Επιστροφή στα της εκδρομής, της περασμένης εβδομάδας. Καρέ -καρέ η προσέγγισή μας στο νησί της Σπιναλόγκας. Έχω αρκετό φωτογραφικό υλικό και θα χρειαστεί λίγο χρόνο μέχρι να το ανεβάσω όλο. Είναι πανέμορφο, ότι συνέλαβαν τα μάτια μας και ο φωτογραφικός φακός.

Διάφορες οπτικές γωνίες της Σπιναλόγκας μέσα από το Καΐκι που μας πάει κοντά της. Τραβάω φωτογραφίες και παρατηρώ λεπτομέρειες. Πολύς πόνος, πολύ δάκρυ και σιωπή από τους κατοίκους του. Χρειάζεται σεβασμός στην προσέγγιση τουκι εμείς έχουμε όσον χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις...

Πριν έρθω εδώ, μάζεψα στοιχεία από τη Google. Ήθελα να γνωρίζω καλά τον τόπο, όχι όπως τον έζησα μέσα από το σίριαλ “Το Νησί”, αλλά όπως του άξιζε. Είδα ντοκιμαντέρ κι άφησα τη φαντασία μου να δουλέψει. Ήθελα να δω με τα μάτια της ψυχής μου. Δεν πρόκειται άλλωστε για ένα τουρ συνηθισμένο. Το αντίθετο θα έλεγα...

Ξανακοιτάζω από μια χρονική απόσταση αυτές τις φωτογραφίες της Σπιναλόγκας. Ίσως με πείτε υπερβολικό με τόσα πλάνα για το ίδιο θέμα. Μπορεί να είναι κι έτσι. Αλά με όσα έχω γράψει ώς τώρα κιόλα όσα έχω ακόμα να ανεβάσω τις επόμενες ημέρες δεν νομίζω ότι κατάφερα να βγάλω ότι έχω μέσα μου...

Δείτε αυτή την πλευρά της Σπιναλόγκας... Ξερότοπος, αλλά αν προσέξετε υπάρχει ένα κόσμος που κινείται πάνω στα μονοπάτια της. Ανθρώπινο κομβόι. Τουρίστες που ήρθαν εδώ, ο καθένας με διαφορετικά κίνητρα, να δουν αυτό το νησί του πόνου και της εξορίας...

Χτισμένα φρούρια βενετσιάνικα σαν αυτά που συναντάς στις παλιές πόλεις του Ηρακλείου, του Ρεθύμνου και των Χανίων. Για να προστατεύονται οι κάτοικοι του νησιού από τις επιθέσεις εχθρών. Διότι κατά καιρούς το νησί κατοικούνταν, όχι μόνο από τους χανσενικούς. Εκπληκτικός είναι ο τούρκικος μαχαλάς. Και η ιστορία του πλούσια...

Πέτρα και ξεραΐλα... Γυμνοί βράχοι, τα κύματα έχουν παρασύρει και τα τελευταία χώματα απ' αυτή την πλευρά της Σπιναλόγκας. Ίσως γιατί είναι η πλευρά προς το ανοιχτό Κρητικό Πέλαγος και κάτι δύσκολες ώρες θα 'ταν μεγάλα και απειλητικά. Πινελιές πράσινου ανάμεσα στο άγριο τοπίο