Απογευματάκι στο γηπεδάκι 5Χ5 του Θραψανού. Οι θεατές έχουν λάβει θέση και παρακολουθούν τους αγώνες ποδοσφαίρου που αρχίζουν από τις 5 και θα φτάσουν ώς τις 12το βράδυ. Με έναν διαιτητή τον Γιάννη Μαυραντωνάκη, που ήταν αρκετά καλός στο πόστο του και ήρωας καθώς κράτησε τόσες ώρες όρθιος προκειμένου να διευθύνει όλους τους αγώνες. Μια ποδοσφαιρική γιορτή στον τόπο που γέννησε ένα “Ανθεστίωνα”.

Η ομάδα στήνεται για μια αναμνηστική φωτογραφία. Επίσημη φωτογράφιση. Είμαι εκτός γηπέδου. Κάνω ζουμ στο φακό μου, όσο με παίρνει. Δεν είναι καθόλου εύκολο τεχνικά

Κι άλλη μια φωτογραφία αναμνηστική. Ακόμα πιο μακρινή. Αλλά έχει το χάζι της. Μέσα στη δική μου φωτογραφία και ο... φωτογράφος της διοργάνωσης. Αξίζει να θυμούνται αυτές τις στιγμές.

Τα μεγάλα παλικάρια, οι Παλαίμαχοι ετοιμάζονται να ξεκινήσουν το δικό τους αγώνα. Και προετοιμάζονται. Μπορεί να διέθεταν την τεχνική των νεώτερων, αλλά καταχειροκροτήθηκαν... Είχαν, έτσι κι αλλιώς εξασφαλισμένο πυκνό ακροατήριο στις εξέδρες, γυναίκες παιδιά, εγγόνια...

Παρατηρούσα τους φιλάθλους χθες το βράδυ την ώρα που έπαιζαν τα κορίτσια, από τη μεριά του γηπέδου μπάσκετ ή ότι έχει απομείνει από αυτό, έτσι δυνατοί και δυναμικοί που είναι και τους χαιρόμουν...

Γύρω στις 10 θα ήταν όταν έπαιζαν τα κορίτσια, λίγο πριν τον μεγάλο τελικό, ενώ αμέσως μετά είχαν προγραμματιστεί οι απονομές των αναμνηστικών κυπέλλων.

Έχει βγάλει ψυχρούλα και μάλλον θα έπρεπε να έχουμε προνοήσει να βάλουμε κάτι επάνω μας. Οι τύποι που χτυπιούνται ολόκληροι είναι στην ηλικία του γιου μου. Πηγαίνω κοντά να τους φωτογραφίσω. Δίνουν “χρώμα” στο τουρνουά. Με “διώχνει” διακριτικά ο γιος μου... Δεν ξέρω και πώς θα αντιδρούσαν στα φλας της μηχανής...

Κυριακή βράδυ, οι τελικοί αγώνες είναι σήμερα και έχει περισσότερο κόσμο. Αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο από τον άρτο, χρειάζεται και το θέαμα. Κι εδώ τα έχουν μαζεμένα και τα δύο...

Όσοι πρόλαβαν να βρουν τραπέζι να καθίσουν, έχουν τις μπύρες κι τα σουβλάκια τους. Οι προβολείς είναι αναμμένοι και βοηθούν τους παίκτες μέσα στο γήπεδο. Ο “Ανθεστίωνας” νομίζω ότι πέτυχε το σκοπό του. Βοήθησε να φέρει πιο κοντά στο ποδόσφαιρο τους ανθρώπους στο Θραψανό, συνεχίζοντας μια όμορφη ιστορία προσφοράς στον αθλητισμό.

Είχε από κοντά τους και τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού... Χέρια διαθέσιμα για προσφορά στα διάφορα πόστα που έχουν στηθεί για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος.

Το τουρνουά μου έδωσε τη δυνατότητα να δω πολλούς Θραψανιώτες, συγγενείς, φίλους, παλιούς συμμαθητές, που είχα χρόνια να τους δω. Στο περιθώριο των αγώνων κουβεντιάζουμε, θυμόμαστε... Μην περιμένετε λοιπόν να διαβάσετε εδώ, αθλητικές περιγραφές. Το επιχείρησα χθες, μόνο και μόνο γιατί έπαιζαν δυο ομάδες στην ηλικία μου και θεώρησα ότι άξιζαν ειδικής μνείας.

Και σήμερα βέβαια έπαιζαν στον τελικό οι μεγάλοι και είχαν τις αναμνηστικές φωτογραφίες τους πριν από την έναρξη, όμως τα αποτελέσματα, τις κρίσεις για τους αγώνες με βάση τη τις δυνατότητες τους ως ομάδες μέσα στο γήπεδο θα τα βρείτε σε άλλα Site, πιο κατάλληλα.

Αν πέσουν στην αντίληψή μου θα σας δώσω λιγκ να πάτε πιο γρήγορα. Για την ώρα μείνετε στο κλίμα που ζήσαμε το διήμερο και ήταν όντως πολύ όμορφο.

Προς το τέλος είδαμε και χουλιγκάνους, με την καλή έννοια του όρου, αν υπάρχει τέτοια... Κοντεύει 10.30, όταν μπαίνει στο γήπεδο το τελευταίο ζευγάρι του τουρνουά. Είναι ο μεγάλος τελικός. Υποψιάζομαι ότι δεν θα αντέξω να τον δω. Άρχισα να κρυώνω. Η υγρασία “τρυπάει” το κόκαλο. Δεν έχω κι ένα μπουφάν μαζί μου...

Ελπίζω να μάθουμε τα αποτελέσματα αύριο. Μικρή είναι η κοινωνία του Θραψανού. Τα νέα μεταφέρονται γρήγορα... Υπόσχομαι να σας ενημερώσω μόλις πέσει κάτι στην αντίληψή μου...

Πίσω από το τέρμα, ότι κατάφερα να “πιάσω” από μια απόκρουση του τερματοφύλακα που έκανε εντυπωσιακή εμφάνιση κι ας έχασε η ομάδα του. Θα ξαναπώ κάτι: Ζητώ την επιείκεια σας. Το Site αυτό δεν υπήρξε ποτέ αθλητικό, με τη στενή έννοια του όρου. Μόνο για τις ανάγκες του διημέρου πήρε μια “μυρωδιά”...