Εδώ σ' αυτόν τον όμορφο ίσκιο, καθώς το πρωί έχει πίσω του τον ήλιο, κάθισα πολλά πρωινά... Μ' αρέσει ο τόπος κι ίσως γιατί οι άνθρωποι που το έχουν και το δουλεύουν, το κάνουν να το βλέπω έτσι. Και όχι μόνο εγώ, φαντάζομαι...

Κοντεύει 12, μεσημέρι... Η μέρα είναι ζεστή, όπως και όλες οι τελευταίες ημέρες... Ευτυχώς, εδώ στο χωριό τα πράγματα είναι καλά. Κάθομαι στον ίσκιο του καφέ “Φωκίωνα” που έχει βγάλει δυο τραπέζια έξω και είναι υπέροχα καθώς φυσά ένα ελαφρύ αεράκι που δροσίζει...

Στο δρόμο μπροστά μου που είναι ο κεντρικός του Θραψανού και μια από τις δυο εισόδους του, περνά αρκετός κόσμος... Πεζή η εποχούμενοι, με αυτοκίνητα ή μηχανές, τις περισσότερες φορές σταματάνε για λίγο, σηκώνουν το χέρι και χαιρετούν...

Στους μικρούς τόπους γνωρίζονται ο ένας με τον άλλον και έχουν μια καλή κουβέντα να πουν... Στα καφέ οι λίγοι πελάτες αυτή την ώρα πίνουν τον καφέ τους ή την μπύρα τους και συζητούν. Ακόμα απασχολεί ο βιασμός... Μόνο που σήμερα άκουσα κι άλλες εκδοχές, καθώς όλοι πια το παίζουν γνωρίζοντες... Τα πιο αντιφατικά πράγματα άκουσα. Μέχρι ότι δεν έγινε απολύτως τίποτα και ότι απλά της έσκισαν τα ρούχα της κοπέλας και την άφησαν έτσι ημίγυμνη στην ερημιά του κόσμου. Αλλά ακόμα κι έτσι να έγινε, μήπως αυτή η πράξη δεν είναι βιασμός της ψυχής;

Παρατηρώ την ηρεμία του χωριού... Από πού εκπορεύονται όλες αυτές οι θεωρίες; Οι άνθρωποι δείχνουν να είναι παρατηρητές... Σα να μην τους αφορά και τόσο μια τέτοια παράξενη ιστορία... Και τα τζιτζίκια που ακούγονται από μακριά κάνουν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα καθώς προσθέτουν στην ηρεμία και τη νηφαλιότητα...

Μάλλον σε σιέστα παραπέμπουν, παρά σε αστυνομικό δαιμόνιο... Η τηλεόραση που παίζει ειδήσεις σε κάποιο κανάλι ακούγεται... Δεν την βλέπουμε αλλά οι καρποί της είναι αισθητοί... Κι αυτό είναι που μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα... Αλήθεια και ψέμα γίνονται ένα... Και δεν είναι εύκολο να τα ξεχωρίσεις, να τα βάλεις σε μια σειρά, να κρατήσεις αυτά που πρέπει και να πετάξεις τις υπερβολές...

Έτσι κι αλλιώς μια σκέτη τρομοκρατία είναι όλα αυτά, ανάκατα ριγμένα... Ίσως αυτό να φταίει που δεν βλέπεις πια ήρεμους ανθρώπους. Αλλά κι όταν τους δεις, δεν ξέρεις πια αν αυτό που είναι μπροστά σου, αντιπροσωπεύει την καθαρότητα ή είναι υποκριτικό...

Γράφω στο τραπεζάκι μου, ενώ πίνω την παγωμένη σοκολάτα μου. Πότισα τις βουκαμβίλιες μου, έκοψα τα άγουρα σύκα μου και τα έφαγα επιτόπου, πήγα μια βόλτα στον ελαιουργικό συνεταιρισμό... Δεν υπάρχει ψυχή... Πήγα από τα γραφεία τους. Ο πρόεδρος του, Γιώργος Γιουλάκης έχει πάει στο Ηράκλειο. Ήθελα να συνεννοηθώ μαζι τους για το λάδι που θα πάρω, κάπου 150 κιλά. Άδικος κόπος. Μάλλον πρέπει να το κάνω τηλεφωνικά μαζί του. Άλλη μια εκκρεμότητα που πρέπει να διευθετήσω μέχρι να φύγω...

Για τους χρόνους και πώς λειτουργούν στο χωριό τα είπαμε και σε άλλο σημείωμα... Πραγματικά είναι κάτι που δεν μπορείς να ερμηνεύσεις με την κοινή λογική. Να, ας πούμε, για το λάδι, τηλεφωνήθηκα με τον Γιώργο πριν δυο μήνες και μου υποσχέθηκε ότι θα το διευθετήσει... Δεν ήταν υποχρεωμένος από πουθενά, αλλά προσφέρθηκε ευγενικά... Τα ίδια μου είπε κι εδώ, όταν παραμονές της Αγιάς Μαρίνας τον βρήκα και το συζητήσαμε. Και δες τώρα... Την ερχόμενη Τετάρτη φεύγω, τελειώνει η άδεια μου και δεν ξέρω αν ώς τότε θα έχει διευθετηθεί το πράγμα... Το παλεύω όμως...

Είναι κάτι κι αυτό... Να μην παραδίνεσαι μοιρολατρικά στην τύχη και να περιμένεις από αυτήν να διευθετήσει κατά την επιθυμία της τα πράγματα που σε αφορούν...

Μεσημέρι Παρασκευής... Θα πάω σπίτι, θα κάνω μπάνιο και θα πέσω λίγο να ξεκουραστώ...