Ο Λάμπρος ξαπλωμένος στον ήλιο... Δίπλα του η Στασούλα και ο παππούς Αγησίλαος που ήρθαν από το χωριό το μεσημέρι να μας βρουν κι είχαν μαζί τους τα εγγόνια τους, την Αναστασία και τον μικρό Αγησίλαο...

Τα τρία κορίτσια, Μαρία, Αναστασία του Λευτέρη και Αναστασία του Μανόλη κάνουν βουτιές στη θάλασσα. Παιχνίδι και θάλασσα είναι συνυφασμένες... Σε ποιον δεν αρέσει; Ε, φανταστείτε τώρα τα παιδιά... Δεν έβγαιναν έξω μέχρι να... μουλιάσουν.

Ο μικρός Αγησίλαος πάλι με το φτυαράκι του, δοκίμαζε με το κουβαδάκι κατασκευές για κάστρα με την άμμο που υπάρχει σε μεγάλη ποσότητα στην παραλία του Τσούτσουρα. Σκληρή δουλειά, όχι αστεία... Αλλά αυτός εκεί, απτόητος. Συνέχιζε ακόμα κι όταν οι κατασκευές του είχαν... μικρά ατυχήματα.

Άλλη μια φωτογραφία στην παραλία του Τσούτσουρα... Ο Αγησίλαος, η Στασούλα κι ο Λάμπρος έχουν καθίσει στις ξαπλώστρες του Cafe κάτω από τις ομπρέλες θαλάσσης. Ο φακός τους... συλλαμβάνει από πίσω. Ούτε που το κατάλαβαν γι' αυτό και είναι πολύ φυσικοί στη συμπεριφορά τους.

Όμορφη θάλασσα, να την πιεις στο ποτήρι... Αν κι εδώ που τα λέμε, έχει πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε αλάτι. Το νιώθεις: πετρώνουν τα μαλλιά σου. Όποιος μπορεί παίζει... Μαμάδες και παιδιά, ένα πράγμα... Οι άλλοι απολαμβάνουν από τις ξαπλώστρες τους, αυτή την υπέροχη φυσική ομορφιά τους καλοκαιριού...

Και κάπως έτσι τελειώνει το δικό μας φετινό καλοκαίρι στην Κρήτη. Μ' ένα Σαββατιάτικο μπάνιο στον Τσούτσουρα... Κρατούμε όλες αυτές τις όμορφες εικόνες που θα πάρουμε μαζί μας σήμερα το βράδυ, καθώς το καράβι μας θα σκίζει τα νερά του κρητικού πελάγους που θα μας μεταφέρει πίσω στην Αττική.

Από Δευτέρα θα είμαι στο γραφείο μου... Οι διακοπές μου τέλειωσαν. Θα μου πάρει λίγο χρόνο μέχρι να το συνειδητοποιήσω στ' αλήθεια και να εγκληματιστώ στους ρυθμούς της δουλειάς μου. Ευτυχώς δεν προβλέπεται να υπάρχει μεγάλη πίεση... Πολλοί φεύγουν τώρα για άδεια. Έτσι δεν θα υπάρχει και μεγάλη κινητικότητα στην ΠΕΤ ΟΤΕ.

Θέλω μόνο άμεσα να βγάλω τον ΤΥΠΟ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών. Έχω συνεννοηθεί και με περιμένει η ύλη να την παραλάβω. Να την κάνω κασέ, να δω τι άλλες εκκρεμότητες υπάρχουν και να την πάω στην Πόπη στη Σαλαμίνα, να υλοποιήσει τεχνικά το έντυπο...

Τα έχω στο νου μου όλα αυτά την ώρα που κάθομαι μεσημεριάτικα στο Cafe Edelweiss και χαράζω αυτές τις γραμμές.

Ξαφνικά, έκανε την εμφάνισή της η Στασούλα με τον Αγησίλαο και τα δυο εγγόνια της από το γιο της Λευτέρη.

Καθίσαμε όλοι μαζί, μετά το μπάνιο στο Cafe... Οι ίδιοι έχουν φάει για μεσημέρι, αλλά οι Αναστασία και ο μικρός Αγησίλαος τίμησαν δεόντως τις πίτσες που είχαμε παραγγείλει για τον Λάμπρο, τη μεγάλη Αναστασία και τη Μαρία...

Ήπιαν κι ενάμιση λίτρο νερό, να δροσερέψουν... Κι ύστερα ανέβηκαν στο πατάρι το Cafe να παίξουν πιγκ πογκ. Ο Λάμπρος μας νικά όλους. Παίζει καλά. Είναι αδύνατον να τον παρακολουθήσεις από κοντά στην τεχνική του. Χειρίζεται άψογα τη ρακέτα. Ούτε η δική μου πίεση τον ανησύχησε. Πολύ γρήγορα ξαναπήρε την υπόθεση στα χέρια του και κέρδισε το παιχνίδι.

Ο αέρας δυνάμωσε... Κατεβασάρης όπως είναι, δυσκολεύει λίγο τα πράγματα. Καμιά φορά βιτσίζει την άμμο πάνω μας... Πίνουμε με τον παππού Αγησίλαο από μια μπύρα. Τα κορίτσια τρώνε κι ένα παγωτό.

Αυτό είναι καλοκαίρι... Η ανεμελιά. Να μην κοιτάς το ρολόι για κάτι... Μόνο τ' απόγευμα ο Λάμπρος ήθελε πια να πάμε σπίτι να κάνει ένα μπάνιο και να ετοιμαστεί να βγει με τα παιδιά, τους φίλους του, την παρέα του.

Ωραία περάσαμε και σήμερα στη θάλασσα... Ρουφούμε λαίμαργα τις τελευταίες ανάσες στο χωριό. Σε λίγο όλα θα είναι πια αναμνήσεις. Γλυκιές όμως, γιατί τις ζήσαμε και με το παραπάνω...

Ψάχνω μέσα στο αμπέλι με τα λιάτικα σταφύλια και τα μοσχάτα, να βρω γινομένα σταφύλια για να τσιμπολογήσουμε επιτόπου και να πάρουμε μαζί μας στο σπίτι. Και βρήκα μπόλικα...

Δείτε από κοντά ένα υπέροχο γινομένο σταφύλι. Το βαθύ κόκκινο χρώμα του προδίδει και τη γλύκα του. Από δω και πέρα οι χυμοί του θα παίρνουν, κάθε μέρα που περνάει, ξεχωριστά αρώματα...

Καταπράσινο απλώνεται το αμπέλι μέσα στην όμορφη φύση... Ο Αγησίλαος έχει φροντίσει να το ποτίσει μερικές φορές για να αντέξει στις ζέστες και να κάνει ακόμα καλύτερους καρπούς...

Λοιπόν από μακριά δεν του φαίνεται, αλλά από κοντά διαπιστώνεις πως είναι φορτωμένα τα κλίματα ώριμα σταφύλια. Θα τα αφήσουν βέβαια μέχρι τον Σεπτέμβρη οπότε τα σάκχαρα τους θα πάνε στο ζενίθ και θα βγάλουν καλό κρασί...

Η μπλε σακούλα προδίδει πως βρήκα κάμποσα ώριμα σταφύλια για το σπίτι. Ωστόσο συνεχίζω να τσιμπολογώ αμέριμνος ρόγες σταφυλιού που ξεχωρίζω...

Πέρσι δεν τα είχαμε προλάβει... Άσε που δεν υπήρχαν έτσι κι αλλιώς σταφύλια. Ήταν κακή η χρονιά... Φέτος όμως είχαμε τις πληροφορίες μας και πήγαμε στα σταφύλια, στ' αμπέλι που ξέρουμε πως έχει λιάτικα που ωριμάζουν γρήγορα. Πήγαμε μαζί με τον Λάμπρο που θέλει να γυρίσουμε γρήγορα για να βγει με τις παρέες του. Του άρεσε όμως να φάει πρώιμο λιάτικο σταφύλι. 'Επεσε ξερός μόλις γυρίσαμε από τον Τσούτσουρα, διαλυμένος από την κούραση κι όμως σηκώθηκε να πάμε μαζί...

Το απόγευμα, ύστερα που γυρίσαμε σπίτι και ξεβγαλθήκαμε από το αρμυρό νερό της θάλασσας πήραμε τη μηχανή και πήγαμε. Ήθελα και για συναισθηματικούς λόγους αυτή την επαφή με τη φύση. Πάντα μου άρεσαν τα αμπέλια και οι καρποί τους. Το ίδιο όπως οι ελιές, μόνο που τ' αμπέλια είναι μικρά, πιο βολικά, διαχειρίσιμα...

Ο ήλιος έπαιρνε τα κάτω του, την ώρα που φτάσαμε στου Γρέγο. Το αμπέλι δεν είναι μεγάλο και βρήκαμε αμέσως σταφύλια, να τσιμπολογήσουμε και να πάρουμε μαζί μας για το σπίτι σε μια νάιλον μπλε σακούλα του σούπερ μάρκετ.

Είναι πανόραμα εδώ πάνω. Μοιάζει να εποπτεύεις το έμπα του χωριού από το Ηράκλειο. Όμορφη ώρα να είσαι μέσα στο αμπέλι... Ο Λάμπρος με τράβηξε δυο φωτογραφίες. Ήθελα να τις έχω και να θυμάμαι το πέρασμά μου από το αμπέλι το φετινό καλοκαίρι...

Το γύρισα όλο. Ήξερα πού ήταν οι κουρμούλες με τον γινομένο καρπό. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να τσιμπολογείς από κει. Ούτε να το κόψεις, ούτε να το πλύνεις, ούτε τίποτα. Να το φας όπως είναι. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Δεν είναι ραντισμένα με φάρμακα...

Παρασκευή μεσημέρι στον Πέρα Τσούτσουρα, την αγαπημένη θάλασσα μας. Φυσάει ένα ελαφρό αεράκι που ώρες - ώρες δυναμώνει, καθώς κατεβαίνει ορμητικά από το βουνό. Κι εχει μεγάλη ηλιοφάνεια σήμερα, 21 του Ιούλη... Ήρθαμε για ένα τελευταίο μπάνιο στα γαλανά νερά της νότιας Κρήτης...

Αναστασία, Λάμπρος, Μαρία, έχουν ξαπλώσει στις ξαπλώστρες του Cafe Edelweiss. Έκαναν κιόλας την πρώτη τους βουτιά... Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Ο αέρας κάνει τα βρεγμένα σώματά τους να παγώνουν. Δεν είναι και πολύ ενθουσιασμένοι από το σημερινό μπάνιο...

Η παραλία του Τσούτσουρα, όπως τη βλέπω από το δρόμο. Δεν έχει πολύ κόσμο. Γενικότερα η κρίση φέρνει τέτοιες παράπλευρες απώλειες. Λίγοι είναι στη θάλασσα τέτοιον καιρό που άλλα χρόνια “βούλιαζε” από τον κόσμο. Κι είναι και Σάββατο και κάπως έπρεπε να κινείται καλύτερα το πράγμα...

Το μπαράκι που καθόμαστε τις προηγούμενες φορές που ερχόμαστε για μπάνιο στον Πέρα Τσούτσουρο κατέβασε ρολά, Ιούλιο μήνα!... Δεν άντεξαν να περιμένουν ούτε τον Αύγουστο που υποτίθεται ότι είναι ο μήνας των διακοπών. Πιάνεται η καρδιά σου να το βλέπεις έτσι ρημαγμένο...

Νέο στέκι, το Cafe Edelweiss, 20 μέτρα πιο δίπλα. Αυτό έχει φροντίσει φέτος να βγάλει ξαπλώστρες στην παραλία, μπροστά του. Έχει κι εδώ ντουζιέρα δημόσια και είναι αρκετά δροσερός ο χώρος του για να καθίσω με τον υπολογιστή μου και να κάνω αυτή την ανάρτηση...

Ετούτες εδώ οι τελευταίες ώρες στην Κρήτη έχουν μια ατέλειωτη ομορφιά. Προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματική ζωή για να κάνω όσο πιο ανώδυνη γίνεται την επιστροφή. Διαβάζω περισσότερη ειδησεογραφία, είτε μέσα από τα έντυπα που προμηθεύομαι, είτε μέσα από το internet, τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες...

Και παράλληλα μοιράζομαι πράγματα με τους γύρω μου που μ' αρέσουν. Χθες βράδυ, ας πούμε, μας έκανε τραπέζι ο ανιψιός μου ο Μανώλης στο σπίτι του. Είχαν καλέσει στο τραπέζι και τον γείτονα τους, τον Μανώλη του Κουκούλα με την οικογένεια του και το παιδί τους.

Φυσικά είχαν μπριζόλες στα κάρβουνα και μπιφτέκια, πατάτες τηγανητές, σαλάτες... Και μπόλικο παγωμένο κρασί να ρέει... Μα πιο όμορφη απ' όλα ήταν η παρέα. Η κουβέντα που κάναμε τόσο στη διάρκεια του φαγητού, όσο και μετά...

Δεν έχει τόσο σημασία το θέμα. Είτε παλιές θύμισες από το χωριό είναι, είτε πολιτική εδώ καταφέρνουν ακόμα να συζητούν γελώντας... Και δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μετέχεις της πραγματικότητας, έχοντας τη δυνατότητα να το κάνεις με ένα διακριτικό χαμόγελο ή με ένα ηχηρό γέλιο...

Παρέες, όπως παλιά... Ανθρώπινα. Γειτονεύουν ακόμα στα χωριά, μιλάνε, ρωτάνε “τι φαΐ έψησες;” και πάνε ο ένας στον άλλον ότι έχει το τσουκάλι τους. Ένα σκουτελικό ή μπίζα υπέροχα με σαρδέλα...

Δεν είναι μόνο το κρέας, αν και στη συνείδηση των ντόπιων έχει καταγραφεί ως το πλέον εύκολο και γρήγορο φαγητό της παρέας. Ειδικά τώρα, το καλοκαίρι που είναι εύκολο να κάνει θράκα έξω, όχι από κάρβουνα, αλλά από ξύλα... Λίγη υπομονή χρειάζεται μόνο μέχρι να κάτσει λίγο η φωτιά...

Μου φάνηκε εύκολο, έτσι όπως το είδα. Μέχρι κι εγώ, ο άσχετος, νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω. Τουλάχιστον αυτή η αίσθηση μου δόθηκε...

Κάτι τέτοιες όμορφες ώρες της παρέας αφήνεις πίσω σου τα πάντα και ζεις, ρουφάς την κάθε μοναδική στιγμή... Πάντα μου άρεσε να μοιράζομαι πράγματα. Αλλά κάτι τέτοιες ώρες μου αρέσει ακόμα περισσότερο...

Ο δήμαρχος, Ζαχαρίας Καλογεράκης, συνομιλεί με την πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, Πόπη Πλουμάκη, την τρίτη ημέρα των εκδηλώσεων που ηταν αφιερωμένες στους χωριανούς μου αγγειοπλάστες. Δεν ξέρω τι λένε και ούτε έχω την περιέργεια να μάθω, μου άρεσε όμως που είδα τους εκπροσώπους δύο φορέων να συζητούν τόσο ανθρώπινα...

Τα κρητικά γλέντια λειτουργούν αγχολυτικά... Το διαπίστωσα, όταν είδα να τα στήνουν στο λεφτό με την παραμικρή αφορμή. Και καλά κάνουν, τελικά... Εδώ γλέντι από την τριήμερη γιορτή για τους αγγειοπλάστες...

Θέλω να καταθέσω μερικές ακόμα σκέψεις, τώρα που κατακάθισε ο... κουρνιαχτός των γιορτών και πλησιάζει η ώρα της επιστροφής μου στην Αθήνα... Διότι πρέπει να ομολογήσω, μου άρεσε αυτή η κινητικότητα στο χωριό που γινόταν με πρωτοβουλία είτε του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, είτε του Αθλητικού Ομίλου “Ανθεστίωνα”...

Αν και τις περισσότερες φορές είδα τα ίδια παιδιά να μοιράζονται ρόλους σε διαφορετικές εκδηλώσεις, θεώρησα ότι είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει αυτό στις μικρές κοινωνίες, σαν του χωριού μου, όταν μάλιστα αυτό γίνεται με περισσή αγάπη για προσφορά στον συνάνθρωπό μας.

Όλες αυτές τις μέρες που κάθισα στο χωριό, είδα μια ζωντάνια και μια ενεργητικότητα αξιέπαινη. Ναι, αυτό χρειάζεται στις δύσκολες εποχές που διανύουμε. Να μην κλειστούμε στον εαυτό μας, στη μιζέρια μας, στο μικρόκοσμό μας και να κλαίμε τη μοίρα μας, ωσάν να ήταν δική μας η ευθύνη γι' αυτή την κατάσταση.

Πήγα σε όλες τις εκδηλώσεις, σε γλέντια φαντάρων που έφευγαν στα στρατό, σε βαφτίσια, στις γιορτές που διοργάνωναν οι φορείς. Στήριξα τις πρωτοβουλίες που διοργάνωναν, είτε ατομικά, είτε ομαδικά γιατί νομίζω πως όλοι στη δράση μας χρειαζόμαστε λίγη ενθάρρυνση, ένα καλό λόγο, μια καλή κουβέντα για να νοιώσουμε καλύτερα...

Και πρέπει να πω ότι μου άρεσε όλη αυτή η ιστορία... Εισέπραξα κι εγώ πολύ δύναμη, όπως φαντάζομαι και οι συγχωριανοί μου, επειδή δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή μόνος... Προσέξτε, αυτό το τελευταίο είναι ίσως το πιο σπουδαίο στις μέρες μας... Να μην αισθάνεται κανείς ότι δίνει μόνος του, μάχες που δεν θα έχουν αποτέλεσμα.

Διότι αυτό είναι που επιδεινώνει το πρόβλημα από την επίθεση που δεχόμαστε αυτή την εποχή στο εισόδημά μας και ανατρέπει όλα όσα σχεδιάζαμε στη ζωή μας. Κοντοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα...

Σε λίγο φεύγω... Θα επιστρέψω στη βάση. Γεμάτος όμως από δύναμη και αισιοδοξία για όλα αυτά που έζησα και μοιράστηκα, που γεύτηκα, που άγγιξα στον ένα μήνα περίπου που έζησα στον ουρανό του Θραψανού.

Αισθάνομαι υποχρεωμένος να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους συνέβαλαν σ' αυτό, συνειδητά ή ασυνείδητα... Είσασταν υπέροχοι! Μου θυμίσατε το παλιό Θραψανό των παιδικών μου χρόνων που κρατώ ακριβά φυλαγμένο στην καρδιά μου. Ήταν για μένα, η παραμονή μου εδώ, μια ανάσα ζωής...

• Δείτε ΕΔΩ τι έγραψε για τη γιορτή μας και η εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ.