Η κεντρική είσοδος του χωριού όπως μπαίνουμε από το Ηράκλειο. Είναι απογευματάκι η πιο όμορφη ώρα της μέρας... Και στο Θραψανό, για ευνόητους λόγους, διπλά πιο όμορφη...

Ζέστη σήμερα, καύσωνας. Φυσάει ένα ελαφρό αεράκι που όμως δεν είναι σε θέση να δροσίσει τα ζωντανά, ανθρώπους και ζώα. Διαβάζω ότι στην Αθήνα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Δεινοπαθούν στ' αλήθεια όσοι είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Απόγευμα κατά τις επτάμισι βγήκα μια βόλτα με τη μηχανή μου. Ροβόλησα κατά Αι Αντώνη μεριά όπου χθες είχα εντοπίσει μια μπουρνελιά με τους τελευταίους καρπούς της στα ψηλά κλαδιά, Ότι καλύτερο για μένα. Έκοψα κι έφαγα πέντε – έξι. Εγκαταλειμμένες μου φαίνονται. Τροφή για τα πουλιά θα καταλήξουν...

Κάθισα στο περβάζι του Αι Αντώνη, λίγο πιο πάνω από το κοιμητήριο του Θραψανού. Έχει πυκνό ίσκιο από τα θηλυκά κυπαρίσσια που έχουν φυτέψει στην άκρη του δρόμου. Φυσάει κι ένα ελαφρύ αεράκι, όμορφα είναι... Μοναδική φυσική δροσιά...

Εδώ χαράζω αυτές τις γραμμές. Δε υπάρχει ψυχή ανθρώπινη ένα γύρω... Μόνο τα τζιτζίκια ακούγονται που τραγουδούν και κάπου μακριά μερικές κότες που κακαρίζουν και σκυλιά που αλυχτούν...

Αυτός ο δρόμος οδηγεί στο Καστέλλι. Ο πιο κοντινός, αλλά χωματόδρομος. Θυμάμαι μια φορά που ήμουν μικρός με κοντά παντελονάκια, εκεί κάπου στα τρία θάταν, και η μητέρα μου με είχε βάλει στο γαϊδουράκι να πάμε στο Καστέλλι, να ταχυδρομήσουμε ένα δέμα για τον αδερφό μου Κωστή που ήταν φαντάρος εκείνη την περίοδο. Ήταν χειμώνας κι είχε βρέξει. Σε πολλά σημεία ο δρόμος είχε λιμνασμένα νερά. Σε κάποιο από αυτά, όταν είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το χωριό, κάπου κοντά στους Βαρβάρους, ο γάιδαρος μ' έριξε κάτω, βράχηκα. Η μάνα μου το έβλεπε ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω. Κι αθώα όπως ήταν θεώρησε πολύ φυσιολογικό να με αφήσει σε κάποιους άγνωστους ανθρώπους που μάζευαν εκεί ελιές, να πάει στο Καστέλλι να ταχυδρομήσει το δέμα και να περάσει να με πάρει, στην επιστροφή...

Όχι δεν ήταν ανευθυνότητα, αθωότητα ήταν. Σίγουρα. Τώρα έχουν ρίξει τσιμέντο στο δρόμο, αν και σε κάποια σημεία είναι ο κλασικός αγροτικός δρόμος που διευκολύνει την πρόσβαση για τις δουλειές τους στα χωράφια.

Στο πλάι των δρόμων τα χόρτα έχουν πάει τα πάνω τους... Ξερά πια λόγω εποχής, αλλά όμορφα κι έτσι... Οι περισσότερες περιουσίες όμως, κυρίως οι ελιές, είναι οργωμένες και μάλιστα με δεύτερο αλέτρι και φρέζα. Αρχίζω να βγαίνω... Τέλειωσα τη ΦΩΝΗ μέσα στους χρόνους που ήθελα και τώρα χρειάζομαι να γνωρίσω λίγο καλύτερα τους ανθρώπους του τόπου μου, να μάθω γι' αυτούς, να βγω και να αναπνεύσω καθαρό αέρα... Ξεκίνησα κιόλας...

• Δείτε ΕΔΩ αυτό υπέροχο βίντεο. Κι ύστερα κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε...

Δεν υπάρχουν όχθες στη λίμνη του Θραψανού φέτος, τη Λειβάδα, όπως τουλάχιστον την ξέραμε μέχρι σήμερα. Τα νερά είναι πολλά... “Δυο φορές ξεχείλισε” το φετινό χειμώνα, μου λέει η Στασούλα...

Ωστόσο ο ρομαντισμός είναι πάντα ρομαντισμός. Η κοπέλα κάθεται στην όχθη της λίμνης και κοιτάζει μακριά. Αυτή την αίσθηση δε δίνει; Κι όμως. Όταν πήγα από κοντά διαπίστωσα πως κάτω ακριβώς ήταν δικοί της άνθρωποι, ψαράδες...

Ψαρεύουν στη λίμνη της Λειβάδας; Ναι, φαίνεται ότι ψαρεύουν. Μικρά χρυσόψαρα είναι, διακοσμητικά. Ο... ψαράς που με χαιρετά έρχεται εδώ για να περνά η ώρα του. Τι να κάνει, άνεργος είναι, μου λέει...

Άλλη μια φωτογραφία με τη λίμνη της Λειβάδας γεμάτη από τα νερά της. Ένας όμορφος παράδεισος είναι. Ιδανικός να πας να κάτσεις, να ξαποστάσεις. Ευτυχώς οι νέοι την έχουν εντάξει στο πρόγραμμά τους...

Προπέρσινη φωτογραφία της ίδιας λίμνης για να δείτε το επίπεδο των νερών της. Όντως, είναι μεγάλη η διαφορά στο επίπεδο των νερών της επιφάνειας...

Η λίμνη της Λειβάδας έχει μια σταθερή ανάπτυξη στην καρδιά μου. Και όχι μόνο στη δική μου. Το ίδιο έχω διαπιστώσει ότι κάνει και η Στέλλα που λείπει κι αυτή χρόνια από το χωριό, αλλά και πολλοί άλλοι που μένουν εδώ και έχουν την ευκαιρία να την επισκεφθούν πιο συχνά, ιδιαίτερα τις όμορφες απογευματινές ώρες...

Ναι, το μέρος είναι υπέροχο και εξαιρετικά ενεργειακό. Κάθεσαι και θαυμάζεις τη φύση, ακούς τα πουλιά, είναι ένας σπάνιας ομορφιάς υδροβιότοπος... Αξίζει τον κόπο να απολαύσεις το τοπίο, τις πάπιες, τα ήρεμα νερά της...

Συχνά το κάνω. Δεν είναι άλλωστε μακριά από το χωριό και η πρόσβαση με τη μηχανή είναι εύκολη. Κι εγώ, δε χάνω την ευκαιρία... Εδώ μ' αρέσει ακόμα και μόνος μου... Αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει στους δικούς του δρόμους, στα δικά μου μονοπάτια, περίπλοκα, αλλά όμορφα... Μ' αρέσει ακόμα γιατί εδώ δε νοιώθω μοναξιά... Κάτι συμβαίνει, έτσι, εσωτερικά και χωρίς να μιλάς αισθάνεσαι καλά.

Είναι αυτή η εσωτερική γαλήνη και ησυχία που χρειαζόμαστε κάποτε -κάποτε. Η σιωπή που αισθάνεσαι πως λειτουργεί ευεργετικά και δεν επιβαρύνει τον οργανισμό. Το αντίθετο θα έλεγα, τον ξεφορτώνει από βάρη και έγνοιες...

Ναι, η λίμνη μ' αρέσει κι ας έχω άσχημες μνήμες,τότε που πνίγηκε το παλικάρι του Μαθιό του Κουκούλα, ενώ κολυμπούσε στα νερά της... Από την άλλη, χωρίς να το επιδιώκω, πάντα στην κορυφή έρχονται καλές ιστορίες που ακούω από τους γύρω μου, όπως τότε που η γιαγιά μου και η μάνα μου έφερναν εδώ τα ρούχα για να τα πλύνουν,

Δεν είναι δικές μου μνήμες, εγώ ήμουν μικρός τότε, αλλά μου λέει η Στασούλα, πως εκείνη τα έζησε κι ας είναι μόλις 10 χρόνια μεγαλύτερή μου.

Μ' αρέσει η λίμνη της Λειβάδας... Είναι διαμορφωμένη σ' ένα φυσικό βιότοπο με έργα υποδομής που την καθιστούν ασφαλή, αλλά και χώρους ειδικά διαμορφωμένους που προσφέρονται για να καθίσεις και να απολαύσεις όμορφες στιγμές.

Δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβω στο χωριό και να μην πάω μια βόλτα στη λίμνη της Λειβάδας. Και κει συναντώ παρέες που κάνουν το ιδιο... Ενθαρρυντικό και όμορφο συνάμα...

Βραδάκι, γύρω στις 10 ξεκίνησε η εκδήλωση για την αναβίωση των εθίμων του κλύδωνα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού στην κεντρική πλατεία του χωριού Οι ανύπαντρες κόρε πάνε στη βρύση να φέρουν το αμίλητο νερό που θα χρησιμοποιήσουν. Η αναπαράσταση ήταν πολύ ρεαλιστική. Και οι εικόνες πολύ όμορφες...

Λιγότερα λόγια και περισσότερες εικόνες στην ανάρτηση αυτή. Η πλατεία ξαναζωντάνεψε, φωτίστηκε, γέμισε παιδιά που έπαιζαν και μεγάλους που παρακολουθούσαν από κοντά την όμορφη εκδήλωση αναβίωσης του εθίμου του κλύδωνα.

Ο Γιώργος Μαυραντωνάκης εκ μέρους του Πολιτιστικού Συλλόγου είχε και φέτος το γενικό πρόσταγμα. Απλός κατανοητός, προετοιμασμένος για την περίσταση. Το υλικό που είχε επιλέξει να ακουστεί πλούσιο και οι μαντινάδες που έλεγαν τα κορίτσια και τα αγόρια καθώς έβγαζαν από τη λαϊνα τα ριζικάρια, καυστικές...

Άναψαν φωτιές στην πλατεία, ανάμεσα στους ανθρώπους που είχαν καθίσει ήδη να απολαύσουν την εκδήλωση. Κι έκαψαν τα μαγιάτικα στεφάνια, κατά το έθιμο... Τα μικρά παιδιά παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον τις διηγήσεις του Γιώργου. Κι εμείς, είναι αλήθεια, μείναμε με ανοιχτό το στόμα...

Δείτε με τι χαρά πηδάνε πάνω από τη φωτιά οι πιτσιρικάδες. Παιχνίδι αληθινό σαν τις δικές εποχές. Ωραία, αυθόρμητο,καθόλου στημένο”, πέτυχε το σκοπό του. Δυσκολεύτηκαν να πείσουν τα παιδιά να σταματήσουν. Μια αναπαράσταση ήταν μόνο... Που τη χαρήκαμε όσο τίποτα άλλο...

Έξω από την Παναγία τη Μεσοχωρίτισσα ειχε στηθεί το σκηνικό. Τα οργανα των μουσικών ήταν ακριβώς στην πόρτα της. Οι Θραψανιώτες τακτοποιούνται σιγά – σιγά στα τραπέζια τους. Φυσικά έχουν μαζί τους βίντεο και φωτογραφικές μηχανές για να απαθανατήσουν τις μοναδικές στιγμές του κλύδωνα.

Το παιχνίδι με τη φωτιά συνεχίζεται. Τα παιδιά τρελαίνονται... Σκεφθείτε τώρα, αφού αρέσει σε μας τους μεγάλους... Μπράβο στα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού. Έκαναν μια θαυμάσια δουλειά. Κι αυτό “πέρασε” στον κόσμο που χαίρονταν την κάθε στιγμή.

Εδώ διαβάζουν τις μαντινάδες με το καυστικό σατιρικό περιεχόμενο. Γελούν και οι ίδιοι. Να είσαστε από μια μεριά να δείτε την ανταπόκριση του κόσμου κάτω... Εκπληκτική. Σε κάθε συλλαβή πειραχτική ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Το χρειαζόμασταν αυτό. Όσο τίποτα άλλο στις δύσκολες μέρες που περνάμε...

Η Κρητικοπούλα, παρεπιπτόντως η Μαρία κόρη της Στέλλας, έχει σκύψει πάνω από τη λαϊνα του κλύδωνα να βγάλει ένα ριζικάρι, φρούτο, να διαβάσουν τη μαντινάδα, να κάνουν τους συνειρμούς, να αφήσουν τα υπονοούμενα, να γελάσουν και εντέλει να ονειρευτούν. Μ' αυτά τα μικρά όνειρα ζούσαμε κάποτε...

Ύστερα ήρθαν μουσικοί. Θραψανιωτάκια τα παιδιά... Τσαγκαράκης, νομίζω, το όνομα του λυράρη. Με προωθημένα πράγματα στην κρητική μουσική. Δείτε αριστερά, πρώτη φορά είδα να εντάσσουν και την... ηλεκτρική κιθάρα στην μπάντα. Με μέτρο. Καθόλου προκλητική. Ο κόσμος διασκέδασε μέχρι τις πρωινές ώρες της Δευτέρας...

Δείτε τρεις κεραίες Wi-Fi που βρήκα στο χωριό και φωτογράφησα. Η πρώτη είναι στο μπαλκόνι του δημοτικού σχολείου Θραψανού, ανάμεσα σε ανήλικα παιδιά. Προφανώς ακίνδυνη για την υγεία τους. Η ακτινοβολία που εκπέμπει είναι μηδενική σχεδόν...

Δεύτερη κεραία απέναντι από την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στη στέγη ενός χώρου που οι χριστιανοί χρησιμοποιούν για τα μνημόσυνα και είναι και χώρος για το κατηχητικό σχολείο. Πάλι για ανήλικα παιδιά... Κανένας κίνδυνος από τους ειδικούς που τοποθέτησαν τις κεραίες...

Τρίτη κεραία πάνω από τα γραφεία της παλιάς Κοινότητας Θραψανού στο κέντρο του χωριού δίπλα στο Χριστό. Προφανώς κι άλλες κεραίες θα έχουν τοποθετηθεί και σε άλλα σημεία του χωριού... Τι να το κάνεις όμως που δεν “πιάνεις” σήμα ούτε κάτω από τις κεραίες για να μπεις στο internet...

Κρίμα! Να επενδυθεί ένα ολόκληρο κεφάλαιο από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, εδώ και χρόνια για να αποκτήσει το χωριό μας δωρεάν ασύρματη σύνδεση στο διαδίκτυο και να μη λειτουργεί το σύστημα...

Έκανα το τεστ. Το κινητό μου πιάνει μόλις μια ή το πολύ δύο γραμμές στα πέντε ακριβώς κάτω από τις κεραίες Wi-Fi κι αυτό δεν έχει σταθερότητα. Κάποια στιγμή χάνεται. Είναι τόσο ασταθές που το επηρεάζει ακόμα κι ο αέρας που φυσάει, όταν φυσάει... Εντέλει ουδείς μπορεί να εξυπηρετηθεί από αυτό το ασύρματο δίκτυο.

Είχα ρωτήσει τον τότε δήμαρχο Θραψανού, Μανόλη Λαδομένο, γιατί συμβαίνει αυτό. Μου είπε τότε, ότι έχουν χαμηλώσει την ένταση εκπομπής των κεραιών επειδή κάποιοι ευαίσθητοι για το περιβάλλον, αλλά απληροφόρητοι, κατήγγειλαν πως η ακτινοβολία τους είναι επιβλαβής στην υγεία των κατοίκων.

Λάθος μέγα!... Οι κεραίες Wi-Fi, είτε εσωτερικά στο σπίτι, είτε ενισχυμένες εξωτερικά δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τις κεραίες του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης ή των κεραιών κινητής τηλεφωνίας.

Η εκπομπή των συχνοτήτων είναι πολύ χαμηλή στο Wi-Fi και καθόλου επιβλαβής για την υγεία. Και, αναρωτιέμαι, δεν βρέθηκε ένας επιστήμονας να τους εξηγήσει με ιατρικούς όρους ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα από την εκπομπή τέτοιων συχνοτήτων; Όφειλαν να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι του Δήμου. Να υπερασπιστούν ένα έργο που χρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση για των συμφέρων των πολιτών, όλων των συγχωριανών που έχουν μια κάποια σχέση με τις νέες τεχνολογίες...

Και δεν αναρωτήθηκε κανείς αν ήταν επιβλαβείς δεν θα τις τοποθετούσαν στη... βεράντα του δημοτικού σχολείου που φιλοξενεί καθημερινά τόσα παιδιά; Εν τέλει το σύστημα δεν λειτουργούσε ποτέ στην ουσία του.

Το ίδιο διαπιστώνω πως γίνεται ακόμα και σήμερα από τον διευρυμένο καλλικρατικό δήμο “Μίνωα”. Ουδεμία βελτίωση στο σύστημα εκπομπής Wi-Fi. Κάθε φορά που θέλω να μπω στο διαδίκτυο πρέπει να ψάξω να βρω μια καφετερία που να την έχουν παιδιά με ανοιχτό μυαλό και να ξέρουν τι είναι αυτό το Wi-Fi και πόσο θα εξυπηρετούσε τους πελάτες τους. Μια τέτοια καφετερία είχα βρει στο Αρκαλοχώρι, εννιά χιλιόμετρα μακριά από το χωριό μου, την Sport Cafe. Εκεί πήγαινα μέχρι πέρσι. Στο χωριό ούτε λόγος... Όταν ρώτησα γιατί, μου είπαν πως δεν... χρειάζονταν. “Ήξεραν” αυτοί τις ανάγκες των πελατών τους.

Φέτος, για πρώτη φορά είδα στο καφέ του “Φωκίωνα”, κοντά στον Άι Γιώργη να έχουν στο μαγαζί τους Wi-Fi και το χάρηκα. Και το σπουδαιότερο: Ήξεραν τι είναι αυτό, πώς λειτουργεί και σε τι εξυπηρετεί...

Μήπως, λέω, μήπως ήρθε η ώρα κάποιοι από το Δήμο να πάνε και να ρωτήσουν τι είναι το Wi-Fi για να βάλουν μπροστά το υπάρχον δημόσιο δίκτυο και να λειτουργήσει. Είναι πραγματικά κρίμα να υπάρχει και να... κάθετε. Είναι σαν να πέταξαν από το παράθυρο λεφτά, δημόσιο χρήμα... Και ποιος έχει αυτό το δικαίωμα να το κάνει;