Η κεντρική είσοδος του χωριού όπως μπαίνουμε από το Ηράκλειο. Είναι απογευματάκι η πιο όμορφη ώρα της μέρας... Και στο Θραψανό, για ευνόητους λόγους, διπλά πιο όμορφη...

Ζέστη σήμερα, καύσωνας. Φυσάει ένα ελαφρό αεράκι που όμως δεν είναι σε θέση να δροσίσει τα ζωντανά, ανθρώπους και ζώα. Διαβάζω ότι στην Αθήνα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Δεινοπαθούν στ' αλήθεια όσοι είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Απόγευμα κατά τις επτάμισι βγήκα μια βόλτα με τη μηχανή μου. Ροβόλησα κατά Αι Αντώνη μεριά όπου χθες είχα εντοπίσει μια μπουρνελιά με τους τελευταίους καρπούς της στα ψηλά κλαδιά, Ότι καλύτερο για μένα. Έκοψα κι έφαγα πέντε – έξι. Εγκαταλειμμένες μου φαίνονται. Τροφή για τα πουλιά θα καταλήξουν...

Κάθισα στο περβάζι του Αι Αντώνη, λίγο πιο πάνω από το κοιμητήριο του Θραψανού. Έχει πυκνό ίσκιο από τα θηλυκά κυπαρίσσια που έχουν φυτέψει στην άκρη του δρόμου. Φυσάει κι ένα ελαφρύ αεράκι, όμορφα είναι... Μοναδική φυσική δροσιά...

Εδώ χαράζω αυτές τις γραμμές. Δε υπάρχει ψυχή ανθρώπινη ένα γύρω... Μόνο τα τζιτζίκια ακούγονται που τραγουδούν και κάπου μακριά μερικές κότες που κακαρίζουν και σκυλιά που αλυχτούν...

Αυτός ο δρόμος οδηγεί στο Καστέλλι. Ο πιο κοντινός, αλλά χωματόδρομος. Θυμάμαι μια φορά που ήμουν μικρός με κοντά παντελονάκια, εκεί κάπου στα τρία θάταν, και η μητέρα μου με είχε βάλει στο γαϊδουράκι να πάμε στο Καστέλλι, να ταχυδρομήσουμε ένα δέμα για τον αδερφό μου Κωστή που ήταν φαντάρος εκείνη την περίοδο. Ήταν χειμώνας κι είχε βρέξει. Σε πολλά σημεία ο δρόμος είχε λιμνασμένα νερά. Σε κάποιο από αυτά, όταν είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το χωριό, κάπου κοντά στους Βαρβάρους, ο γάιδαρος μ' έριξε κάτω, βράχηκα. Η μάνα μου το έβλεπε ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω. Κι αθώα όπως ήταν θεώρησε πολύ φυσιολογικό να με αφήσει σε κάποιους άγνωστους ανθρώπους που μάζευαν εκεί ελιές, να πάει στο Καστέλλι να ταχυδρομήσει το δέμα και να περάσει να με πάρει, στην επιστροφή...

Όχι δεν ήταν ανευθυνότητα, αθωότητα ήταν. Σίγουρα. Τώρα έχουν ρίξει τσιμέντο στο δρόμο, αν και σε κάποια σημεία είναι ο κλασικός αγροτικός δρόμος που διευκολύνει την πρόσβαση για τις δουλειές τους στα χωράφια.

Στο πλάι των δρόμων τα χόρτα έχουν πάει τα πάνω τους... Ξερά πια λόγω εποχής, αλλά όμορφα κι έτσι... Οι περισσότερες περιουσίες όμως, κυρίως οι ελιές, είναι οργωμένες και μάλιστα με δεύτερο αλέτρι και φρέζα. Αρχίζω να βγαίνω... Τέλειωσα τη ΦΩΝΗ μέσα στους χρόνους που ήθελα και τώρα χρειάζομαι να γνωρίσω λίγο καλύτερα τους ανθρώπους του τόπου μου, να μάθω γι' αυτούς, να βγω και να αναπνεύσω καθαρό αέρα... Ξεκίνησα κιόλας...

• Δείτε ΕΔΩ αυτό υπέροχο βίντεο. Κι ύστερα κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε...