Σαν ψέμα μου φαίνεται, αλλά το ζω. Ξεκίνησαν οι μαστόροι που θα βάλουν τα πλακάκια. Καθάρισαν από χθες κι έβρεξαν το δάπεδο. Πάνω του θα ρίξουν την τσιμεντοκονία που θα κολλήσουν τα πλακάκια...

Συμβαίνει κάθε χρόνο, λίγο πριν φύγω από το χωριό, να διευθετούνται κάποια πράγματα. Φέτος μπαίνουν τα πλακάκια στο μπάνιο και την κουζίνα και θα πέσει το μπετόν και η τσιμεντοκονία που θα καλύψει τις σωληνώσεις στην εσωτερική αυλή...

Ήδη από χθες πήγαν οι μαστόροι, σκούπισαν κι έριξαν νερό για να έχει μια σχετική υγρασία που θα τους βοηθήσει να δουλέψουν το δάπεδο... Παρήγγειλαν και τα υλικά που χρειάζονται σε άμμο και τσιμέντο, προκειμένου να ξεκινήσουν τις εργασίες τους...

Πήγα και τους είδα... Ο Μιχάλης, ο Νίκος και ο γιος του Κωστής, ο βοηθός τους. Κουβεντιάσαμε κιόλας. Μου είπαν ότι θα χρειαστούν κάτι ακόμα (κάτι σαν βέργες των 2,5 μέτρων μεταλλικές, αν κατάλαβα καλά...) απαραίτητες για τη δουλειά τους που θα πρέπει να πάμε να τις ψωνίσουμε από το Αρκαλοχώρι... Θα πάμε σε λίγο να τις πάρουμε και μετά θα έρθω και θα τους παρακολουθήσω στη δουλειά τους.

Θα τραβήξω και φωτογραφίες... Όπως έκανα και πέρσι με τα κουφώματα που ήμουν εκεί όταν μπήκαν και τα είδα, έτσι και φέτος με τα πλακάκια...

Σα να μου φαίνεται ότι... ξεκόλλησε το πράγμα. Σα να προχωρούν πάλι, με αργό ρυθμό, αλλά προχωρούν τα έργα...

Αύριο φεύγω, οι μέρες των διακοπών μου τελείωσαν... Κι ωστόσο το είδα κι αυτό που πεθυμά η ψυχή μου; Να γίνονται ακόμα δυο βήματα προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης. Βεβαίως είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος, αν και τα περισσότερα έχουν γίνει, αλλά η κατάσταση, παρά τις δυσκολίες, δε μένει στάσιμη... Κρατάω αυτό το γεγονός σαν ένα από τα θετικά του φετινού καλοκαιριού...

Και μόνο που έφτασα να τη δω αυτή την εικόνα, νοιώθω καλά... Καλύτερα από κάθε άλλη φορά... Αναπνέω τις τελευταίες ώρες κάτω από τον Θραψανιώτικο ουρανό. Τελευταίες βόλτες σε μέρη αγαπημένα, κουβέντες με συγχωριανούς μου, την Πέμπτη το πρωί θα είμαι στο γραφείο μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ και η ζωή μου θα προσαρμοστεί στους συνήθεις ρυθμούς της πόλης..

Και ευτυχώς που με περιμένει δουλειά, μπόλικη... Έτσι η μετάβαση στην καθημερινότητα θα γίνει με έναν ήπιο τρόπο. Τα τυπογραφεία περιμένουν να τους προωθήσω δουλειά μου... Κι εγώ το θέλω... Νομίζω πως θα εγκλιματιστώ καλύτερα έτσι. Κι ας είναι ο Αύγουστος, ο πιο δύσκολος καλοκαιρινός μήνας στην Αθήνα, σύμφωνα με όσα ξέραμε ώς τώρα. Λέω με έμφαση τη φράση “σύμφωνα με όσα ξέραμε ώς τώρα”, γιατί νομίζω πως το φετινό καλοκαίρι, έτσι όπως εξελίσσεται, δεν έχει τίποτα το κοινό με άλλα καλοκαίρια... Η Αθήνα ήταν μια έρημη πόλη, αλλά θα είναι φέτος; Πού και πώς να πάνε διακοπές, οι κάτοικοι της;

Δεν ξέρω αν φαίνεται που είμαι χαρούμενος, αλλά το γεγονός ότι δε βάζω γλώσσα μέσα μου, μάλλον δείχνει την καλή ψυχολογική μου κατάσταση... Σ' αυτό έχει συμβάλλει κι αυτό το βήμα με τα πλακάκια που βλέπω να υλοποιείται, σήμερα...

Το ζω και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Είμαι κοντά στους μαστόρους, βοηθώντας τους, προσπαθώντας να καλύψω τις μικρές ελλείψεις για να προχωρήσει το βήμα κι όλα πια να γίνουν κάπως πιο εύκολα για τη διαμονή μου στο χωριό... Του χρόνου, πια... Την επόμενη φορά δηλαδή που θα έρθω. Και που, αν τα καταφέρω, θα κάνω ένα ακόμα βήμα για την ολοκλήρωση του.

Πώς να μη φύγει σαν αέρας ο ένας μήνας που έμεινα και φέτος στο Θραψανό; Κάθε καινούρια μέρα είχε να προσθέσει κάτι. Θετικό, οπωσδήποτε. Με χαμόγελο, σφυρηλατώντας την άποψη πως, ότι θέλει ο άνθρωπος το μπορεί, φτάνει να διαχειρίζεται σωστά το χρόνο του...

Μια όψη του χωριού μου από την εισοδο του καθώς ερχόμαστε από το Ηρακλειο, όπως τον αποτύπωσα ένα απόγευμα στις απογευματινές βόλτες μου...

Το χωριό μου Θραψανό επίσης στην είσοδο του από το Αρκαλοχώρι... Φωτογραφία που ανέβασα στο Facebook και έτυχαν θερμής επιδοκιμασίας εκ μέρους σας...

Λιγοστεύει ο καιρός στο Θραψανό... Τελειώνει Ο Ιούλιος και μαζί του η άδεια μου... Πότε ήρθε, πότε φεύγει, ούτε που το κατάλαβα, που σημαίνει ότι πέρασα καλά... Κάθε μέρα ήταν για μένα και μια ξεχωριστή μέρα...

Έκανα πολλές βόλτες, περπάτησα στο χωριό, είδα φίλους ήπια ένα ποτό κουβεντιάζοντας μαζί τους και διέθεσα χρόνο γράφοντας... Το βλέπετε από τις εγγραφές που έκανα σε τούτο το Site. Και μια και δυο, καθημερινά...

Την αρχή χρειαζόμουν οπωσδήποτε να πάω σε ένα καφέ, συνήθως στου ΦΩΚΙΩΝΑ, αλλά και στου Αραβιάκη και στο ΕΙΔΩΛΟ...

Ύστερα διαπίστωσα πως αν έβαζα σε ένα συγκεκριμένο σημείο το μηχανάκι της WIND με το WiFi, είχα σήμα 3G με αποτέλεσμα οι ταχύτητες του να είναι πολύ ικανοποιητικές για τη δουλειά που το χρειαζόμουν...

Δεν υπήρξε μέρα που να μην τροφοδοτήσω με εγγραφές όλα τα Blog ξεκινώντας από αυτό της Δημοσιογραφικής μου Ομάδας, μέχρι της Ένωσης Συλλόγων Γονέων της 4ης Δημοτικής Κοινότητας και του Λυκείου που πηγαίνει ο γιος μου και το έχουν υπό διάλυση... Το έκανα, όποτε αυτό χρειαζόταν... Και χρειαζόταν τις περισσότερες φορές...

Αλλά δεν βαρυγκωμούσα. Μου άρεσε. Ένοιωσα ότι πρόσφερα κάτι καλό, κάτι χρήσιμο και τελικά, έτσι πρέπει να ήταν... Το έβλεπα στα σχόλια που έκαναν οι αναγνώστες μου που, πια, είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί και δεν αρκούνται σε μια οποιαδήποτε ανάρτηση... Ζητάνε και καλά κάνουν, το καλύτερο...

Ωστόσο μου ήρθε ταμπλάς το Σάββατο το μεσημέρι που είχα πάει στη... συκιά μου να κόψω μερικά μαυρόσυκα, όταν ένας χωριανός μου που με έχει φίλο στο Facebook μου είπε ότι “με βλέπει που γράφω, αλλά δεν με διαβάζει”. “Δεν θέλω να σε προσβάλω”, μου λέει, “αλλά γράφεις πολλά πολιτικά και στην Αμερική που ζω εγώ, δεν με ενδιαφέρουν”. Τον ευχαρίστησα για την ειλικρίνεια του και κράτησα τον προβληματισμό του. Μπορεί και να έχει δίκιο. Ο κόσμος βαρέθηκε, απηύδησε, κουράστηκε με την πολιτική. Ζητά πιο απλά, καθημερινά πράγματα...

Το βλέπω αυτές τις μέρες που είχα το χρόνο να γράψω στο χωριό πολλά πράγματα έξω από την πολιτική. Καθημερινά 600 διαφορετικοί άνθρωποι συνωστίζονταν εδώ, να δουν και να διαβάσουν απλά πράγματα από τη ζωή του χωριού. Έτσι όπως τα βίωσα όλες αυτές τις μέρες, χωρίς καλολογικά στοιχεία και ωραίες εικόνες που μπορεί να κάνουν καλό στη λογοτεχνία, αλλά δεν έχουν θέση εδώ, στην άπλα ενός προσωπικού Site.

Ναι, οι μέρες κύλησαν όμορφα και γι' αυτό έφυγαν γρήγορα. Μπορεί να μην κατάφερα να ολοκληρώσω όσα είχα προγραμματίσει για το φετινό καλοκαίρι, στο πατρικό μου, αλλά μερικά πράγματα έγιναν. Τα πλακάκια θα μπουν, οι βουκαμβίλιες φυτεύτηκαν, τα ηλεκτρικά και τα υδραυλικά λειτουργούν άψογα...

Και ο χώρος άρχισε να μου εμπνέει την ίδια αγάπη, όταν ξεκίνησα να τον φτιάχνω... Διότι μια απογοήτευση από τον εργολάβο που είχε αναλάβει το έργο, την είχα... Ούτε έκανε όσα είχε υποσχεθεί, ούτε λειτούργησε με υπευθυνότητα... Ας είναι, περασμένα, ξεχασμένα...

Άλλη μια όψη του χωριού μου, Θραψανού... Οι βόλτες μου, με τη μηχανή ή με τα πόδια ήταν πολλές, τις μέρες που είμαι εδώ...

Εδώ σ' αυτόν τον όμορφο ίσκιο, καθώς το πρωί έχει πίσω του τον ήλιο, κάθισα πολλά πρωινά... Μ' αρέσει ο τόπος κι ίσως γιατί οι άνθρωποι που το έχουν και το δουλεύουν, το κάνουν να το βλέπω έτσι. Και όχι μόνο εγώ, φαντάζομαι...

Κοντεύει 12, μεσημέρι... Η μέρα είναι ζεστή, όπως και όλες οι τελευταίες ημέρες... Ευτυχώς, εδώ στο χωριό τα πράγματα είναι καλά. Κάθομαι στον ίσκιο του καφέ “Φωκίωνα” που έχει βγάλει δυο τραπέζια έξω και είναι υπέροχα καθώς φυσά ένα ελαφρύ αεράκι που δροσίζει...

Στο δρόμο μπροστά μου που είναι ο κεντρικός του Θραψανού και μια από τις δυο εισόδους του, περνά αρκετός κόσμος... Πεζή η εποχούμενοι, με αυτοκίνητα ή μηχανές, τις περισσότερες φορές σταματάνε για λίγο, σηκώνουν το χέρι και χαιρετούν...

Στους μικρούς τόπους γνωρίζονται ο ένας με τον άλλον και έχουν μια καλή κουβέντα να πουν... Στα καφέ οι λίγοι πελάτες αυτή την ώρα πίνουν τον καφέ τους ή την μπύρα τους και συζητούν. Ακόμα απασχολεί ο βιασμός... Μόνο που σήμερα άκουσα κι άλλες εκδοχές, καθώς όλοι πια το παίζουν γνωρίζοντες... Τα πιο αντιφατικά πράγματα άκουσα. Μέχρι ότι δεν έγινε απολύτως τίποτα και ότι απλά της έσκισαν τα ρούχα της κοπέλας και την άφησαν έτσι ημίγυμνη στην ερημιά του κόσμου. Αλλά ακόμα κι έτσι να έγινε, μήπως αυτή η πράξη δεν είναι βιασμός της ψυχής;

Παρατηρώ την ηρεμία του χωριού... Από πού εκπορεύονται όλες αυτές οι θεωρίες; Οι άνθρωποι δείχνουν να είναι παρατηρητές... Σα να μην τους αφορά και τόσο μια τέτοια παράξενη ιστορία... Και τα τζιτζίκια που ακούγονται από μακριά κάνουν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα καθώς προσθέτουν στην ηρεμία και τη νηφαλιότητα...

Μάλλον σε σιέστα παραπέμπουν, παρά σε αστυνομικό δαιμόνιο... Η τηλεόραση που παίζει ειδήσεις σε κάποιο κανάλι ακούγεται... Δεν την βλέπουμε αλλά οι καρποί της είναι αισθητοί... Κι αυτό είναι που μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα... Αλήθεια και ψέμα γίνονται ένα... Και δεν είναι εύκολο να τα ξεχωρίσεις, να τα βάλεις σε μια σειρά, να κρατήσεις αυτά που πρέπει και να πετάξεις τις υπερβολές...

Έτσι κι αλλιώς μια σκέτη τρομοκρατία είναι όλα αυτά, ανάκατα ριγμένα... Ίσως αυτό να φταίει που δεν βλέπεις πια ήρεμους ανθρώπους. Αλλά κι όταν τους δεις, δεν ξέρεις πια αν αυτό που είναι μπροστά σου, αντιπροσωπεύει την καθαρότητα ή είναι υποκριτικό...

Γράφω στο τραπεζάκι μου, ενώ πίνω την παγωμένη σοκολάτα μου. Πότισα τις βουκαμβίλιες μου, έκοψα τα άγουρα σύκα μου και τα έφαγα επιτόπου, πήγα μια βόλτα στον ελαιουργικό συνεταιρισμό... Δεν υπάρχει ψυχή... Πήγα από τα γραφεία τους. Ο πρόεδρος του, Γιώργος Γιουλάκης έχει πάει στο Ηράκλειο. Ήθελα να συνεννοηθώ μαζι τους για το λάδι που θα πάρω, κάπου 150 κιλά. Άδικος κόπος. Μάλλον πρέπει να το κάνω τηλεφωνικά μαζί του. Άλλη μια εκκρεμότητα που πρέπει να διευθετήσω μέχρι να φύγω...

Για τους χρόνους και πώς λειτουργούν στο χωριό τα είπαμε και σε άλλο σημείωμα... Πραγματικά είναι κάτι που δεν μπορείς να ερμηνεύσεις με την κοινή λογική. Να, ας πούμε, για το λάδι, τηλεφωνήθηκα με τον Γιώργο πριν δυο μήνες και μου υποσχέθηκε ότι θα το διευθετήσει... Δεν ήταν υποχρεωμένος από πουθενά, αλλά προσφέρθηκε ευγενικά... Τα ίδια μου είπε κι εδώ, όταν παραμονές της Αγιάς Μαρίνας τον βρήκα και το συζητήσαμε. Και δες τώρα... Την ερχόμενη Τετάρτη φεύγω, τελειώνει η άδεια μου και δεν ξέρω αν ώς τότε θα έχει διευθετηθεί το πράγμα... Το παλεύω όμως...

Είναι κάτι κι αυτό... Να μην παραδίνεσαι μοιρολατρικά στην τύχη και να περιμένεις από αυτήν να διευθετήσει κατά την επιθυμία της τα πράγματα που σε αφορούν...

Μεσημέρι Παρασκευής... Θα πάω σπίτι, θα κάνω μπάνιο και θα πέσω λίγο να ξεκουραστώ...

Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες... Ο κόσμος εδώ στο χωριό στην πρώτη όψη του φαντάζει ιδανικός... Ποιος ξέρει όμως τι κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες;

Εσείς που με παρακολουθείτε όλες αυτές τις μέρες που είμαι στο χωριό να γράφω με τα καλύτερα λόγια για τον τόπο μου θα έχετε σχηματίσει την εντύπωση ότι ζω σε ένα από τα ομορφότερα σημεία του πλανήτη γη, όπου μόνο το καλό συμβαίνει και δεν υπάρχει τίποτα το κακό. Λάθος...

Μπορεί να έχω κι εγώ τις ευθύνες μου που κατευθύνω το βλέμμα μου, ηθελημένα στα καλά πράγματα, όσα με αναζωογονούν και μου φέρνουν καλές μνήμες μπροστά μου...

Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες ή πίσω από τις χαμογελαστές ανθρώπινες φάτσες... Οικονομικές δυσκολίες, οικογενειακά προβλήματα, στις δοσοληψίες με τις τράπεζες, η άγνοια για το τι επιφυλάσσει το αύριο, είναι το ίδιο σκληρά παντού...

Μόλις προχθές, το χωριό το ταλάνιζε μια σκληρή είδηση... Μια 25χρονη, μητέρα τριών παιδιών το πρωί (ξημερώματα...) που οδηγούσε το αυτοκίνητο της για να πάει στο ξενοδοχείο της Χερσονήσου όπου δούλευε, της έστησαν καρτέρι δυο άντρες που επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα, της έκλεισαν το δρόμο, τη σταμάτησαν και ο ένας τουλάχιστον τη βίασε...

Αυτά σ' ένα χωριό είναι πια θέμα τεράστιο... Το πήραν τα ειδησεογραφικά Blog της Κρήτης και ευτυχώς το χειρίστηκαν κάπως διακριτικά. Δεν έγραψαν το όνομα του χωριού μας (Δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Μινώα, είπαν...), ούτε το όνομα της παθούσας. Κι ωστόσο μέχρι το μεσημέρι της ίδιας ημέρας στη μικρή κοινωνία του χωριού, όλα ήταν πια γνωστά... Το ονοματεπώνυμο της κοπέλας και ίσως κι εκείνο του δράστη που εκείνη γνώρισε, όταν πάνω στην ώρα της κακοποίησης της έβγαλε το κράνος του...

Φανταστείτε πόσο ισοπεδωτικά περνά πάνω από τη γυναίκα όλη αυτή η ιστορία... Να είναι έτοιμη να δεχτεί στο σπίτι της επισκέψεις συγγενών και φίλων που ρωτούν και θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες... Να θυμάται και να ξαναθυμάται μια στιγμή, που πολύ θα ήθελε να ξεχάσει... Μια στιγμή που έχει ήδη περιγράψει λεπτομερώς στον αστυνομικό διοικητή Καστελλίου όπου κατέθεσε την καταγγελία της, στον ιατροδικαστή που την εξέτασε όταν υποχρεώθηκε να πάει στο νοσοκομείο, προκειμένου να καταγραφεί ιατρικά η κακοποίηση της...

Μικρή κοινωνία, μεγάλα προβλήματα και κλειστές πόρτες... Και άνθρωποι που ζητάνε να μάθουν περισσότερα όχι πάντα από ανθρώπινο ενδιαφέρον, αλλά και με μια διάθεση κουτσομπολιού...

Έμεινα μακριά από αυτή την ιστορία... Πρόκειται για μια προσωπική υπόθεση και σέβομαι καθετί το προσωπικό, θεωρώντας ότι πρέπει να υπάρχουν και όρια που περιφρουρούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια... Κι αν γράφω αυτό το κομμάτι είναι γιατί ήθελα να σας πω, πως ότι φαίνεται λαμπερό και όμορφο επειδή έτσι πεθυμά να το δει η ψυχή μας, δεν είναι πάντα έτσι...

Μακάρι να έρχονταν μια μέρα που οι άνθρωποι να ένοιωθαν ασφαλείς, χωρίς τον κίνδυνο, κάθε στιγμή, της βουλιμίας για ότι βάλει το μυαλό και παροδηγεί τη σκέψη μας... Και μακάρι αυτή η κοπέλα να βοηθηθεί στο σπίτι της για να ξεπεράσει το σοκ μιας σκληρής δοκιμασίας που δεν επιζητούσε πηγαίνοντας στη δουλειά, όπου έβγαζε τίμια το ψωμί του σπιτικού της...

Και η άλλη, η φωτεινή πλευρά της Κρήτης...

Κι επειδή μπορεί να μαύρισε η ψυχή σας ας δούμε μια άλλη πλευρά της Κρήτης, όμορφη, αυτή που θέλει να ξέρει η καρδιά μας... Είναι από τους “Πρωταγωνιστές” του Σταύρου Θεοδωράκης από τα Χανιά... Δεν είναι είμαστε συγγενείς, παρ' όλο που έχουμε το ίδιο επίθετο κι ωστόσο μ' αρέσει η δουλειά του. Το θέμα είναι σπασμένο σε τέσσερα κομμάτια. Είναι εύκολο να δείτε μόνοι σας και τα υπόλοιπα τρία κομμάτια. Αν όμως υπάρχει πρόβλημα, πείτε το μου να τα βάλω κι αυτά...