Μια εικόνα, καθώς ο ήλιος ανατέλλει πίσω από τα λασιθιώτικα βουνά... Μια νέα μέρα, η πρώτη, ξημερώνει στο χωριό που γεννήθηκα για να ξεκινήσουν όμορφα οι φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου...

Πόση νοσταλγία, πόση διάθεση για ζωή στον τόπο που γεννήθηκε πρέπει να έχει κανείς για να ξυπνάει χωρίς κανένα βοήθημα, ηλεκτρονικό ή άλλο από τις 6 τα ξημερώματα, προκειμένου να χαράξει δυο γραμμές στο Site του; Συνέβη σε μένα σήμερα... Και το χάρηκα που μου βγήκε έτσι όμορφα κι απλά, ως ανάγκη κι όχι ως υποχρέωση...

Έφτιαξα καφέ και κάθισα στο γραφείο... Έξω ξημερώνει. Φωτίζει κιόλας η μέρα... Ησυχία απόλυτη... Που και που ένα σκυλί αλυχτά, κάπου μακριά και κάποια πουλιά ακούγονται να κελαηδούν. Η μαγευτική πρωινή εικόνα του Θραψανού... Πόσο μ' αρέσει αυτό ξημέρωμα... Ρουφώ σαν σφουγγάρι την κάθε στιγμή. Είναι μέρος των διακοπών μου αυτή η απόλαυση...

Το σημερινό μου πρόγραμμα δεν είναι βαρύ. Καθόλου. Μερικά πράματα, συγκεκριμένα, θα κάνω για να κυλήσει όμορφα η μέρα. Αλλά το ξεκίνημα της, με ήρεμο και καθαρό μυαλό και σκέψη, θέλω να έχει μέσα του κάτι από τη χθεσινή μέρα.

Καταρχήν είδαν την άφιξη μου στο Θραψανό με τη χθεσινή ανάρτηση μου οι φίλοι, Θραψανιώτες ή μη και μου ευχήθηκαν στο Facebook καλή διαμονή, ξεκούραση κλπ. Θα μπορούσαν βέβαια τα σχόλια να γίνουν κι από δω, απευθείας στο Site, αλλά η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα, όσο κι αν το προσπαθούμε. Άσε που δεν είμαι βέβαιος ότι το προσπαθούμε... Εξάλλου με κάποιο τρόπο διαμορφώνεται αυτή η επικοινωνιακή κουλτούρα...

Χθες το μεσημέρι πρέπει να κοιμήθηκα για δυο ωρίτσες... Ούτε εγώ δεν το περίμενα. Η αλήθεια είναι ότι η ζέστη ήταν δυνατή κι εγώ έπεσα λίγο να ξεκουραστώ από το ταξίδι... Ο Μορφέας ήρθε πολύ διακριτικά και μου έκλεισε τα μάτια...

Ξύπνησα κατά τις 5 το απόγευμα και σηκώθηκα να φάω... Ήταν το μεσημεριανό μου και το βραδινό μαζί. Απολαυστικό όταν είναι σερβιρισμένο μ' αγάπη. Κι εκεί, κατά τη διάρκεια του φαγητού, ήρθε η θεία Άννα. Α, ξέχασα να σας πω, ότι βρήκα την Αναστασία, την εγγονή της Στασούλας, όταν κατέβηκα κάτω. Η κουβέντα με δυο ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας και κουλτούρας πάντα μου άρεσε. Αλλιώς ζει ένα κορίτσι γύρω στα 20 που σπουδάζει στο Ηράκλειο κι αλλιώς μια γυναίκα συνταξιούχος που έχει γνωρίσει ήδη τόσα πράγματα από τη ζωή. Το να ανιχνεύει κανείς, δυο τόσο διαφορετικά πράγματα είναι από μόνη της μια πρόκληση...

Ένα από τα ζητήματα που απασχολούν αυτή την εποχή τους ανθρώπους εδώ, είναι η υποχρέωση να καταθέσουν τις φορολογικές τους δηλώσεις. Το πρωί ο Αγησίλαος, σύζυγος της Στασούλας της αδερφής μου, έτρεχε στο Καστέλλι στη λογίστρια του να φτιάξει τη φορολογική του δήλωση. Υπάρχει, βεβαίως, η παράταση που δόθηκε αλλά θέλουν να τελειώνουν και να κλείνουν μια – μια τις υποχρεώσεις τους. 50 ευρώ για τον ίδιο και άλλα τόσα για τον αδερφό του, Μιχάλη, είναι υπολογίσιμα από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, όπως και να το κάνεις. Με μια σύνταξη του ΟΓΑ ζουν και με κάποια μικρά, έως ελάχιστα εισοδήματα. Την περιουσία τους, κατά το μεγαλύτερο μέρος, την έχουν μοιράσει στα παιδιά τους. Έχουν κι αυτά τις δικές τους οικογένειες και πρέπει να είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.

Ξημερώματα Τετάρτης με ανοιχτό τον υπολογιστή μου και τις χαμηλές ταχύτητες στο internet... Πρέπει να πάω στο καφέ το μεσημέρι να κάνω αυτή την ανάρτηση. Ελπίζω να είναι ανοιχτή σήμερα η Αριστέα, χθες βράδυ ήταν κλειστή...

Εγώ, μπορεί να μην είμαι στην Αθήνα αυτή την περίοδο, μα όσοι μπορούν ας πάνε αύριο στην κινητοποίηση που οργανώνεται για να μη γίνουν οι συγχωνεύσεις στα σχολεία μας...

Με το FESTOS PALLAS έφτασα το πρωί της Τρίτης 2/72013 στο Ηράκλειο της Κρήτης Όπως ακριβώς είχαν ανακοινώσει χθες το βράδυ από τα μεγάφωνα στο πλοίο. 6.30 το πρωί είχε δέσει στο λιμάνι...

Να 'μαι στο Θραψανό από το πρωί σήμερα... Ο καιρός κάνει παιχνιδάκια. Είναι μεν καλοκαιρινός, αλλά ώρες -ώρες βγάζει τις συννεφιές του.

Από σήμερα στο Θραψανό! Όλα πήγαν καλά στο ταξίδι μου. Και η κίνηση στο δρόμο καλή. Ούτε ιδιαίτερο τράφικ, ούτε τίποτα...

Να, λοιπόν που κάπως έτσι, χαλαρά, αρχίζουν οι φετινές καλοκαιρινές μου διακοπές. Σε μέρη γνώριμα,αγαπημένα...

Ήρθα κατ' ευθείαν στο σπίτι της αδερφής μου Στασούλας. Με περίμενε. Όπως τον παλιό καλό καιρό... Με πρωινό έτοιμο και καφέ ζεστό...

Πήρα τα κλειδιά και πήγα στο σπίτι μου, το πατρικό. Έχουν προχωρήσει τα πράγματα, αλλά έχει όντως πολύ δουλειά ακόμα. Θα επιχειρήσω φέτος να κάνω κάποια πράγματα παραπάνω. Ελπίζω να τα καταφέρω... Σημασία έχει να το θέλει κανείς και να το παλεύει προς τη σωστή κατεύθυνση...

Με τη μηχανή κάνω μια βόλτα στο χωριό. Να το δω, να το γνωρίσω ξανά όπως έχει χαραχτεί στην καρδιά μου... Πήγα και μέχρι τη λίμνη της Λειβάδας. Ήθελα η “δόση” που θα πάρω να είναι μεγάλη.

Ύστερα ήρθα σπίτι. Μεσημέριαζε και παρά το γεγονός ότι κοιμήθηκα στο κρεβάτι της καμπίνας μου, δεν νιώθω ξεκούραστος... Η ηρεμία και η ησυχία του σπιτιού είναι αλλιώς... Εδώ το μεσημέρι είναι όμορφο. Φυσάει κι ένα ελαφρό αεράκι που κάνει υποφερτό τον μεσημεριανό καυτό ήλιο...

Κάπου εδώ βάζω και το γράψιμο μου. Νιώθω καλύτερα όταν καταφέρνω να εξωτερικεύω τα αισθήματα μου. Κι αυτή την ώρα είναι και μεγάλα και δυνατά. Είμαι στο χωριό μου από το πρωί και θα μπορέσω να μείνω εδώ, τριάντα ολόκληρες μέρες...

Θα έχω την ευκαιρία, να δω τόπους, ανθρώπους, να κάνω δουλειές και πράγματα... Όχι με πίεση όμως, αλλά με πιο ανθρώπινους ρυθμούς... Για μένα αυτό είναι, αυτό ήταν πάντα, διακοπές...

Ένα διάλειμμα από την πιεστική καθημερινότητα, δυο κουβέντες με ανθρώπους που αγαπάς, ένα μοίρασμα... Οι σκέψεις που επανατοποθετούνται, η αγάπη γι' αυτά που είναι χαραγμένα στις παιδικές μνήμες... Κι έρχονται, ανοίγουν ρωγμές στο χρόνο και ταράζουν δυνατά τα νερά του ώριμου εφησυχασμού μας...

Είμαι κουρασμένος από το ταξίδι. Το μεσημέρι θα επιδιώξω να ξαπλώσω λίγο. Κι όχι μόνο σήμερα...Κάθε μέρα που θα υπάρχουν περιθώρια θα το κάνω...

Καλοκαίρι 2013 στο Θραψανό... Άλλη μια όμορφη περιπέτεια αρχίζει... Κι εμένα μ' αρέσει που ζω όλο αυτό το όνειρο των θερινών διακοπών. Μέσα στη σκληρή πραγματικότητα ανοίγει μια ρωγμή αισιοδοξίας. Κι όλα αυτά με καλή διάθεση που είναι καλοδεχούμενη...

Αυτή είναι η πρώτη σελίδα της τοπικής εφημερίδας “Οι Μεσελέροι”. Μια τρίμηνη έκδοση του Εξωραϊστικού Επιμορφωτικού Συλλόγου Μελεριανών Λασιθίου Κρήτης, η “Ωλερός”.

Εγώ τώρα δεν είμαι από το Λασίθι. Ηρακλειώτης είμαι, για την ακρίβεια Θραψανιώτης, αλλά γενικά μια σχέση καλή με την με την Κρήτη την έχω σ' αυτό το Site.

To γεγονός ότι αρθρογραφώ, εδώ κι έντεκα χρόνια σε μια ρεθυμνιώτικη εφημερίδα αποδεικνύει το ίδιο πράγμα... Αλλά και για τα Χανιά δεν έχω τίποτα, τα λατρεύω...

Η ιστορία με τους ΜΕΣΕΛΕΡΟΥΣ είναι παλιά... Τον εκδότη – διευθυντής της, Γ. Μανωλαράκη, τον γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια. Συνταξιούχος του ΗΣΑΠ, γνώριζε για την επαγγελματική σχέση μου με τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ και κάποια στιγμή κουβεντιάσαμε για την εφημερίδα που σκέπτονταν να στήσει. Τώρα η εφημερίδα του, μια καλοστημένη δουλειά σε σχήμα Α4, ασπρόμαυρη, 24σέλιδη με τσιμπιδάκι, είναι στο 52ο φύλλο της και μετρά 13 χρόνια τακτικής παρουσίας...

Μου τη στέλνει με το ταχυδρομείο σπίτι μου... Κρατώ στα χέρια μου το τεύχος που καλύπτει τους μήνες Απρίλη – Μάη – Ιούνη. Οι άνθρωποι είναι πολύ μπροστά... Πολύ τις χαίρομαι τέτοιες προσπάθειες που γίνονται εθελοντικά και από αγάπη για τον τόπο τους.

Κάπου στην 23 σελίδα, ανάμεσα σε πολύ ενδιαφέροντα θέματα ξεχωρίζω μια ανακοίνωση μέσα στο πλαίσιο. Αναφέρει: Για την αναβάθμιση της εφημερίδας μας, περιμένουμε εγγράφως από τους αναγνώστες μας σχόλια, κριτική, προτάσεις και άρθρα... Αυτό είναι. Όταν γίνονται τέτοιες προσπάθειες συλλογικές, όπου όπως πάντα, κάποιος -ο κ. Μανωλαράκης, εν προκειμένω..._ παίρνει την πρωτοβουλία να στήσει ένα τόσο ενδιαφέρον έντυπο, τότε όλα είναι καλά...

Από δημοσιογραφική περιέργεια κάθε φορά που φτάνει στα χέρια μου, το ξεκοκαλίζω... Και σε πολλές περιπτώσεις βλέπω κείμενα γραμμένα στη γλώσσα που μιλούν στην πατρίδα μου. Η Κρήτη ζωντανεύει μέσα μου. Και ποτίζει τις ρίζες καταγωγής...

Η φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα το μεσημέρι καθώς επέστρεφα από τον Άι Νικόλα στη βόλτα που επεχείρησα να κάνω. Είναι η είσοδος του χωριού από το δρόμο για το Αρκαλοχώρι. Ένα τελευταίο αντίο για το φετινό καλοκαίρι στο Θραψανό που με φιλοξένησε για ένα ολόκληρο μήνα και κάτι... Το χωριό που έχω ακριβά φυλαγμένο στην καρδιά μου

Αυτό είναι το μουρέλο που είχα αναλάβει να ποτίζω το καλοκαίρι που ήμασταν εδώ. Η ντενέκα δεξιά ήταν μόνιμα εκεί. Την είχε πάει ο Αγησίλαος με το τρακτέρ. Τώρα που άδειασε την πήγα σπίτι, να την ξαναγεμίσουν και να την πάνε πάλι πίσω. Έχει δρόμο ακόμα μπροστά του το καλοκαίρι...

Αγριομπουρνελιά, στις όχθες της λίμνης στις Λειβάδες. Είχα εντοπίσει άλλη μία εκεί δίπλα , μα τούτη εδώ είναι φορτωμένη μικρούς καρπούς που αρχίζουν και γλυκίζουν πια... Πόσο θα κρατήσουν; Κανείς δεν ξέρει... Κάποιες νοικοκυρές θέλουν αυτούς τους καρπούς για να φτιάξουν γλυκό του κουταλιού... Και δημόσιες όπως είναι, όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε...

Δίπλα στο σπίτι του Γιάννη Θεοδωράκη στο χωριό είδα αυτή την ήμερη μπουρνελιά, μάλλον βανίλια. Φορτωμένη. Τα κλαδιά της δεν αντέχουν το βάρος των καρπών της. Άνοιξα το φράκτη και πήγα κοντά να τη φωτογραφίσω. Έκοψα και δυο για να φάω επιτόπου. Νόστιμα που είναι...

Αυτή είναι σίγουρα η τελευταία καλοκαιρινή βόλτα στο χωριό μου... Ήθελα να την κάνω, να αποχαιρετίσω τον τόπο μου. Ξεκίνησα γύρω στις 9.30 το πρωί και την ολοκλήρωσα, αν μπορεί να πει κανείς εύκολα μια τέτοια κουβέντα, στις 12 το μεσημέρι. Είχα πολύ όρεξη να συνεχίσω, μα άρχισε να ζεσταίνει υπερβολικά κι αυτή την Κυριακή κι ο αέρας δεν ήταν αρκετός να δροσερέψει κάπως τα πράγματα...

Πήγα στου Μπουρμά να δω το λιόφυτο εκεί... Δεν έχει πολύ καρπό φέτος μα είναι σε πολύ καλή κατάσταση τα δέντρα. Συνέχισα για τον Άι Νικόλα, έκανα μια στάση στην παλιά εκκλησία και είδα πόσο όμορφα έχουν επιμεληθεί τους εξωτερικούς χώρους...

Ύστερα πήγα στους Τροχάλους να βάλω το τελευταίο νερό που είχε η πλαστική ντενέκα στο μικρό μουρελάκι... Ήταν η τρίτη φορά που το πότιζα το φετινό καλοκαίρι. Να πάρει τα πάνω του, να φτάσει τα διπλανά στην ανάπτυξη. Πήγα τη ντενέκα στη Στασούλα, να την ξαναγεμίσει και να την πάει με το τρακτέρ ο Αγησίλαος και συνέχισα για τη λίμνη στις Λειβάδες...

Είναι ήσυχα τέτοια ώρα... Δεν κυκλοφορεί ψυχή στους δρόμους. Βρήκα την άγρια μπουρνελιά στις όχθες της λίμνης και γεύτηκα μερικά φρούτα. Στο φόρτε τους είναι τώρα. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσουν, υπάρχουν μου είπαν νοικοκυρές που τα κυνηγούν για να τα κάνουν γλυκά του κουταλιού.

Πέρασα μια βόλτα και από το συνεργείο του Λευτέρη, του ανιψιού μου. Έχει και σήμερα, κυριακάτικα, πελάτες. Τα προβλήματα στις μηχανές δεν περιμένουν... Ούτε κι ενδιαφέρει τι μέρα θα είναι για να παρουσιαστούν. Κάναμε μια καλή κουβέντα εκεί με τους πελάτες και τον Λευτέρη. Για τι άλλο, τα οικονομικά προβλήματα έτσι όπως μας έχουν προκύψει...

Έφυγα για να πάω να βάλω βενζίνη στη μηχανή. Έχω ταξίδι το απόγευμα και φορτωμένος όπως θα 'μαι δεν θα έχω τη δυνατότητα να φουλάρω το ντεπόζιτο...

Ακόμα λίγο έξω από το χωριό. Κάθε μέρος εδώ το ξέρω καλά... Το 'χω περπατήσει μικρός. Όλα είναι ίδια. Ένα μόνο μου φαίνεται να έχει αλλάξει: Οι αποστάσεις που κάποτε μου φαίνονταν μεγάλες, τώρα μου προκύπτουν πολύ μικρές...

Μεσημέριασε... Μια στάση στο πατρικό μου για να γράψω και μετά στη Στασούλα. Φαΐ, λίγη ξεκούραση και μετά, κατά τις 8 το απόγευμα την κάνουμε για το λιμάνι του Ηρακλείου. Ως εδώ ήταν. Επιστρέφουμε...