Ότι έβλεπε το μάτι μου από την καρέκλα της καφετέριας στη Χερσόνησο, που κάθισα να ξαποστάσω, να πιω ένα καφέ και να κάνω μια ανάρτηση στην ιστοσελίδα μου.

Ένα γενικό πλάνο του Acqua Plus, έτσι καθώς μπαίνουμε από την είσοδο, στον εσωτερικό χώρο με τις νεροτσουλήθρες. Δεν πήρα γενικά πλάνα. Προτίμησα μόνο τα παιδιά μας, αυτά με ενδιέφεραν...

Ο Λάμπρος δεν... τρελαίνεται για τις φωτογραφίες. Ιδιαίτερα αυτές που ξέρει ότι θα “ανέβουν” στο internet. Και αποφεύγει σκόπιμα το φακό. Ξέρει πια καλά να τον κάνει, όπως ξέρει και τις γωνίες που “πιάνω” εγώ, επιμένοντας...

Παρασκευή 1η Ιούλη. Στο περιθώριο της επίσκεψής μας στο Acqua Plus “πετάχτηκα” με το αυτοκίνητο της Στασούλας μέχρι την πόλη της Χερσονήσου. Βρήκα ένα ελεύθερο χώρο για πάρκινγκ και περπάτησα στον κεντρικό δρόμο της παραθαλάσσιας πόλης.

Πρώτος σταθμός η Εθνική Τράπεζα, κάποιες αναγκαίες διευθετήσεις και μετά στον ΟΤΕ, να εξοφλήσω ένα... ξεχασμένο λογαριασμό. Ύστερα πήγα σε ένα φωτογραφείο. Ευγενικός ο ιδιοκτήτης. Του ζήτησα να μου αδειάσει τις φωτογραφίες από την κάρτα μνήμης της μηχανής και να μου τις βάλει στο στικάκι μου. Ανταποκρίθηκε άμεσα, τονίζοντάς μου πως εκεί είναι πιο ασφαλείς απ' ότι αν τις βάζαμε σε C.D. Εκείνος ξέρεις καλύτερα, είναι η δουλειά του.

Περπάτησα λίγο στον κεντρικό δρόμο... Μαγαζιά δεξιά και αριστερά. Κυρίως τουριστικά. Ορθώς. Έτσι κι αλλιώς εδώ, πιο πολλοί είναι οι ξένοι από τους Έλληνες. Ρούχα καλοκαιρινά, σορτς, αναμνηστικά, ασημικά και ότι έχει σχέση με τη θάλασσα στις βιτρίνες των μαγαζιών και τα καλάθια πάνω στα πεζοδρόμια...

Κάθισα σε μια καφετέρια για να ξεκουραστώ λίγο. Ο ήλιος του Ιουλίου είναι δυνατός. Σαν να μου φαίνεται πως κάνει επίδειξη από την πρώτη του μέρα...

Έχει WiFi. Το διαφημίζει κι απ' έξω ο άνθρωπος. Ξέρει τη δουλειά του. Σωστός επαγγελματίας. Μου δίνει ρεύμα για τον υπολογιστή μου, με χαμόγελο. Ρωτά από πού είμαι. Κάνουμε τις αναγκαίες συστάσεις. Δίπλα μου άνθρωποι απολαμβάνουν το μεσημεριανό τους, κάτι σε κλαμπ σάντουιτς μου φέρνει. Συζητούν μεγαλόφωνα ως Έλληνες... Αδιάφοροι για το ποιοι τους ακούν... Το έχουμε εμείς αυτό το συνήθειο. Κι εγώ πολλές φορές έχω “πιάσει” τον εαυτό μου να το κάνει.

Φεύγω λίγο πριν τις 3 μ.μ. Τα παιδιά πριν από μια ώρα κάθισαν στο Acqua Plus να τσιμπήσουν κάτι και να ξεκουραστούν λίγο. Με την επιστροφή τους βρίσκω πάλι στις πισίνες και τις νεροτσουλήθρες. Ευκαιρία να τραβήξω μερικές φωτογραφίες για το Site μου.

Κάθομαι στον ίσκιο του μπαρ του Acqua Plus. Μια μεγάλη μπύρα ΜΥΘΟΣ και μια μερίδα πατάτες μου κάνουν συντροφιά μέχρι να κουραστούν εντελώς τα παιδιά και να ζητήσουν να φύγουμε για το χωριό. Η ώρα έχει περάσει τις 4 μ.μ.

Όχι, δεν πρόκειται για... τίγρη, όπως ίσως τον δείχνει η φωτογραφία που τράβηξα κάνοντας ζουμ στον ξαπλωμένο γάτο δίπλα μου. Είναι στο κιόσκι της ταβέρνας του Acqua Plus. Προσπάθησα να μάθω το όνομά του. Δεν τα κατάφερα. Η κυρία στο ταμείο από την οποία ζήτησα πληροφορίες μου είπε κάνοντας χιούμορ “δεν συστηθήκαμε”, Α ρε Ρήγα, μας λείπεις...