Η κατάσταση όλες αυτές τις ημέρες είναι δύσκολη… Και ο απολογισμός των θυμάτων από τις καταστροφικές πυρκαγιές της Αττικής δημιουργεί, φυσιολογικά, πρόβλημα στο στομάχι. Δεν είμαστε χωρίς αισθήματα. Και μας αφορούν και μας ενδιαφέρουν, όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Γι’ αυτό θα επιχειρήσουμε σήμερα μια αλλαγή κλίματος.


Θα πάμε, πού αλλού, στο Θραψανό. Εκεί που έχουμε μνήμες, ισχυρές. Εκεί που πατήσαμε πρώτη φορά τα χώματα του χωριού, που είδαμε το φως του ήλιου. Στο Θραψανό και στις μικρές χαρές που αυτό μας δίνει. Κάθε φορά που το προσεγγίζουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Κι αυτό θα συμβεί και τώρα.


Και ας ξεκινήσουμε με τα κολοκυθάκια και τους ανθούς που μάζεψε η Στασούλα, η αδελφή μου, για να φτιάξει τα γεμιστά της ή όπως τα λέει χαρακτηριστικά η ίδια, τους ντολμάδες της. Ύστερα ας πάμε εδώ σ’ αυτό τον μικρό ακάλυπτο χώρο, στην αυλή τους σπιτιού απ’ όπου τους έκοψε. Πάντα θα υπάρχει λίγο χώμα που μαζί με το νερό θα δίνει ζωή στα κηπευτικά.


Και μετά ας δούμε λίγο τα λουλούδια στην αυλή, να ηρεμήσει η ψυχή μας… Μην περιμένετε να σας πω, πώς τα λένε, οι περισσότεροι τα γνωρίζετε καθώς με παρακολουθείτε και ξέρετε ότι μ’ αρέσει να βάζω στην ιστοσελίδα μου και να τη διακοσμώ. Αλλά, είπαμε, σήμερα είναι μια άλλη μέρα διαφορετική.


Αφήνουμε πίσω μας την ασχήμια του κόσμου και κοιτάζουμε μπροστά, αισιόδοξα… Έναν όμορφο βασιλικό είχα ξαναβάλει πριν από λίγο καιρό στη σελίδα μου και θυμάμαι τα όμορφα σχόλια που κάνατε. Η αλήθεια είναι πως το άρωμα των φύλλων του είναι θαυμάσιο, λίγο να ακουμπήσεις μέσα τα χέρια σου θα μυρίζουν για κάμποση ώρα, μετά.


Άλλο ένα λουλούδι από το Θραψανό. Η φίλη μας Δήμητρα, μου είπε ότι το λένε Υπομονή και είναι υπέροχο, μοναδικό! Να, κάτι τέτοια είναι που με κάνουν να το αναπολώ πότε – πότε, έντονα. Και μακάρι να έρθουν έτσι τα πράγματα όπως τα σχεδιάζουμε, καλά και να καταφέρουμε να πάμε τον Σεπτέμβρη μια βόλτα. Το χρειαζόμαστε, αν μη τι άλλο.