Στις 4 Απριλίου 2025, κλείσαμε δέκα (10) χρόνια παντρεμένοι, με την σύντροφο της ζωής μου, Σούλα Αργυροπούλου. Και μπήκαμε στον 11ο!
“Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι...”
Μ' αρέσει το πρωινό ξύπνημα στο χωριό... Φτιάχνω το καφεδάκι μου και κάθομαι για γράψιμο. Απόλυτη ησυχία. Μόνο τα πουλιά που τιτιβίζουν ακούγονται από το παράθυρό μου... Γράφω με την πένα μου και τα στυλό μου, εκτός κι αν έχω έτοιμα χειρόγραφα οπότε κάνω τη δακτυλογράφηση τους στον υπολογιστή μου... Μέγα προνόμιο να βλέπεις την ανατολή του ήλιου... Να σηκώνεται γλυκά η μέρα, όμορφα στο χωριό που είδα το πρώτο φως και πήρα τις πρώτες ανάσες για τη ζωή...
Κάπως έτσι θα ήταν τα πράγματα μια φυσιολογική μέρα... Η σημερινή ωστόσο απέχει πολύ από μια τέτοια... Ολόκληρο το χωριό θα βολοδέρνει σήμερα από το χθεσινό ξενύχτι... Όμορφο το γλέντι για τον φαντάρο, αλλά επίπονο... Ας είναι. Εμένα μου έδωσε αφορμή να ξαναδώ λίγο πιο ψύχραιμα αυτό το φαινόμενο...
Η Κυριακή ξημέρωσε με μουσικές... Το γλέντι που ξεκίνησε χθες το βράδυ για τον τρίτο φαντάρο που φεύγει από το χωριό, ολοκληρώθηκε το πρωί. Από τα μεγάφωνα, τέρμα, ακούγεται η μαντινάδα: “Ζωή δεν είναι να ξυπνάς, να τρως και να κοιμάσαι, ζωή είναι να ξυπνάς εσύ όντε κοιμούνται οι άλλοι...”
6.15 ξημερώματα ειπώθηκε αυτή η μαντινάδα... Κι ύστερα τα ηχεία σώπασαν. Το γλέντι τελείωσε... Κι άρχισαν να ακούγονται στο βάθος κάποια κοκόρια, τα πουλιά που τιτιβίζουν και οι άνθρωποι που σηκώνονται από τα κρεβάτια τους κι ας μην έκλεισαν μάτι όλη νύχτα...
Τελικά το 'χουμε το προβληματάκι μας... Να το δεχτώ πως είναι χαρά να αποχαιρετάς έναν φίλο ή συγγενή που πάει φαντάρος, ναι είναι ωραίο να πας και να γλεντήσεις έτσι, αλλά ετούτο εδώ το ξενύχτι, δεν το καταλαβαίνω... Και μακάρι να είμαι ο μόνος που δεν καταλαβαίνει...
Ώρες – ώρες είναι σα να βρίσκομαι σε άλλο πλανήτη... Πού τη βρίσκουν τη διάθεση για τέτοιο ξενύχτι, αφού και οι ίδιοι βιώνουν τα μεγάλα και σοβαρά οικονομικά προβλήματα που περνάει ο τόπος; Η φράση: “Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι” πάει γάντι στην περίπτωση...
Δεν είχα το κουράγιο να πάω ως το χώρο που γινόταν το γλέντι, αν και δεν ήταν μακριά μου... Κι όμως, δημοσιογραφικά, θα ήθελα να πάω. Να δω τους ανθρώπους που ξενύχτησαν γλεντώντας ώς το πρωί, να μιλήσω μαζί τους, να προσπαθήσω να ερμηνεύσω το φαινόμενο... Αλλά το ξανασκέφτηκα. Άδικος κόπος θα 'ταν. Τι ερμηνεία να δώσεις στο παράλογο; Ποια λογική μπορεί να έχει η απόλυτη παράνοια;
Θυμάμαι τα τελευταία χρόνια τα 'καναν αυτά τα ξενύχτια στα γλέντια... Αλλά, νομίζω ότι ήταν αλλιώς τα πράγματα, ότι υπήρχε το περιθώριο γι' αυτές τις υπερβολές. Τώρα τα όρια της τα παρατείναμε μόνοι μας, αυθαίρετα...
Δεν είναι η έλλειψη ύπνου που με κάνει να είμαι λίγο γκρινιάρης. Όχι... Αυτόν, θα βρούμε τον τρόπο να τον αναπληρώσουμε. Τι διάβολο, το θέμα δεν αφορά μόνο εμένα... Ένα ολόκληρο κεφαλοχώρι 2.000 και πλέον άτομα αφορά... Σαν φαινόμενο προσπαθώ να το σχολιάσω...
Δεν είμαι ειδικός και δεν ξέρω να δώσω τις κατάλληλες απαντήσεις. Ίσως κάποιος από σας που διαβάζει αυτές τις γραμμές, μπορεί καλύτερα να το κάνει... Και το ασφαλές είναι να το κάνουμε με τη βοήθεια ενός γιατρού. Έτσι θα είχαμε πιο ασφαλή συμπεράσματα... Αλλά πούντος, όταν τον χρειάζεσαι;
Ας είναι... Εδώ μ' αρέσει να ξυπνώ πρωί – πρωί. Χορταίνω τον ύπνο τη νύχτα, όταν μ' αφήνουν να κοιμηθώ κι απολαμβάνω τις πρώτες αχτίνες του ήλιου που βγαίνουν από τα Λασιθιώτικα βουνά και φωτίζουν τον κόσμο, το δικό μας μικρόκοσμο στο χωριό...
Και μ' αρέσει το γράψιμο αυτή την ώρα. Παρέα με τον καφέ μου, να κάθομαι στην αυλή και να χαράζω αυτές τις λέξεις στο χαρτί με την πένα μου. Η πιο όμορφη επαφή με τη ζωή...
Η Στασούλα σχολιάζει συνέχεια αυτή την αγάπη μου: “Όλο γράφει αυτό το κοπέλι. Δηλαδή τι είναι αυτή η εξάρτηση που δεν κοιτά διακοπές, ξεκούραση, αλλά γράφει;”...
Κι άντε τώρα να εξηγείς πως αυτή είναι η δική μου ξεκούραση, αυτός είναι ο δικός μου τρόπος επαφής με τη ζωή. Να βάζω σε μια σε μια σειρά τις σκέψεις μου, να κρατώ τις καλές και να πετώ τις άχρηστες. Ένα όμορφο καθημερινό ξεκαθάρισμα...
