκα λεπτά από την ώρα που άρχισε να σηκώνεται το φεγγάρι πίσω από τα Λασιθιώτικα βουνά. Η φωτογραφία είναι από την πλευρά της λίμνης. Τέτοια σπάνια ομορφιά είχαν καιρό να δουν τα μάτια μου. Ναι, σίγουρα...

Γράφω, κρατάω σημειωσεις, κάνω αναρτήσεις στο Site μου... Έτσι μ' αρέσει να περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου στις διακοπές...

Ήρθε η ώρα να κάνω μερικά πράγματα τώρα, δέκα μέρες αφότου είμαι στο χωριό μου στη φετινές καλοκαιρινές μου διακοπές. Κυρίως αυτά αφορούν το πατρικό μου... Εκκρεμότητες που μένουν πίσω επειδή δεν είμαι εδώ να παρακολουθώ από κοντά το έργο των μαστόρων...

Να ρωτήσω, να μάθω,να δω πως μπορεί να γίνουν μερικά ακόμα βήματα μπροστά. Θέλω να το κάνω. Επιβάλλεται...

Όσο κι αν οι καιροί είναι θολοί και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει η επόμενη μέρα, όσο κι αν προβλέπεται πιο άγριο το αύριο και πιο δύσκολο για την επιβίωση, το ζήτημα είναι ότι πρέπει να δω μερικά πράματα. Τέτοια, που δείχνουν να είναι προσεγγίσιμα.

Ναι, αυτή την εβδομάδα θα κάνω μερικά πράγματα... Θα ξεκινήσω από τα αλουμίνια. Παρόλο που φέτος μπήκε το νερό στ' αυλακι μετά την περσινή κοροϊδία από τον δήθεν μάστορα που προσφέρθηκε να τα φτιάξει και πληρώθηκε γι' αυτό... Ναι, μπήκαν, αλλά υπάρχουν ακόμα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Και αυτά θα τα δω...

Όπως θέλω να δω και το σπίτι της Μαλάμως που έφτιαξαν πριν μερικούς μήνες τα παιδιά της στις λίγες μέρες που ήρθαν στο χωριό. Τα χέρια τους “πιάνουν” κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και οικονομικό. Αυτό που χρειάζονταν ήταν μόνο ο χρόνος και τα υλικά, τα υπόλοιπα ήταν δική τους δουλειά...

Θα πάρω τα κλειδιά και θα πάω να τα δω από κοντά... Και θα περπατήσω έξω. Με τα πόδια ή με τη μηχανή... Το θέλω, το χρειάζομαι...

Θέλω να πάω λίγο στο καμίνι. Να δω τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, να ακούσω τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους για τη δύσκολη συγκυρία που βιώνουμε...

Έχω και τη διάθεση και την όρεξη να το κάνω. Και νιώθω ήδη ξεκούραστος για να μπορώ να το απολαύσω.

Οι μέρες διακοπών δεν μπορεί παρά να είναι μέρες ξεκούρασης και πιο χαλαρής προσέγγισης των πραγμάτων... Αυτό είχα σκοπό να κάνω κι αυτό κάνω, μέρα τη μέρα...

Βραδάκι γύρω στις 10 χθες... Ο Κώστας Κελαράκης (Κανάκλης) με την οικογένεια του καλωσορίζει τους ανθρώπους που τον τιμούν στο γλέντι του. Δεξιά του Κώστα, ο πατέρα τους Νίκος, η αδερφή του Μαρία και η μητέρα τους και ανηψιά μου, κόρη της αδερφής μου Γιωργίας, Στέλλα...

Τα φαγητά ετοιμάζονται στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που παραχωρεί γι' αυτή τη δουλειά στους Θραψανιώτες ο τοπικός Πολιτιστικός Σύλλογος με μια μόνο υποχρέωση: Να τον παραδίδουν καθαρό, όπως τον βρήκαν. Ε και να δίνουν κάτι για τα λειτουργικά του έξοδα...

Κοντινό πλάνο στα ψητά που είναι έτοιμα να σερβιριστούν πάνω στο σοφρά. Τα παιδιά θα φροντίσουν γι' αυτό με μεγάλη επιμέλεια. Αυτή η υπέροχη αρμυρή γουρουνοπούλα με τις φανταστικές πατάτες, σχεδόν ολόκληρες, ψημένες στο ζουμί του κρέατος... Αν δε μου έκανε κακό στην υγεία θα έτρωγα μόνο πατάτες, Τόσο νόστιμες είναι...

Το σερβίρισμα έχει αρχίσει... Νεαροί, συγγενείς κυρίως και πάντως όχι επαγγελματίες, φροντίζουν να φτάσει έγκαιρα το φαΐ στους καλεσμένους. Πρώτα τα κρασιά, τα βραστά κρέατα και ύστερα οι σαλάτες, τα ψητά, τα φρούτα. Εδώ δε χωράνε εκπτώσεις... Ολόκληρη ιεροτελεστία που την τηρούν σε πολύ καλούς χρόνους...

Να και ο χορός!... Έχει προχωρήσει η ώρα. Κάνει και μια ελαφριά ψυχρούλα έξω, κάτω από τον κρητικό ουρανό... Τα νιάτα όμως δεν καταλαβαίνουν τίποτα από αυτά. Έχουν πάει αποφασισμένοι να γλεντίσουν με το παλικάρι που φεύγει φαντάρος. Και ο ντισκ τζέι φροντίζει για τον καλή μουσική και το κέφι...

Ένα μακρινό πλάνο του χώρου που πραγματοποιούνται παρόμοιες εκδηλώσεις. Τρεις στρατιώτες παρουσιάζονται μέχρι τις 15 Ιουλίου από το χωριό μας, τρία γλέντια στον ίδιο χώρο, το ένα μετά το άλλο. Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα... Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, δε λένε; Ε, να που εδώ το σοφό ρητό γίνεται πράξη...

Δείτε από μια άλλη γωνία το γλέντι του Κωστή Κανάκλη... Όλοι οι νέοι, κοντά στην ηλικία του, έχουν σηκωθεί να χορέψουν μαζί του. Οι μεγαλύτεροι το 'χουν ρίξει στο φαγητό. Αν και δεν ξέρω πώς άρχισε αυτό το έθιμο, θεωρώ πως είναι όμορφη αυτού του τύπου η διασκέδαση...

Υπάρχουν πράγματα που δε λέγονται με λέξεις... Οι εικόνες μιλάνε καλύτερα. Ο Κωστής σε 15 μέρες θα παρουσιαστεί στο Μεγάλο Πεύκο, στις ειδικές δυνάμεις, καταδρομέας... Το ζήτησε και είναι ευχαριστημένος γι' αυτό. Και τώρα οι φίλοι του τον αποχαιρετούν από την πολιτική ζωή, προσωρινά βέβαια... Πόσο κρατάει μια θητεία;

Στο χωριό, είπαμε πως ψάχνουν αφορμή για γλέντι. Τύφλα να 'χει η κρίση που μαστίζει την οικονομία και τα νοικοκυριά... Όλο και μια... τρύπα θα βρεθεί και πάντως έχουν τον τρόπο να καταπολεμήσουν το άγχος και την αγωνία για την επιβίωση και το αύριο.

Αυτή τη φορά, αφορμή ήταν το γεγονός ότι ο γιος της Στέλλας και του Νίκου, ο Κωστής, φεύγει φαντάρος. Τέτοια γλέντια τα κάναμε κι εμείς παλιά, θυμάμαι, αλλά σε πιο... οικογενειακό κύκλο. Τώρα υπάρχει οργάνωση. Και η φαντασία ξεπερνά την πραγματικότητα...

Καλούν κανονικά, σαν σε γάμο ή βάφτιση... Γνωρίζουν τον τόπο της συνάντησης, ίδιος για όλους... Ένας υπαίθριος χώρος που έχει διαμορφώσει με ξεχωριστή επιμέλεια και προσοχή ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θραψανού και παραχωρεί στους χωριανούς που θα το ζητήσουν για τη χαρά τους και το γλέντι τους.

Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στον καιρό που μένω στο χωριό κάτι τέτοιο και θέλω να το παρακολουθήσω στις λεπτομέρειες του. Πέρα από το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, ο Κωστής, το παλικάρι, είναι και συγγενής μου... Ήθελα να ζήσω από κοντά την ένταση και το πάθος της στιγμής καθώς, συγγενείς και φίλοι έρχονται να ευχηθούν καλή θητεία στον πολίτη που ετοιμάζεται να ντυθεί φαντάρος.

Αφορμή γι' αυτή την ξεχωριστή ανάρτηση στο Site μου... Ελάτε μαζί μου, μέσα από τις εικόνες και τις λεζάντες που τις συνοδεύουν να σας ξεναγήσω. Πάμε πίσω... Στην αρχή του δημοσιεύματος...