Παρακολούθησα προχθές το μεσημέρι πώς φτιάχνει το τυρί η αδερφή μου, Στασούλα. Ακολουθεί μια ολόκληρη διαδικασία κάθε τέσσερις μέρες που μαζεύει το γάλα από τα πρόβατα του σπιτιού... Φωτογράφισα μερικά βασικά βήματα, απαραίτητα για να γίνει το τυρί...

Σε ένα μεγάλο τσουκάλι βράζουν το γάλα. Το πρώτο ανθότυρο το έχουν ήδη πάρει. Θα ακολουθήσει το κυρίως τυρί... Κι αυτό θέλει το χρόνο του κι ένα περιβάλλον καθαρό και ήσυχο. Ασφαλώς είναι μια όμορφη διαδικασία να την παρακολουθείς... Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ...

Το γκάζι δουλεύει και κάνει τις θερμοκρασίες υψηλές, προκειμένου να είναι όλα εντάξει στη διαδικασία της πήξης. Κάθισα αρκετή ώρα παρακολουθώντας... Η Στασούλα έχει τον τρόπο τηw να τυροκομεί. Και δεν βιάζεται. Το τυρί θα χειαστεί μετά, τρεις μήνες ωρίμανσης.

Μερικά σύνεργα της... Απαραίτητα, ένα ειδικό θερμόμετρο και χοντρό αλάτι. Τα κράτησα φωτογραφικά να τα θυμάμαι. Απλά στην κατασκευή τους, αλλά πολύ χρήσιμα για το τυρί της. Εσάς βέβαια, μπορεί να μη σας λένε και πολλά πράγματα, έτσι όπως τα βλέπετε εδώ...

Το ανθότυρο στο πρωινό τραπέζι μας... Ανάλατο, αλλά υπέροχο και μοναδικό, μ' αρέσει ως συμπλήρωμα στο φαγητό... Απαραίτητο επίσης το κρασί. Και οπωσδήποτε τα ξελάγγουρα τα οποία συνοδεύουν και θα ολοκληρώσουν το πρωινό, πλούσιο γεύμα μας...

Πάνω σ'αυτό το στηθαίο, στην ξύλινη περιφραξη της λίμνης, έγραψα το κείμενο που ακολουθεί...

Χωρίς κύματα τα νερά της λίμνης στις Λειβάδες κι ας φύσαγε ένα ελαφρύ αέρακι...

Κάθισα κοντά δυο ώρες εδώ, δίπλα στη λίμνη στις Λειβάδες. Κι ήταν υπέροχα, μοναδικά...

Θα μπορούσαν να περάσουν οι πρώτες δέκα ημέρες στο Θραψανό και να μην έρθω μια βόλτα μέχρι τη λίμνη της Λειβάδας; Όχι βέβαια. Το έκανα λοιπόν χθες...

Η καλύτερη ώρα για επίσκεψη είναι το απόγευμα που πέφτει ο ήλιος. Ήρθα γύρω στις 7.15 και κάθισα ώς την ώρα που σκοτεινιάζει. Άφησα τη μηχανή σ' ένα ήσυχο μέρος και περπάτησα με τα πόδια. Αυτή είναι η ομορφιά της λίμνης που μπορείς να απολαύσεις και είναι μοναδική... Έκανα γύρω – γύρω τον κύκλο της, έκαψα μερικά μικρά άκρια κορόμηλα (καπράκια τα λένε εδώ...) από δέντρα που έχουν φυτρώσει στις όχθες της κι ύστερα στάθηκα στην ξύλινη κουπαστή της λίμνης, έτσι που να την έχω μπροστά μου και γράφω...

Είναι όμορφα αυτή την ώρα, ήσυχα... Απέναντί μου, δεξιά, είναι ένας μπαμπάς με τα δυο παιδιά του... Κάτι ρίχνουν στις πάπιες κι είναι προσηλωμένες εκεί... Έχουν βγει από το νερό και κάθονται να φάνε, ότι τους ρίχνουν...

Τα νερά της είναι ήρεμα... Δεν έχει το παραμικρό κυματάκι... Ένα ελαφρό αεράκι ίσα που κουνά τις κορυφές των δέντρων στο πλάι της λίμνης. Και κάποια βατράχια “μπερδεύουν” το κρώξιμο τους με τον ήχο από το τραγούδι των τζιτζικιών που έχουν στήσει τρελό πάρτι...

Γράφω εδώ... Το καλύτερο μου. Δεν υπάρχει πιο ωραίο, αυθεντικό ρεπορτάζ από το να περιγράφω στιγμές που ζω, ακριβώς την ώρα που το κάνω...

Ήταν μια ζεστή μέρα και σήμερα... Ή έτσι μου φάνηκε επειδή δε φυσούσε αέρας; Εδώ όμως, δίπλα στη λίμνη, έχει δροσιά... Λες και είναι άλλος τόπος. Δεν είναι τυχαίο που αρέσει σε πολλούς χωριανούς οι οποίοι διαλέγουν τη λίμνη για να κάνουν τη βόλτα τους με τα παιδιά ή στους νέους που εδώ είναι ο τόπος των συναντήσεων τους.

Όταν ήρθα, βρήκα μια παρέα από 5-6 ποδηλάτες που είχαν ανέβει το πλακόστρωτο και προσπαθούσαν να κάνουν τη βόλτα τους. Με γέλια και αστεία... Ύστερα εξαφανίστηκαν συνεχίζοντας γι' αλλού τη βόλτα τους...

Περπάτησα λίγο στο κτήμα που έχουν φυτέψει δέντρα, ανάμεσα στη λίμνη και το κτίριο που έφτιαξαν για μουσείο της αγγειοπλαστικής τέχνης, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να το ολοκληρώσουν...

Τα χόρτα έχουν πνίξει τα πάντα και τα ξύλινα παγκάκια έχουν υποστεί ζημιές από την ταλαιπωρία του χρόνου. Πολλά τραπέζια ξύλινα έχουν σπάσει και κανείς από το Δήμο δεν έχει φροντίσει να αποκαταστήσει τις ζημιές...

Κρίμα, ένας επίγειος παράδεισος έχει αφεθεί στην τύχη του... Ένας φυσικός υδροβιότοπος παραδίδεται στη φθορά του χρόνου και κανείς δεν φροντίζει να συντηρηθεί και να κρατηθεί ζωντανός πνεύμονας πρασίνου, οικολογικής μεγάλης αξίας. Ας τα βλέπουν οι αρμόδιοι. Εκπέμπουν S.O.S!

Πάνω στα λιόδεντρα τα τζιτζίκια κάνουν πάρτι τώρα το καλοκαίρι. Μια βόλτα σε ένα λιόφυτο, καταμεσήμερο θα σε κανει να το διπιστώσεις...

Μ' αρέσει να τα ακούω και δεν χάνω την ευκαιρία να το κάνω... Ακούραστοι τραγουδιστάδες κάθε καινούρια μέρα γι' αυτά μια νέα πρόκληση...

Για μένα είναι πανέμορφο να αναλώνομαι με τέτοια μικρά πράγματα. Μέροςτης καθημερινότητας του καλοκαιριού είναι και τα τζιτζίκια...

Δεύτερη εβδομάδα στην Κρήτη κι αν κάτι μ' αρέσει τρελά είναι μια βόλτα στην εξοχή καλοκαιριάτικα, ακούγοντας τον ήχο των τζιτζικιών. Ίσως για την πόλη δε λένε και πολλά πράγματα όλα αυτά -πού να αντέξουν τα ζουζούνια στην ανθρώπινη χωνεύτρα;- αλλά για τους ανθρώπους της επαρχίας το... πανηγύρι αρχίζει μια τέτοια μεσημεριανή ώρα, όπου οι “τραγουδιστές” του καλοκαιριού δίνουν καθημερινά συναυλία...

Ναι, συχνά κάνω βόλτα μέσα σε λιόδεντρα απολαμβάνοντας αυτή τη μελωδία. Άσε που έτσι κι αλλιώς, λόγω της ησυχίας και της ηρεμίας του χωριού, αυτά ακούγονται ακόμα και μέσα στο ίδιο το κατοικημένο χωριό... Δεν είναι δα και τόσο πολύβουος ο τόπος ώστε να καλύπτονται τέτοιοι ήχοι...

Πέρσι τα φωτογράφησα πάνω στα δέντρα. Χρησιμοποιώ για το κομμάτι μου τις ίδιες φωτογραφίες βέβαιος πώς τα πράγματα φέτος δεν μπορεί να είναι και τόσο διαφορετικά...

Κλασικές καλοκαιρινές εικόνες... Οι ταχτικοί αναγνώστες μου θα βρουν κάθε χρόνο ένα κομμάτι μου εδώ αφιερωμένο στα... τζιτζίκια που δίνουν ένα ξεχωριστό τόνο στη ζωή μας αυτή την εποχή. Διότι πραγματικά είναι κάτι μοναδικό και ξεχωριστό.

Κάθε χρόνο είναι εδώ. Επαρκώς προετοιμασμένα για να μας δώσουν κάτι από τον καλύτερο μουσικό εαυτό τους. Είναι εντυπωσιακός ο βραχύβιος χρόνος ζωής τους. Κι ωστόσο είναι εδώ και το παλεύουν... Έτσι τα βλέπω εγώ κι έτσι τα καταγράφω...

Μερικοί εκνευρίζονται με την επιμονή τους. Δεν καταλαβαίνω το γιατί. Είναι σαν να διώχνουν το χρώμα από τη ζωή τους. Ένα χρώμα που την κάνει πιο όμορφη στην καθημερινότητα τους...

Δεν ξέρω αν έχετε προσωπική εμπειρία από κάποια επαρχία με τζιτζίκια στα δέντρα αυτή την εποχή... Αν και όλοι δεν έχουμε την τύχη οι ρίζες μας να μας φέρνουν κοντά σε τέτοιους τόπους, εντούτοις όλο και από κάποιο τόπο θα έχουμε περάσει ακόμα και σαν βόλτα, όπου θα ακούσουμε αυτούς τους καλοκαιρινούς τραγουδιστές.

Ναι, προσωπικά μ' αρέσουν τα τζιτζίκια. Και απολαμβάνω όλη τη γλύκα και το τραγούδι τους. Κι ας ξέρω πως δεν έχουν παρτιτούρες. Αυτή η μοναδική εκτέλεση που ωστόσο μοιάζει τόσο μεταξύ τους από τη μια μέρα στην άλλη είναι που προσδίδει ακόμα περισσότερη ομορφιά. Κι εγώ έχω εκπαιδευτεί, λόγω της δουλειάς μου, να δίνω πολύ προσοχή σε όλα αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα...

Διότι κάπου εδώ κρύβεται η ομορφιά της ζωής. Κι εμείς την ψάχνουμε στα σπουδαία και τα μεγάλα... Πόσο λάθος κάνουμε...

Στην ταράτσα ο μικρός Αγησίλαος γιος του Μανώλη με τον συνονόματο παππού του, προσπαθούν να κατεβάσουν τον ιστό της κεραίας της τηλεόρασης για να βάλουν πάνω της και την άλλη κεραία. Χρειάστηκε να της αλλάξουμε θέση για να λειτουργήσει σωστά...

Παρακολουθώ με προσοχή όλη τη διαδικασία. Μαθαίνω... Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για επιστήμη. Σοβαρότητα χρειάζεται με τη διαχείριση του ζητήματος και επιμονή για να υπάρξουν καλά αποτελέσματα σε σχέση μ' αυτό που ζητάμε. Να δείχνει δηλαδή η τηλεόραση τα κανάλια.

Ολοκληρώνουν τη διαδικασία με την κεραία... Αφού έβαλαν πάνω στον ιστό της κεραίας του Μιχάλη και την κεραία της δικής τους τηλεόρασης, άλλαξαν και το καλώδιο. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά στην ποιότητα του σήματος. Τίποτα πια δεν ήταν όπως πριν. Όλα ήταν καλύτερα...

Ο ανιψιός μου, Μανώλης Βολυράκης, ελέγχει τις τελευταίες τεχνικές λεπτομέρειες... Αμέσως μετά η δοκιμή απέδειξε πως όλα είχαν δρομολογηθεί άψογα. Η ψηφιακή εικόνα των καναλιών στο δέκτη μας ήταν πραγματικά καλή σε απόδοση, η επιθυμητή. Όλα πήγαν καλά!

Το έζησα από κοντά στην Κρήτη... Ο πομπός της Ρογδιάς στο Ηράκλειο άρχισε να εκπέμπει από τις 26/06/2013 και πολλοί δεν έχουν πάρει ακόμα αποκωδικοποιητή. Οι άνθρωποι, προφανώς έχουν άλλες προτεραιότητες πιο σοβαρές στη ζωή τους, από το να βλέπουν καθαρά τα... σκουπίδια που τους σερβίρουν από την τηλεόραση.

Μια από τις προηγούμενες μέρες, ωστόσο, είπα καθώς ήμουν στο Αρκαλοχώρι να πάρω έναν αποκωδικοποιητή. Στο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών που τον αγόρασα μου το παρουσίασαν σχετικά εύκολο να το προσαρμόσω στη συσκευή αφού, κατά την αποψη τους, δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο νομίζα. Ατέλειωτες, μικρές λεπτομέρειες δημιουργούν μια σειρά από προβλήματα, γεγονός που επιβάλει να βρεθεί ο τεχνικός εκείνος που διαθέτει γνώσεις για να μπορέσει να διορθώσει την κατάσταση.

Έτσι ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση μας. Πέντε και πλέον κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας δεν έπαιζαν.

Χρειάστηκε να... επιστρατεύσουμε τις μεγάλες δυνάμεις, τον ανιψιό μου Μανώλη με το γιο του Αγησίλαο, να διαβουλευθούμε μερικές ώρες προσπαθώντας να εντοπίσουμε το πρόβλημα και να το... λύσουμε (λύσουν...) μετά...

Το ψηφιακό σήμα κάνει παιχνιδάκια... Το αντιληφθήκαμε εκ των υστέρων... Κάτι να μπει μπροστά στην κεραία, ένα μικρό φυσικό εμπόδιο (ένα σπίτι, ας πούμε...) δημιουργεί πρόβλημα στη λήψη σήματος. Έτσι μεταφέραμε την κεραία δέκα μέτρα πιο κει και ιδού το θαύμα, επετελέσθει. Τα κανάλια που δεν έπαιζαν πριν, τώρα έπαιζαν “τζάμι”.

Όπως ήταν φυσικό το γιορτάσαμε με ρακές... Όλα εδώ στην Κρήτη τα γιορτάζουν με ρακές...

Χαρήκαμε που, επιτέλους, θα ολοκληρώνονταν μια κατάσταση με την τηλεόραση... Διότι τα σχόλια είχαν αρχίσει να γίνονται... Κι έτσι τώρα μπορούμε, αν καταφέρουμε να βρούμε ένα καλό πρόγραμμα, να το δούμε, αν και προσωπικά δεν είμαι λάτρης της. Πιο πολύ μ' αρέσει το γράψιμο, το διάβασμα και η ενασχόληση μου με το διαδίκτυο, παρά αυτή καθεαυτή η τηλεόραση... Αυτό για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους...