Μαζεύω τις υποχρεώσεις μου στην Κρήτη… Ετοιμάζομαι για την επιστροφή μου στην Αθήνα…
Για πότε φεύγει ο καιρός όταν κυλά όμορφα, ούτε που το καταλαβαίνεις… Λες και χθες πάτησα τα πόδια μου στην Κρήτη και πρέπει κιόλας να ετοιμάζομαι για την επιστροφή… Κάθε φορά, το ίδιο πρόβλημα. Όμορφο μεν, δύσκολο όμως στην αντιμετώπιση του…
Κρατάω μερικές εικόνες μέσα μου… Εικόνες όμορφες από αυτές που έζησα, μια εβδομάδα τώρα στην Κρήτη, στο χωριό μου Θραψανό, στην επαφή μου με τους ανθρώπους του… Πάντα ο χρόνος είναι λίγος για να τα κάνεις όλα και πάντα θα αφήνεις εκκρεμότητες που δεν θέλεις…
Ήθελα, ας πούμε, να μπορούσα να ανταποκριθώ στα καλέσματα αγάπης των φίλων, να πάω στη Μάρθα να δω την αδελφή Καλλιόπη, στο Ηράκλειο,να πιω έναν καφέ με τον φίλο μου τον Γιώργο που τόσο ήθελε και ο ίδιος και μου το ζήτησε, να δω τον Διονύση, τη Φοίβη, τον Γιώργο και τόσους άλλους, μα στάθηκε αδύνατον…
Τέσσερις μέρες δούλεψα σκληρά, αλλά χρειαζόταν και χρόνο για να συνέλθω… Το σημαντικό όμως είχε ήδη συμβεί… Το μάτι μου μπόρεσε να αφεθεί στον ορίζοντα και να χαθεί ανάμεσα στο πράσινο που, παρά τις καταστροφικές ανθρώπινες επεμβάσεις, συνεχίζει να είναι πανέμορφο.
Ναι, για μένα ήταν άλλη μια εξαιρετική εμπειρία που τελειώνει αύριο… Μακάρι να διαρκούσε για πάντα… Περπάτησα στον τόπο μου, μίλησα με ανθρώπους, τους άκουσα, δέχτηκα πολύ θετικά μηνύματα σε ρυθμούς πιο χαλαρούς από αυτούς της Αθήνας… Και το χρειαζόμουν… Θέλουμε τις διαφορετικές παραστάσεις…
Θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου αυτή η ελιά του ανιψιού μου Μανώλη στου Ξιδά (Λύττος, όπως το λένε σήμερα το χωριό…) που έχει πλεχτεί πάνω της ένας κισσός… Για τους ιδιοκτήτες είναι πανωλεθρία, καταστροφή για την ελιά, σε βάρος της οποία ζει ο κισσός…
Για μένα όμως, αυτό το μπέρδεμα, είχε μια ξεχωριστή ομορφιά. Η αρμονία στο μάτι ήταν κάτι το συναρπαστικό. Η ίδια η φύση χωρίς το χέρι ανθρώπου, είχε προχωρήσει πολύ όμορφα, συνθέτοντας ένα υπέροχο παζλ. Την κοίταζα από όλες τις μεριές και δεν μπορούσα ούτε στιγμή να μη θαυμάζω Εκείνον που βοήθησε σ’ αυτή τη δημιουργία…
Δείτε λίγο από πιο κοντά τον κισσό που είναι αναπτυγμένος πάνω στην ελιά, δεν είναι πανέμορφος; Ένας τεράστιος θάμνος που για τα μάτια των ανθρώπων κοντεύει να την πνίξει. Αναπτύσσεται αγέρωχα κι ασταμάτητα. Τι κι αν οι άνθρωποι, του έχουν κόψει τις ρίζες, μήπως και ξεραθεί… Αυτός έχει βγάλει νέες, καθώς έχει απλωθεί πάνω στον κορμό της ελιάς…
Σχόλια (0)