Απογευματάκι Σαββάτου στη λίμνη της Λιβάδας, στο χωριό μου Θραψανό. Μια όμορφη βόλτα
Όμορφη ώρα… Λίγο πριν τις οκτώ το απόγευμα. Ο ήλιος γέρνει προς τη δύση τους, τα τζιτζίκια έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν τις μουσικές και τα τραγούδια τους κι ένα ελαφρύ αεράκι, δροσερό, φυσάει κάνοντας ωραία τη διαμονή εδώ, στη λίμνη της Λιβάδας που ήρθα για να περάσω την ώρα μου…
Πάντα μου άρεσε αυτή η τεχνητή λίμνη… Έχω πολλές μνήμες από αυτήν… Θυμάμαι, ας πούμε, τότε που έβγαζαν χώματα από εδώ για μικρά πήλινα αντικείμενα… Η λίμνη δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί και οι αγγειοπλάστες χρησιμοποιούσαν, τα καλοκαίρια που λιγόστευε το νερό, το χώμα της, ένα κόκκινο αργιλώδες χώμα…
Με τον καιρό το πράγμα, άλλαξε… Όταν το χωριό έγινε καποδιστριακός Δήμος με μερικά ακόμα χωριά, με τη βοήθεια ευρωπαϊκών προγραμμάτων έφτιαξαν εδώ ένα φυσικό βιότοπο για αποδημητικά πουλιά και αναπτύχθηκε η τοπική χλωρίδα. Διαμόρφωσαν ωραία το χώρο κι έτσι τώρα μπορούν να έρθουν χωριανοί για μια βόλτα ή για να ταΐσουν τις πάπιες…
Φέτος τα νερά της, έχουν κατέβει πολύ… Δεν έβρεξε πολύ, λένε οι ντόπιοι… Κι αυτά εδώ τα νερά, είναι νερά βροχής. Δεν τρέχουν μέσα σ’ αυτήν ποταμοί από πηγές. Το Θραψανό είναι σε χαμηλό υψόμετρο, κάπου 330 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, αν θυμάμαι καλά. Πού να τις βρει τις πηγές; Τα λασιθιώτικα βουνά είναι πολύ μακριά από εδώ…
Κι ωστόσο αυτός ο τόπος μου αρέσει πολύ… Δεν υπάρχει περίπτωση να κατεβώ στην Κρήτη και να μην έρθω μια βόλτα από τη λίμνη της Λιβάδας. Ο τόπος με ξεκουράζει. Και ξέρω κι άλλους που δεν ζουν εδώ, να αισθάνονται το ίδιο όταν κατεβαίνουν από την Αθήνα. Αλλά και οι ντόπιοι θεωρούν πως μπορούν να βρουν την ηρεμία τους μέσα σ’ αυτή τη φυσική ομορφιά…
Εγώ και άλλα δυο παιδιά στην απέναντι πλευρά της λίμνης, είμαστε οι περιηγητές της, αυτήν την ώρα του απόβραδου… Ιδιαίτερο προνόμιο το να μπορώ να καθίσω στη σκιά που λιγοστεύει, καθώς ο ήλιος γέρνει στη δύση του και να γράφω αυτές τις σημειώσεις που διαβάζετε. Γιατί, όπως ξέρουν οι παλιοί αναγνώστες μου, αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιώ. Πρώτα γράφω με το στυλό στο χαρτί και μετά δακτυλογραφώ τα χειρόγραφά μου…
Φωτογραφίες μοναδικές… Η ομορφιά της φύσης και η ησυχία που νοσταλγώ, ζώντας τόσα χρόνια στην πολύβουη πόλη… Κλείνω τα μάτια και ανοίγω τα αυτιά. Να φτάσει ο ήχος από τα βατράχια ως την ψυχή μου… Αυτή η αίσθηση και η γλύκα του να ζεις την κάθε στιγμή, είναι που κάνει ξεχωριστό τον τόπο… Θα καθίσω εδώ μέχρι να φύγει ο ήλιος… Ύστερα θα επιστρέψω στο σπίτι να ξεκουραστώ. Αύριο, θα είναι μια άλλη μέρα…
Σχόλια (0)