Μια εικόνα, καθώς ο ήλιος ανατέλλει πίσω από τα λασιθιώτικα βουνά... Μια νέα μέρα, η πρώτη, ξημερώνει στο χωριό που γεννήθηκα για να ξεκινήσουν όμορφα οι φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου...

Πόση νοσταλγία, πόση διάθεση για ζωή στον τόπο που γεννήθηκε πρέπει να έχει κανείς για να ξυπνάει χωρίς κανένα βοήθημα, ηλεκτρονικό ή άλλο από τις 6 τα ξημερώματα, προκειμένου να χαράξει δυο γραμμές στο Site του; Συνέβη σε μένα σήμερα... Και το χάρηκα που μου βγήκε έτσι όμορφα κι απλά, ως ανάγκη κι όχι ως υποχρέωση...

Έφτιαξα καφέ και κάθισα στο γραφείο... Έξω ξημερώνει. Φωτίζει κιόλας η μέρα... Ησυχία απόλυτη... Που και που ένα σκυλί αλυχτά, κάπου μακριά και κάποια πουλιά ακούγονται να κελαηδούν. Η μαγευτική πρωινή εικόνα του Θραψανού... Πόσο μ' αρέσει αυτό ξημέρωμα... Ρουφώ σαν σφουγγάρι την κάθε στιγμή. Είναι μέρος των διακοπών μου αυτή η απόλαυση...

Το σημερινό μου πρόγραμμα δεν είναι βαρύ. Καθόλου. Μερικά πράματα, συγκεκριμένα, θα κάνω για να κυλήσει όμορφα η μέρα. Αλλά το ξεκίνημα της, με ήρεμο και καθαρό μυαλό και σκέψη, θέλω να έχει μέσα του κάτι από τη χθεσινή μέρα.

Καταρχήν είδαν την άφιξη μου στο Θραψανό με τη χθεσινή ανάρτηση μου οι φίλοι, Θραψανιώτες ή μη και μου ευχήθηκαν στο Facebook καλή διαμονή, ξεκούραση κλπ. Θα μπορούσαν βέβαια τα σχόλια να γίνουν κι από δω, απευθείας στο Site, αλλά η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα, όσο κι αν το προσπαθούμε. Άσε που δεν είμαι βέβαιος ότι το προσπαθούμε... Εξάλλου με κάποιο τρόπο διαμορφώνεται αυτή η επικοινωνιακή κουλτούρα...

Χθες το μεσημέρι πρέπει να κοιμήθηκα για δυο ωρίτσες... Ούτε εγώ δεν το περίμενα. Η αλήθεια είναι ότι η ζέστη ήταν δυνατή κι εγώ έπεσα λίγο να ξεκουραστώ από το ταξίδι... Ο Μορφέας ήρθε πολύ διακριτικά και μου έκλεισε τα μάτια...

Ξύπνησα κατά τις 5 το απόγευμα και σηκώθηκα να φάω... Ήταν το μεσημεριανό μου και το βραδινό μαζί. Απολαυστικό όταν είναι σερβιρισμένο μ' αγάπη. Κι εκεί, κατά τη διάρκεια του φαγητού, ήρθε η θεία Άννα. Α, ξέχασα να σας πω, ότι βρήκα την Αναστασία, την εγγονή της Στασούλας, όταν κατέβηκα κάτω. Η κουβέντα με δυο ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας και κουλτούρας πάντα μου άρεσε. Αλλιώς ζει ένα κορίτσι γύρω στα 20 που σπουδάζει στο Ηράκλειο κι αλλιώς μια γυναίκα συνταξιούχος που έχει γνωρίσει ήδη τόσα πράγματα από τη ζωή. Το να ανιχνεύει κανείς, δυο τόσο διαφορετικά πράγματα είναι από μόνη της μια πρόκληση...

Ένα από τα ζητήματα που απασχολούν αυτή την εποχή τους ανθρώπους εδώ, είναι η υποχρέωση να καταθέσουν τις φορολογικές τους δηλώσεις. Το πρωί ο Αγησίλαος, σύζυγος της Στασούλας της αδερφής μου, έτρεχε στο Καστέλλι στη λογίστρια του να φτιάξει τη φορολογική του δήλωση. Υπάρχει, βεβαίως, η παράταση που δόθηκε αλλά θέλουν να τελειώνουν και να κλείνουν μια – μια τις υποχρεώσεις τους. 50 ευρώ για τον ίδιο και άλλα τόσα για τον αδερφό του, Μιχάλη, είναι υπολογίσιμα από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, όπως και να το κάνεις. Με μια σύνταξη του ΟΓΑ ζουν και με κάποια μικρά, έως ελάχιστα εισοδήματα. Την περιουσία τους, κατά το μεγαλύτερο μέρος, την έχουν μοιράσει στα παιδιά τους. Έχουν κι αυτά τις δικές τους οικογένειες και πρέπει να είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.

Ξημερώματα Τετάρτης με ανοιχτό τον υπολογιστή μου και τις χαμηλές ταχύτητες στο internet... Πρέπει να πάω στο καφέ το μεσημέρι να κάνω αυτή την ανάρτηση. Ελπίζω να είναι ανοιχτή σήμερα η Αριστέα, χθες βράδυ ήταν κλειστή...

Εγώ, μπορεί να μην είμαι στην Αθήνα αυτή την περίοδο, μα όσοι μπορούν ας πάνε αύριο στην κινητοποίηση που οργανώνεται για να μη γίνουν οι συγχωνεύσεις στα σχολεία μας...