Δικαιολογημένα η ετικέτα σαν αυτή την ανάρτηση πάει στα δικά μου. Δικαιούμαστε, από καιρό σε καιρό να σας δίνουμε κάτι από τη ζωή μας, την καθημερινότητα μας, όπως τη βιώνουμε και τη νιώθουμε πως είναι όμορφη. Ναι, θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας ωραία πράγματα.


Είχαμε καιρό να πάμε μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο ή Βασιλικό, όπως επιμένουν να τον λένε ακόμα, μερικοί. Εξαιρετικός, στο κέντρο της Αθήνας, όποιο μέσο κι αν επιλέξουμε να πάμε, θα εξυπηρετηθούμε εύκολα σχετικά. Όλα σχεδόν, περνάνε από το Σύνταγμα.


Προσωπικά, μου άρεσε πάντα... Ακόμα και στις περιόδους της ζωής μου που ήμουν μόνος, εδώ έβρισκα ένα καταφύγιο. Θες η δροσιά του, η τεράστια έκταση του και οι εναλλαγές που έχεις τη δυνατότητα να δεις, στο διάβα σου, όλα συνέτειναν στο να το κάνουν έναν καλό προορισμό.


Και με τη Σούλα πάμε, αλλά πρέπει να το παραδεχτούμε, βάλαμε στη ζωή μας κι άλλα πράγματα και λίγο τον παραμελήσαμε. Αλλά εκείνος είναι πάντα εκεί. Και δεν κάνει παράπονα. Αντίθετα ανοίγει την αγκαλιά του, για να μας καλοδεχτεί πάντα. Αρκεί να πάμε.


Δεν χρειάζεται να έχει κανείς αφορμές, για να το κάνει. Έτσι, ξαφνικά, μπορεί να γίνει μέρος της ζωής του. Εμείς εδώ, φωτογραφηθήκαμε πάνω στη λίμνη με τις πάπιες που υπάρχουν ακόμα σε αυθονία κι ας έχουν χαμηλώσει αισθητά τα νερά της, δεν ξέρω για πιο λόγο.


Ακόμα και τώρα που είναι μια δύσκολη εποχή, ο κήπος έχεις ομορφιές ανεπανάληπτες, Και περιποιημένα, ανθισμένα λουλούδια από τους κηπουρούς που έχουν την ευθύνη του. Δεν τους βλέπεις, πουθενά. Τους ακούς μόνο να σφυρίζουν κατά τις 8 το βράδυ όταν πρέπει να αδειάσουν τον κήπο, από τους ανθρώπους και να τον κλείσουν.


Και κάτι από την προχθεσινή Πανσέληνο. Είναι μια μέρα πριν καθώς ανήμερα δεν θα μπορούσαμε να είμαστε επειδή είχαμε ανειλημμένη υποχρέωση. Είναι στη Ρωμαϊκή Αγορά, λίγο πιο πάνω από το Μοναστηράκι. Μια βόλτα, που επίσης μας αρέσει να κάνουμε.