Στις 4 Απριλίου 2025, κλείσαμε δέκα (10) χρόνια παντρεμένοι, με την σύντροφο της ζωής μου, Σούλα Αργυροπούλου. Και μπήκαμε στον 11ο!
Ήταν ωραίο διάλειμμα αυτό που έζησα στην Κρήτη. Κάτι περισσότερο από μια εβδομάδα…
Από το πρωί είμαι πια στον Πειραιά… Στο σπίτι μου, στην Αθήνα, για δουλειά… Ολοκληρώθηκε ο κύκλος. Μια τελευταία χθεσινή ματιά στο πατρικό μου, λίγο πριν φύγω…
Ήθελα να δω λίγο πιο μαζεμένες τις βουκαμβίλιες… Φρόντισα να τις περιποιηθώ λίγο, να τις μαζέψω… Και τώρα να’ τες, όμορφες και καμαρωτές που είναι εδώ και χαιρετούν…
Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε ένα απόγευμα για να το κάνω αυτό. Και δεν ήμουν μόνος μου. Χαλάσαμε αρκετό σπάγκο, αλλά άξιζε τον κόπο… Να προλάβω το καλοκαίρι, να το βάψω λίγο απ’ έξω γιατί οι βουκαμβίλιες «τρέχουν» πια…
Κοιτάζω πίσω… Απολογιστικά το ταξίδι μου. Φάνηκε ο χρόνος λίγος, αλλά δεν ήταν… Κι άλλος τόσος να ήταν θα έφευγε γρήγορα… Έκανα τόσα πράγματα, γέμισα κάθε στιγμή μου, δεν έμεινε ούτε δράμι για να πω πως έχω λίγο να κάνω και κάτι που δεν έκανα…
Είδα ανθρώπους, μίλησα, χάρηκα… Κι αν κουράστηκα στη δουλειά, το ήξερα πως είναι σκληρή η αγροτική εργασία, αλλά κι εκεί το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Οι ελιές που, αν δεν κατέβαινα να ραβδίσω, θα πήγαιναν χαμένες, έδωσαν καρπό όμορφο, το λάδι της χρονιάς.
Κι ήταν ωραία, έτσι όπως δουλέψαμε όλοι μαζί, με τον Αγησίλαο, τη Στασούλα, τον ανιψιό μου Μανώλη, τη γυναίκα του Βούλα και τα παιδιά τους… Τα χάρηκα κι αυτά καθώς διαπίστωσα πόσο προσπάθησαν να συμβάλλουν… Σπουδάζουν στο Ηράκλειο και στο Ρέθυμνο κι όμως ήρθαν να βοηθήσουν τους γονείς τους στο μάζεμα των ελιών. Μπράβο τους!
Χθες είχα την ευκαιρία να περπατήσω λίγο περισσότερο στο χωριό μου. Παρέα με τη μηχανή μου. Το κάνω αυτό πάντα την ημέρα της επιστροφής μου. Ήθελα να πάρω μερικές, τις τελευταίες εικόνες από τα μέρη που μεγάλωσα κι αγάπησα σαν παιδι…
Φυσικά ο τόπος έχει αλλάξει… Πολλά πράγματα, δεν είναι τα ίδια… Μου φάνηκαν μόνο οι άνθρωποι ίδιοι, αλλά κι αυτοί πιο φοβισμένοι, λίγο. Έχουν να αντιμετωπίσουν τις μικροκλοπές που αφορούν τα ζώα τους, τον καρπό τους, την παραγωγή τους.
Η κρίση φαίνεται «χτυπά» κι εδώ με τον πιο άσχημο τρόπο… Κανείς πια δεν διανοείται να αφήσει ελιές στα σακιά, στο χωράφι του, ούτε τα βγοδώματα του, για μια μέρα… Κινδυνεύει να μην τα βρει εκεί την επομένη.
Ένας φίλος που ήρθε από το Ηράκλειο με την οικογένεια του για να μείνει μόνιμα στο χωριό, παιδί του χωριού, μου έλεγε χθες πως το σκέφτεται σοβαρά αν πρέπει να πάρει μια κατσίκα για να πίνουν το γάλα της. Μια αποθήκη που έχει λίγο πιο έξω από αυτό, την έχουν ανοίξει ως τώρα τέσσερις φορές, προκειμένου να του κλέψουν τις 18 κότες και μικροπράγματα. Μέχρι και τη σκυλοτροφή του πήραν…
Του αδελφού μου, του Κωστή, του έκλεψαν 40 κότες, σε άλλον λάδι από το πιθάρι και κρεμμύδια, σε άλλον τα λίγα πρόβατα που είχε. Όλοι υποψιάζονται τον δράστη, αλλά κανείς δεν έχει αποδείξεις και δεν τολμάει να πει ονόματα.
Δεν ήταν πάντα έτσι… Οι κλοπές στα χρόνια τα δικά μου ήταν σπάνιες και δακτυλοδεικτούμενες. Τώρα η φτώχεια και η ανέχεια έχει φέρει τραγικά αποτελέσματα.
Ας είναι… Εγώ θέλω να κρατήσω τα όμορφα πράγματα που έζησα αυτές τις μέρες στην Κρήτη, που δεν είναι και λίγα. Και οι καλές εικόνες, με επιλογή μου, είναι πολύ περισσότερες, τόσες που βγάζουν έξω όλα αυτά τα μελανά σημεία της εποχής, που, εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι και τόσο τοπική. Η φτώχεια και η ανέχεια είναι η βάση που τα δημιουργεί…
