Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες... Ο κόσμος εδώ στο χωριό στην πρώτη όψη του φαντάζει ιδανικός... Ποιος ξέρει όμως τι κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες;

Εσείς που με παρακολουθείτε όλες αυτές τις μέρες που είμαι στο χωριό να γράφω με τα καλύτερα λόγια για τον τόπο μου θα έχετε σχηματίσει την εντύπωση ότι ζω σε ένα από τα ομορφότερα σημεία του πλανήτη γη, όπου μόνο το καλό συμβαίνει και δεν υπάρχει τίποτα το κακό. Λάθος...

Μπορεί να έχω κι εγώ τις ευθύνες μου που κατευθύνω το βλέμμα μου, ηθελημένα στα καλά πράγματα, όσα με αναζωογονούν και μου φέρνουν καλές μνήμες μπροστά μου...

Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες ή πίσω από τις χαμογελαστές ανθρώπινες φάτσες... Οικονομικές δυσκολίες, οικογενειακά προβλήματα, στις δοσοληψίες με τις τράπεζες, η άγνοια για το τι επιφυλάσσει το αύριο, είναι το ίδιο σκληρά παντού...

Μόλις προχθές, το χωριό το ταλάνιζε μια σκληρή είδηση... Μια 25χρονη, μητέρα τριών παιδιών το πρωί (ξημερώματα...) που οδηγούσε το αυτοκίνητο της για να πάει στο ξενοδοχείο της Χερσονήσου όπου δούλευε, της έστησαν καρτέρι δυο άντρες που επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα, της έκλεισαν το δρόμο, τη σταμάτησαν και ο ένας τουλάχιστον τη βίασε...

Αυτά σ' ένα χωριό είναι πια θέμα τεράστιο... Το πήραν τα ειδησεογραφικά Blog της Κρήτης και ευτυχώς το χειρίστηκαν κάπως διακριτικά. Δεν έγραψαν το όνομα του χωριού μας (Δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Μινώα, είπαν...), ούτε το όνομα της παθούσας. Κι ωστόσο μέχρι το μεσημέρι της ίδιας ημέρας στη μικρή κοινωνία του χωριού, όλα ήταν πια γνωστά... Το ονοματεπώνυμο της κοπέλας και ίσως κι εκείνο του δράστη που εκείνη γνώρισε, όταν πάνω στην ώρα της κακοποίησης της έβγαλε το κράνος του...

Φανταστείτε πόσο ισοπεδωτικά περνά πάνω από τη γυναίκα όλη αυτή η ιστορία... Να είναι έτοιμη να δεχτεί στο σπίτι της επισκέψεις συγγενών και φίλων που ρωτούν και θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες... Να θυμάται και να ξαναθυμάται μια στιγμή, που πολύ θα ήθελε να ξεχάσει... Μια στιγμή που έχει ήδη περιγράψει λεπτομερώς στον αστυνομικό διοικητή Καστελλίου όπου κατέθεσε την καταγγελία της, στον ιατροδικαστή που την εξέτασε όταν υποχρεώθηκε να πάει στο νοσοκομείο, προκειμένου να καταγραφεί ιατρικά η κακοποίηση της...

Μικρή κοινωνία, μεγάλα προβλήματα και κλειστές πόρτες... Και άνθρωποι που ζητάνε να μάθουν περισσότερα όχι πάντα από ανθρώπινο ενδιαφέρον, αλλά και με μια διάθεση κουτσομπολιού...

Έμεινα μακριά από αυτή την ιστορία... Πρόκειται για μια προσωπική υπόθεση και σέβομαι καθετί το προσωπικό, θεωρώντας ότι πρέπει να υπάρχουν και όρια που περιφρουρούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια... Κι αν γράφω αυτό το κομμάτι είναι γιατί ήθελα να σας πω, πως ότι φαίνεται λαμπερό και όμορφο επειδή έτσι πεθυμά να το δει η ψυχή μας, δεν είναι πάντα έτσι...

Μακάρι να έρχονταν μια μέρα που οι άνθρωποι να ένοιωθαν ασφαλείς, χωρίς τον κίνδυνο, κάθε στιγμή, της βουλιμίας για ότι βάλει το μυαλό και παροδηγεί τη σκέψη μας... Και μακάρι αυτή η κοπέλα να βοηθηθεί στο σπίτι της για να ξεπεράσει το σοκ μιας σκληρής δοκιμασίας που δεν επιζητούσε πηγαίνοντας στη δουλειά, όπου έβγαζε τίμια το ψωμί του σπιτικού της...

Και η άλλη, η φωτεινή πλευρά της Κρήτης...

Κι επειδή μπορεί να μαύρισε η ψυχή σας ας δούμε μια άλλη πλευρά της Κρήτης, όμορφη, αυτή που θέλει να ξέρει η καρδιά μας... Είναι από τους “Πρωταγωνιστές” του Σταύρου Θεοδωράκης από τα Χανιά... Δεν είναι είμαστε συγγενείς, παρ' όλο που έχουμε το ίδιο επίθετο κι ωστόσο μ' αρέσει η δουλειά του. Το θέμα είναι σπασμένο σε τέσσερα κομμάτια. Είναι εύκολο να δείτε μόνοι σας και τα υπόλοιπα τρία κομμάτια. Αν όμως υπάρχει πρόβλημα, πείτε το μου να τα βάλω κι αυτά...