Πάνω σ'αυτό το στηθαίο, στην ξύλινη περιφραξη της λίμνης, έγραψα το κείμενο που ακολουθεί...

Χωρίς κύματα τα νερά της λίμνης στις Λειβάδες κι ας φύσαγε ένα ελαφρύ αέρακι...

Κάθισα κοντά δυο ώρες εδώ, δίπλα στη λίμνη στις Λειβάδες. Κι ήταν υπέροχα, μοναδικά...

Θα μπορούσαν να περάσουν οι πρώτες δέκα ημέρες στο Θραψανό και να μην έρθω μια βόλτα μέχρι τη λίμνη της Λειβάδας; Όχι βέβαια. Το έκανα λοιπόν χθες...

Η καλύτερη ώρα για επίσκεψη είναι το απόγευμα που πέφτει ο ήλιος. Ήρθα γύρω στις 7.15 και κάθισα ώς την ώρα που σκοτεινιάζει. Άφησα τη μηχανή σ' ένα ήσυχο μέρος και περπάτησα με τα πόδια. Αυτή είναι η ομορφιά της λίμνης που μπορείς να απολαύσεις και είναι μοναδική... Έκανα γύρω – γύρω τον κύκλο της, έκαψα μερικά μικρά άκρια κορόμηλα (καπράκια τα λένε εδώ...) από δέντρα που έχουν φυτρώσει στις όχθες της κι ύστερα στάθηκα στην ξύλινη κουπαστή της λίμνης, έτσι που να την έχω μπροστά μου και γράφω...

Είναι όμορφα αυτή την ώρα, ήσυχα... Απέναντί μου, δεξιά, είναι ένας μπαμπάς με τα δυο παιδιά του... Κάτι ρίχνουν στις πάπιες κι είναι προσηλωμένες εκεί... Έχουν βγει από το νερό και κάθονται να φάνε, ότι τους ρίχνουν...

Τα νερά της είναι ήρεμα... Δεν έχει το παραμικρό κυματάκι... Ένα ελαφρό αεράκι ίσα που κουνά τις κορυφές των δέντρων στο πλάι της λίμνης. Και κάποια βατράχια “μπερδεύουν” το κρώξιμο τους με τον ήχο από το τραγούδι των τζιτζικιών που έχουν στήσει τρελό πάρτι...

Γράφω εδώ... Το καλύτερο μου. Δεν υπάρχει πιο ωραίο, αυθεντικό ρεπορτάζ από το να περιγράφω στιγμές που ζω, ακριβώς την ώρα που το κάνω...

Ήταν μια ζεστή μέρα και σήμερα... Ή έτσι μου φάνηκε επειδή δε φυσούσε αέρας; Εδώ όμως, δίπλα στη λίμνη, έχει δροσιά... Λες και είναι άλλος τόπος. Δεν είναι τυχαίο που αρέσει σε πολλούς χωριανούς οι οποίοι διαλέγουν τη λίμνη για να κάνουν τη βόλτα τους με τα παιδιά ή στους νέους που εδώ είναι ο τόπος των συναντήσεων τους.

Όταν ήρθα, βρήκα μια παρέα από 5-6 ποδηλάτες που είχαν ανέβει το πλακόστρωτο και προσπαθούσαν να κάνουν τη βόλτα τους. Με γέλια και αστεία... Ύστερα εξαφανίστηκαν συνεχίζοντας γι' αλλού τη βόλτα τους...

Περπάτησα λίγο στο κτήμα που έχουν φυτέψει δέντρα, ανάμεσα στη λίμνη και το κτίριο που έφτιαξαν για μουσείο της αγγειοπλαστικής τέχνης, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να το ολοκληρώσουν...

Τα χόρτα έχουν πνίξει τα πάντα και τα ξύλινα παγκάκια έχουν υποστεί ζημιές από την ταλαιπωρία του χρόνου. Πολλά τραπέζια ξύλινα έχουν σπάσει και κανείς από το Δήμο δεν έχει φροντίσει να αποκαταστήσει τις ζημιές...

Κρίμα, ένας επίγειος παράδεισος έχει αφεθεί στην τύχη του... Ένας φυσικός υδροβιότοπος παραδίδεται στη φθορά του χρόνου και κανείς δεν φροντίζει να συντηρηθεί και να κρατηθεί ζωντανός πνεύμονας πρασίνου, οικολογικής μεγάλης αξίας. Ας τα βλέπουν οι αρμόδιοι. Εκπέμπουν S.O.S!