Με τον Κώστα Γκαντάτσιο στη Sport Cafe φωτογραφημένοι από τον Νίκο, έναν από τους ιδιοκτήτες της. Του το ζήτησα εγώ και ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά μου. Βρεθήκαμε και κουβεντιάσαμε για όλα. Αλλά δυο ώρες είναι λίγο, πολύ λίγο...

Η γνωριμία μας ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Έγινε μέσα από το Facebook, όταν ο Κώστας Γκαντάτσιος μπήκε και σχολίασε δημοσίευμά μου σ' αυτό το Site. Ένα κλικ με οδήγησε στη βιβλιοθήκη μου και βρήκα το βιβλίο που είχε γράψει για την ιστορία του δημοτικού σχολείου Θραψανού.

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι πώς ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στις Σέρρες παντρεύτηκε μια κοπέλα από το Αρκαλοχώρι, υπηρέτησε ως αναπληρωτής δάσκαλος πριν από χρόνια στο σχολείο τους χωριού μου και κάθισε κι έψαξε με επιμέλεια και φροντίδα στα αρχεία τους, για να ανακαλύψει έναν ολόκληρο θησαυρό, μέρος του οποίου δημοσίευσε στο βιβλίο το οποίο εξέδωσε σε 2.000 αντίτυπα ο Δήμος (τότε...) Θραψανού.

Πώς να μη θέλω να γνωρίσω από κοντά έναν τέτοιο σπάνιο άνθρωπο; Το ραντεβού μας ήταν στη Sport Cafe μεσημεριάτικα. Καθίσαμε κοντά δυο ώρες και κουβεντιάσαμε. Είπαμε τόσα πολλά κι όμως φεύγοντας, είχα την αίσθηση ότι είχαμε ακόμα τόσα να πούμε...

Κάπως έτσι τον είχα πλάσει στη φαντασία μου πριν τον γνωρίσω. Εργατικό, δημιουργικό, με φρέσκιες ιδέες και διατεθειμένο να προσφέρει πολλές ώρες σ' αυτό που λατρεύει, την έρευνα την οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ. Δείχνει μάλιστα να την επεκτείνει και στην πλούσια λαογραφία του τόπου.

Χείμαρρος στη συζήτησή μας. Δεν προλαβαίνει να κλείσει ένα θέμα κι είχε κι όλας ανοίξει ένα άλλο ενδιαφέρον. Κι όλα με ουσία. Όχι λόγια κενά περιεχομένου, όχι πλάκες και καλαμπούρια επιπέδου καφενείου. Για να περνά η ώρα... Το αντίθετο. Κάθε κουβέντα του, ήταν ένα μικρό “δυναμητάκι” που ερέθιζε τη σκέψη μου και το μυαλό μου να τα ψάξω ακόμα περισσότερο, να τα δω κι από άλλη οπτική, να ανακαλύψω τις προεκτάσεις του.

Η κουβέντα μας είχε την έννοια της συζήτησης γνωριμίας. Δεν χρησιμοποίησα μαγνητόφωνο, ούτε κράτησα σημειώσεις την ώρα που ήμασταν μαζί. Μόνο μια φωτογραφία ζήτησα να μας βγάλει ο Νίκος, ένα από τους ιδιοκτήτες της Sport Cafe. Αυτή που δημοσιεύω στην αρχή αυτού του κομματιού.

Το τηλέφωνο του δεν σταματάει να χτυπά όσο είμαστε παρέα. Δεν αποφεύγει κανέναν. Διευθετεί τα θέματά του με σοβαρότητα, ψύχραιμος, δουλευταράς σαν μυρμίγκι που δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο. Γιατί εκτιμά ότι πίσω και το από πιο απλό μπορεί να κρύβεται κάτι σπουδαίο.

“Συχνά μ' αρέσει, λέει, να πηγαίνω σε καφενεία και να μιλώ με μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους. Είναι μια βιβλιοθήκη γνώσεων από μόνοι τους”. Η κουβέντα του είναι σοφή. Κι εμένα μ' αρέσει να μιλάω έτσι με ηλικιωμένους ανθρώπους. Έχεις να πάρεις τόσα πράγματα... Η ίδια η εμπειρία της ζωής τους, τους έχει κάνει πλούσιους σε μοναδικές και σπάνιες γνώσεις...

Ανανεώσαμε το ραντεβού μας σε κοντινό χρόνο. Έχουμε τόσα να πούμε με τον Κώστα. Δυο ώρες μαζί δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η αρχή μιας καλής συνεργασίας...

Το βιβλίο που έγραψε ο Κώστας Γκαντάτσιος για την ιστορία του δημοτικού σχολείου Θραψανό στο οποίο υπηρέτησε ο ίδιος ως αναπληρωτής για μια περίοδο της ζωής του.