Σαν ψέμα μου φαίνεται, αλλά το ζω. Ξεκίνησαν οι μαστόροι που θα βάλουν τα πλακάκια. Καθάρισαν από χθες κι έβρεξαν το δάπεδο. Πάνω του θα ρίξουν την τσιμεντοκονία που θα κολλήσουν τα πλακάκια...

Συμβαίνει κάθε χρόνο, λίγο πριν φύγω από το χωριό, να διευθετούνται κάποια πράγματα. Φέτος μπαίνουν τα πλακάκια στο μπάνιο και την κουζίνα και θα πέσει το μπετόν και η τσιμεντοκονία που θα καλύψει τις σωληνώσεις στην εσωτερική αυλή...

Ήδη από χθες πήγαν οι μαστόροι, σκούπισαν κι έριξαν νερό για να έχει μια σχετική υγρασία που θα τους βοηθήσει να δουλέψουν το δάπεδο... Παρήγγειλαν και τα υλικά που χρειάζονται σε άμμο και τσιμέντο, προκειμένου να ξεκινήσουν τις εργασίες τους...

Πήγα και τους είδα... Ο Μιχάλης, ο Νίκος και ο γιος του Κωστής, ο βοηθός τους. Κουβεντιάσαμε κιόλας. Μου είπαν ότι θα χρειαστούν κάτι ακόμα (κάτι σαν βέργες των 2,5 μέτρων μεταλλικές, αν κατάλαβα καλά...) απαραίτητες για τη δουλειά τους που θα πρέπει να πάμε να τις ψωνίσουμε από το Αρκαλοχώρι... Θα πάμε σε λίγο να τις πάρουμε και μετά θα έρθω και θα τους παρακολουθήσω στη δουλειά τους.

Θα τραβήξω και φωτογραφίες... Όπως έκανα και πέρσι με τα κουφώματα που ήμουν εκεί όταν μπήκαν και τα είδα, έτσι και φέτος με τα πλακάκια...

Σα να μου φαίνεται ότι... ξεκόλλησε το πράγμα. Σα να προχωρούν πάλι, με αργό ρυθμό, αλλά προχωρούν τα έργα...

Αύριο φεύγω, οι μέρες των διακοπών μου τελείωσαν... Κι ωστόσο το είδα κι αυτό που πεθυμά η ψυχή μου; Να γίνονται ακόμα δυο βήματα προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης. Βεβαίως είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος, αν και τα περισσότερα έχουν γίνει, αλλά η κατάσταση, παρά τις δυσκολίες, δε μένει στάσιμη... Κρατάω αυτό το γεγονός σαν ένα από τα θετικά του φετινού καλοκαιριού...

Και μόνο που έφτασα να τη δω αυτή την εικόνα, νοιώθω καλά... Καλύτερα από κάθε άλλη φορά... Αναπνέω τις τελευταίες ώρες κάτω από τον Θραψανιώτικο ουρανό. Τελευταίες βόλτες σε μέρη αγαπημένα, κουβέντες με συγχωριανούς μου, την Πέμπτη το πρωί θα είμαι στο γραφείο μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ και η ζωή μου θα προσαρμοστεί στους συνήθεις ρυθμούς της πόλης..

Και ευτυχώς που με περιμένει δουλειά, μπόλικη... Έτσι η μετάβαση στην καθημερινότητα θα γίνει με έναν ήπιο τρόπο. Τα τυπογραφεία περιμένουν να τους προωθήσω δουλειά μου... Κι εγώ το θέλω... Νομίζω πως θα εγκλιματιστώ καλύτερα έτσι. Κι ας είναι ο Αύγουστος, ο πιο δύσκολος καλοκαιρινός μήνας στην Αθήνα, σύμφωνα με όσα ξέραμε ώς τώρα. Λέω με έμφαση τη φράση “σύμφωνα με όσα ξέραμε ώς τώρα”, γιατί νομίζω πως το φετινό καλοκαίρι, έτσι όπως εξελίσσεται, δεν έχει τίποτα το κοινό με άλλα καλοκαίρια... Η Αθήνα ήταν μια έρημη πόλη, αλλά θα είναι φέτος; Πού και πώς να πάνε διακοπές, οι κάτοικοι της;

Δεν ξέρω αν φαίνεται που είμαι χαρούμενος, αλλά το γεγονός ότι δε βάζω γλώσσα μέσα μου, μάλλον δείχνει την καλή ψυχολογική μου κατάσταση... Σ' αυτό έχει συμβάλλει κι αυτό το βήμα με τα πλακάκια που βλέπω να υλοποιείται, σήμερα...

Το ζω και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Είμαι κοντά στους μαστόρους, βοηθώντας τους, προσπαθώντας να καλύψω τις μικρές ελλείψεις για να προχωρήσει το βήμα κι όλα πια να γίνουν κάπως πιο εύκολα για τη διαμονή μου στο χωριό... Του χρόνου, πια... Την επόμενη φορά δηλαδή που θα έρθω. Και που, αν τα καταφέρω, θα κάνω ένα ακόμα βήμα για την ολοκλήρωση του.

Πώς να μη φύγει σαν αέρας ο ένας μήνας που έμεινα και φέτος στο Θραψανό; Κάθε καινούρια μέρα είχε να προσθέσει κάτι. Θετικό, οπωσδήποτε. Με χαμόγελο, σφυρηλατώντας την άποψη πως, ότι θέλει ο άνθρωπος το μπορεί, φτάνει να διαχειρίζεται σωστά το χρόνο του...