Το καφέ του “Φωκίωνα” απέξω, χθες το απόγευμα, κατά τις επτά και κάτι...

Μπορεί να περνάμε δύσκολες ώρες γενικότερα ως Ελλάδα, αλλά χαίρομαι να βλέπω το χωριό να προοδεύει, να ανοίγεται και να επιχειρούν νέοι άνθρωποι...

Χθες έκανα μια βόλτα προς τον Αϊ Γιώργη και είδα ένα νέο καφέ, του “Φωκίωνα”. Θυμάμαι παλιά στον ίδιο χώρο και ήταν πιτσαρία και παλιά, πολύ παλιά, είχε εκεί ο Παναγής το παντοπωλείο του.

Δεν γνωρίζω τα παιδιά που το κάνουν, είναι πολύ νέα και δεν έχω εικόνα, κουβέντιασα μαζί τους και τα χάρηκα. Πιο πολύ γνώρισα την Αριστέα, μια ευγενική και καλοσυνάτη κοπέλα που ξέρει καλά τη δουλειά της. Και την κάνει με κέφι και διάθεση.

Καταρχήν χαμογελά! Σου μιλά και χαμογελά! Ε,δεν είναι και λίγο στις μέρες μας. Ύστερα είναι πολύ εξυπηρετική. Ρώτησα αν διαθέτει το μαγαζί Wi-Fi. “Βεβαίως” μου απάντησε και πρόθυμα μου έδωσε τα κλειδιά για να μπω. Το ωραίο είναι ότι συνειδητά το είχε εντάξει στις παροχές του μαγαζιού της...

Δεν θέλω να πω πολλά για το επίπεδο της εξυπηρέτησης γιατί με σκλάβωσε. Κυριολεκτικά. Παρήγγειλα και ήπια τρεις μπύρες των 330 ml στη διάρκεια σχεδόν έξι ωρών που κάθισα. Το τι μεζέδες συνοδευτικούς μου έφερε δε λέγεται. Τηγανητά συκωτάκια, λαδωμαμά (δυο φορές), τυρί φέτα κατσικίσιο, ζαμπόν μπριζολάκια, φρούτα, χόρτασα. Κι όλα αυτά για 6 ευρώ. Άσε που στο τέλος κέρασε και μια μπύρα εκείνη.

Μπράβο στα παιδιά που το δουλεύουν και μακάρι να “πιάσει”. Ρώτησα κι έμαθα. Δεν το έχουν πολύ. Από πέρσι τον Αύγουστο το λειτουργούν. Το ίδιο βράδυ το καφέ είχε κόσμο. Ήταν όμως και η βραδιά που έπαιζε η Εθνική Ελλάδας με τη Γερμανία στο EURO 2012 κι οι πιτσιρικάδες είχαν πιάσει από νωρίς στασίδι.

Κλασικό ελληνικό καφέ. Οι πελάτες φώναζαν, γελούσαν, νευρίαζαν, χειρονομούσαν ως κλασικοί κάφροι φίλαθλοι σε κάθε καλή ή κακή ενέργεια των παικτών της ελληνικής ή της γερμανικής ομάδας ή σε κάποια λάθος κίνηση του διαιτητή. Η κερκίδα στο καφέ του “Φωκίωνα”.

Δεν ξέρω αν φταίει η ήττα της Εθνικής μας με 4-2, αλλά κατά τις 12 τα πράγματα ηρέμησαν. Το καφέ άδειασε κι έφυγα κι εγώ. Άργησα κιόλας. Ξεπέρασα τα όρια μου, αλλά μου άρεσε εδώ. Μου φαίνεται θα το κάνω στέκι για τις δουλειές μου. Έκαναν κιόλας μπόλικη σήμερα. Θα δουλέψω και το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα θα φύγει για τη ΦΩΝΗ ένας μεγάλος όγκος δουλειάς.

Βρήκα το μέρος μου... Ούτε τρεξίματα, εννιά χιλιόμετρα μακριά, στο Sport Cafe, ούτε τίποτα. 100 μέτρα από το σπίτι της Στασούλας.

Να ΄ναι καλά τα παιδιά... Ευχαριστώ την Αριστέα για την περιποίηση της και το χαμόγελό της. Χρειάζονται κι αυτά για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες...