Στις 4 Απριλίου 2025, κλείσαμε δέκα (10) χρόνια παντρεμένοι, με την σύντροφο της ζωής μου, Σούλα Αργυροπούλου. Και μπήκαμε στον 11ο!
Στο Τυμπάκι παρέα με καλούς φίλους της Σούλας από το παρελθόν που έγιναν και δικοί μου…
Χρειάστηκε ένα τηλεφώνημα από την Χρυσάνθη, την αγαπημένη της Σούλας (και το αντίθετο…) για να σχεδιάσουμε και να πάμε στο Τυμπάκι, νότια του νομού Ηρακλείου. Το οργανώσαμε κάπως σαν εκδρομή, αλλά δεν ήταν και τόσο εύκολο στην υλοποίηση του, δεδομένου ότι ξεκινήσαμε απόγευμα, με ντάλα τον ήλιο να καίει τα κεφάλια μας και με το αιρκοντίσιον του αυτοκινήτου να δουλεύει στο φουλ…
Και, διαβάζοντας αυτό το σημείωμα οι ντόπιοι, ίσως γελάσετε, αλλά για μας (εμένα δηλαδή…) που δεν ξέρουμε και τόσο καλά το δρόμο, το να φτάσουμε στο Τυμπάκι ήταν μια μικρή δοκιμασία … Έφτασα καλά μέχρι τον Πύργο από τον νότιο οδικό άξονα της Κρήτης, αλλά κάπου εκεί μπερδεύτηκα. Και για να μην ακολουθήσω την πινακίδα που έδειχνε προς Ηράκλειο, μπήκα μέσα στον Πύργο. Και ταλαιπωρήθηκα επαρκώς καθώς μας οδηγούσε προς τον Χάρακα…
Ευτυχώς οι άνθρωποι στην Κρήτη, τουλάχιστον αυτοί με τους οποίους μιλήσαμε εμείς, αναζητώντας το δρόμο για τις Μοίρες και το Τυμπάκι, ήταν πολύ ευγενικοί... Έτσι τα καταφέραμε να φτάσουμε στον προορισμό μας, με ασφάλεια και όχι και τόσο μεγάλη καθυστέρηση, τελικά. Οι άνθρωποι μας υποδέχθηκαν με πολύ αγάπη, φιλόξενοι όσο δεν παίρνει…
Τους παρακολουθούσα με προσοχή... Μια οικογένεια πολύ ενωμένη… Δεν βρίσκεις πολλές τέτοιες στον κόσμο, σήμερα… Ο παππούς Γιώργος, η γιαγιά Μαρία, τα παιδιά τους, οι γαμπροί τους, τα εγγόνια τους. Όλοι ήταν εκεί… Ένα υπέροχο μελίσσι. Με ζωντάνια και δύναμη για ζωή. Με τα αστεία τους, τα καλαμπούρια τους… Το έβλεπες, ως συναίσθημα που κυριαρχούσε παντού…
Το τραπέζι ήταν συνεχώς γεμάτο με πράγματα. Είτε για τη ρακή, είτε για το κρασί που ήρθε λίγο αργότερα, το βράδυ με τα φαγητά που ετοίμασαν στο λεπτό τα κορίτσια στην κουζίνα τους... Και αποτελούσε για μας έκπληξη όμορφη, επειδή πήγαμε μόνο για να τους δούμε. Αλλά οι άνθρωποι, μας περίμεναν και είχαν κάνει το κουμάντο τους…
Και η κουβέντα μας ήταν πολύ όμορφη… Με τα αστεία μας, με το γέλιο μας… Ναι, τη χαρήκαμε αυτή τη συνάντηση… Η αυλή τους έβλεπε σε ένα ήσυχο δρόμο, μακριά από το δρόμο της δημοσιάς. Τόσο που αν και το Τυμπάκι είναι μια μικρή πόλη, στα μάτια μας έμοιαζε με… χωριό. Ένα χωριό πολύ όμορφο και μάλιστα ξεχωριστό…
Καθίσαμε κοντά τέσσερις ώρες… Και πραγματικά περάσαμε υπέροχα… Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Είδαμε ανθρώπους που θέλαμε να δούμε, τους χαρήκαμε στη κουβέντα μας και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, εκεί κατά τις 10:30 ήμασταν πλήρεις από όλες τις απόψεις. Κι όπως κάνουν πάντα οι παραδοσιακοί Κρητικοί, μας έδωσαν αρκετά πράγματα να πάρουμε μαζί μας…
Ο δρόμος μας στην επιστροφή ήταν σαφώς καλύτερος. Ακολουθήσαμε το δρoμολόγιο προς Ηρακλείο. Έναν πραγματικά καλό δρόμο που αν και είχε περισσότερα χιλιόμετρα, εντούτοις κάναμε τον ίδιο ακριβώς χρόνο, να γυρίσουμε σπίτι. Στις 12:30 ήμασταν πια πίσω. Γεμάτοι από όμορφα συναισθήματα, που έχει κανείς όταν είναι παρέα με καλούς φίλους, όπως αυτά για τη Χρυσάνθη και της οικογένειας της…
