Δεν υπάρχουν όχθες στη λίμνη του Θραψανού φέτος, τη Λειβάδα, όπως τουλάχιστον την ξέραμε μέχρι σήμερα. Τα νερά είναι πολλά... “Δυο φορές ξεχείλισε” το φετινό χειμώνα, μου λέει η Στασούλα...

Ωστόσο ο ρομαντισμός είναι πάντα ρομαντισμός. Η κοπέλα κάθεται στην όχθη της λίμνης και κοιτάζει μακριά. Αυτή την αίσθηση δε δίνει; Κι όμως. Όταν πήγα από κοντά διαπίστωσα πως κάτω ακριβώς ήταν δικοί της άνθρωποι, ψαράδες...

Ψαρεύουν στη λίμνη της Λειβάδας; Ναι, φαίνεται ότι ψαρεύουν. Μικρά χρυσόψαρα είναι, διακοσμητικά. Ο... ψαράς που με χαιρετά έρχεται εδώ για να περνά η ώρα του. Τι να κάνει, άνεργος είναι, μου λέει...

Άλλη μια φωτογραφία με τη λίμνη της Λειβάδας γεμάτη από τα νερά της. Ένας όμορφος παράδεισος είναι. Ιδανικός να πας να κάτσεις, να ξαποστάσεις. Ευτυχώς οι νέοι την έχουν εντάξει στο πρόγραμμά τους...

Προπέρσινη φωτογραφία της ίδιας λίμνης για να δείτε το επίπεδο των νερών της. Όντως, είναι μεγάλη η διαφορά στο επίπεδο των νερών της επιφάνειας...

Η λίμνη της Λειβάδας έχει μια σταθερή ανάπτυξη στην καρδιά μου. Και όχι μόνο στη δική μου. Το ίδιο έχω διαπιστώσει ότι κάνει και η Στέλλα που λείπει κι αυτή χρόνια από το χωριό, αλλά και πολλοί άλλοι που μένουν εδώ και έχουν την ευκαιρία να την επισκεφθούν πιο συχνά, ιδιαίτερα τις όμορφες απογευματινές ώρες...

Ναι, το μέρος είναι υπέροχο και εξαιρετικά ενεργειακό. Κάθεσαι και θαυμάζεις τη φύση, ακούς τα πουλιά, είναι ένας σπάνιας ομορφιάς υδροβιότοπος... Αξίζει τον κόπο να απολαύσεις το τοπίο, τις πάπιες, τα ήρεμα νερά της...

Συχνά το κάνω. Δεν είναι άλλωστε μακριά από το χωριό και η πρόσβαση με τη μηχανή είναι εύκολη. Κι εγώ, δε χάνω την ευκαιρία... Εδώ μ' αρέσει ακόμα και μόνος μου... Αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει στους δικούς του δρόμους, στα δικά μου μονοπάτια, περίπλοκα, αλλά όμορφα... Μ' αρέσει ακόμα γιατί εδώ δε νοιώθω μοναξιά... Κάτι συμβαίνει, έτσι, εσωτερικά και χωρίς να μιλάς αισθάνεσαι καλά.

Είναι αυτή η εσωτερική γαλήνη και ησυχία που χρειαζόμαστε κάποτε -κάποτε. Η σιωπή που αισθάνεσαι πως λειτουργεί ευεργετικά και δεν επιβαρύνει τον οργανισμό. Το αντίθετο θα έλεγα, τον ξεφορτώνει από βάρη και έγνοιες...

Ναι, η λίμνη μ' αρέσει κι ας έχω άσχημες μνήμες,τότε που πνίγηκε το παλικάρι του Μαθιό του Κουκούλα, ενώ κολυμπούσε στα νερά της... Από την άλλη, χωρίς να το επιδιώκω, πάντα στην κορυφή έρχονται καλές ιστορίες που ακούω από τους γύρω μου, όπως τότε που η γιαγιά μου και η μάνα μου έφερναν εδώ τα ρούχα για να τα πλύνουν,

Δεν είναι δικές μου μνήμες, εγώ ήμουν μικρός τότε, αλλά μου λέει η Στασούλα, πως εκείνη τα έζησε κι ας είναι μόλις 10 χρόνια μεγαλύτερή μου.

Μ' αρέσει η λίμνη της Λειβάδας... Είναι διαμορφωμένη σ' ένα φυσικό βιότοπο με έργα υποδομής που την καθιστούν ασφαλή, αλλά και χώρους ειδικά διαμορφωμένους που προσφέρονται για να καθίσεις και να απολαύσεις όμορφες στιγμές.

Δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβω στο χωριό και να μην πάω μια βόλτα στη λίμνη της Λειβάδας. Και κει συναντώ παρέες που κάνουν το ιδιο... Ενθαρρυντικό και όμορφο συνάμα...