Το λεωφορείο παρκαρισμένο κάτω από τον ίσκιο των δέντρων περιμένει, κλειστό, τους επιβάτες για Μύλους.

Δευτέρα ξημερώματα, ώρα 6,20 σηκώνομαι. Η ώρα της επιστροφής έφτασε. Μέχρι να πλυθώ, να ετοιμαστώ, να τρέξω στην εκκλησία που είναι η στάση του λεωφορείου για Μύλους είχε ήδη πάει 6,45. Το πούλμαν που περίμενε υπομονετικά από χθες το βράδυ εδώ, μόλις έφυγε. Ούτε Εγγλέζοι να ήτανε στους χρόνους τους.

Επιστροφή σπίτι, τουλάχιστον να “τσιμπήσω” κάτι και να πάρω τα χάπια μου για το ζάχαρο. Ξαναγύρισα μισή ώρα νωρίτερα από την ώρα αναχώρησης. Είναι στη θέση του και περιμένει. Κλειστό. Χωρίς τον οδηγό του μέσα...

Κάποια στιγμή ακούγεται ένας θόρυβος προς το λιμάνι της Σκάλας. Είναι το “Αγκίστρι”, ένα μικρό πλεούμενο που κάνει δρομολόγια μέχρι την Αίγινα, απέναντι.

Τρέχω μπας και το προλάβω. Από την Αίγινα θα έχει σίγουρα πιο συχνά δρομολόγια για Πειραιά. Μπα, πού να τους προλάβω, Ώσπου να κάνω τη μισή διαδρομή έχουν λύσει τους κάβους και έχουν φύγει. Σε πέντε λεπτά μέσα, μπορεί και λιγότερο, έδεσαν, έλυσαν κι έφυγαν.

Η αίσθηση που έχω είναι ότι κάνουν το δρομολόγιο που είναι υποχρεωμένοι, αδιάφοροι για το αν θα πάρουν ή όχι επιβάτες. Ωραίοι επαγγελματίες, μα την αλήθεια.

Επιστροφή πίσω στην εκκλησία. Το λεωφορείο πάντα στη θέση του. Κλειδωμένο και περιμένει. Άλλος ένας, μάλλον επιβάτης, μεγαλύτερης ηλικίας από μένα, κάνει βόλτες πέρα δώθε, περιμένοντας να ανοίξει τις πόρτες του το λεωφορείο.

Κάθομαι σε ένα από τα πολλά μαγαζιά, απέναντι. Είναι πρωί ακόμα, 7,30 η ώρα και όλα είναι κλειστά. Μια κοπέλα, εμφανώς ξένη από την εμφάνιση, καθαρίζει. Τη ρωτώ αν είναι εύκολο να μου φτιάξει έναν καφέ. “Το μαγαζί είναι κλειστό” μου λέει “ανοίγει στις 8 και μισό”.

Απαιτήσεις που έχω κι εγώ, ο άνθρωπος. Να θέλω να πιω καφέ τέτοια ώρα...

Υπέροχη ανατολή ηλίου στις 6,55 όπως την είδα με τα μάτια μου...

Μια διαφορετική τράπεζα φαγητού στο Αγκίστρι. Συλλογή από τη βραδινή μας βόλτα...

Το ξημέρωμα του Δεκαπενταύγουστου στο Αγκίστρι είναι όμορφο. Και σήμερα θα 'ναι σαν χθες, ζεστή μέρα. Εννιά το πρωί και καίνε όλα ένα γύρο. Το μπαλκόνι του δωματίου είναι από τη μεριά της ανατολής. Τζίφος. Ούτε εδώ μπορείς να κάτσεις το πρωί. Τι να σου κάνει μια πάνινη τέντα; Πόσο ήλιο να κόψει;

Ο κόσμος κοιμάται ακόμα. Στο δρόμο δεν κινείται τίποτα. Μόνο στη διπλανή πολυκατοικία έχει βγει ένα νεαρό ζευγάρι και πίνει τον καφέ του, συζητώντας μεγαλόφωνα.

Κάπου, όχι πολύ μακριά, ακούγονται από το ραδιόφωνο ψαλμωδίες. Μέρα γιορτής σήμερα...

Οι ταβέρνες έχουν βγάλει από χθες ειδικές ενημερωτικές πινακίδες που αναφέρουν τα ειδικά, γιορταστικά γεύματα της μέρας. Ελληνική κουζίνα και κάπου, ανάμεσα στα φαγητά τους, έχουν ντόπιους μεζέδες, κρέας πάντα. Είναι η μέρα βλέπεις, Δεκαπενταύγουστος. Και είναι και Κυριακή. Διπλή γιορτή που στην Ελλάδα ξέρουμε να την τιμούμε...

Χθες βράδυ κάναμε μια βόλτα στην παραλία. Σουβλάκι, ψαροταβέρνες, μπαράκια στο κύμα και μαγαζιά με σουβενίρ που μοιάζουν πιο πολύ με σούπερ μάρκετ καθώς διαθέτουν ότι μπορείς να φανταστείς. Αλλά οι τιμές παντού “φωτιά”. Δεν υπάρχει περίπτωση για μια στοιχειώδη έξοδο να μη φύγει το 50άρι.

Και είναι να αναρωτιέσαι: Μα δεν αντιλαμβάνονται εδώ οι άνθρωποι πού βρισκόμαστε; Δεν άκουσαν τίποτα για μειώσεις μισθών, για απολύσεις, για τη νέα εποχή του Δ. Ν. Τ.; Δεν βλέπουν που τα δωμάτια τους είναι άδεια στη φουλ τουριστική σεζόν;

Ευτυχώς όμως έχουν χιούμορ. Φωτογράφισα το ΓυροBANK, αλλά δεν τα κατάφερα να πάρω το ΓΥΡΟκομείο. Νύχτα και οι προβολείς που φώτιζαν την πινακίδα ήταν δυνατοί. Έτσι δεν μπόρεσα να αποτυπώσω το δημιούργημα του καλλιτέχνη. Λίγο πιο κάτω, έξω από το μαγαζί άλλη μια διαφημιστική πινακίδα. Ε, έχουν χιούμορ οι άνθρωποι, όπως και να το κάνουμε...

Αργά το βράδυ γυρίσαμε σπίτι. Έχει βγει όλη η κούραση της μέρας. Είναι και το ουίσκι που ήπια στην “Alterego” για να πάρω τα... κλειδιά του WiFi και να κάνω τις δύο χθεσινές αναρτήσεις, που με ρίχνει γλυκά στην αγκαλιά του Μορφέα. Χρειάζεται κι εδώ την υποστήριξη του αιρκοντίσιον για να βγει η βραδιά. Η νύχτα είναι ζεστή και έχει υγρασία...

Επιτυχημενες πινακίδες... Πώς να μην μπεις στον πειρασμό να μπείς στο μαγαζί τους;

Ο ήλιος πάει προς τη δύση του. Άλλη μια μέρα στο Αγκίστρι φτάνει στο τέλος της...

Το σημείωμα αυτό γράφεται σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Απόγευμα Σαββάτου στη Σκάλα. Μόλις έχουμε τελειώσει το μπάνιο μας και βρήκα ένα βραχάκι να καθίσω για τις σημειώσεις μου. Μπορεί και να το πείτε “αρρώστια” το να είμαι εδώ και να μην απολαμβάνω τη θάλασσα για να είμαι μέσα στο γραφτό μου, αλλά θέλω να σας πω ότι δεν είναι καθόλου έτσι.

Ρουφώ την κάθε στιγμή. Ο παφλασμός των μικρών κυμάτων με συναρπάζει. Ο ήχος τους είναι εκπληκτικός, τακτικά επαναλαμβανόμενος. “Δένεται” με τις φωνές που παίζουν βουτιές από το διπλανό βραχάκι και κάνουν έναν απίθανο συνδυασμό.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να γέρνει ώς εδώ ροδοκόκκινος. Εκεί που πατώνουν παίζουν μπάλα, κάτι σαν μήλα στη θάλασσα κι ας “χτυπάει” κατάματα το φως.

Στην αμμουδιά προνοητικοί άνθρωποι έχουν φροντίσει, μαζί με τις ομπρέλες ηλίου που δεν χρειάζονται πια, να φέρουν και καρεκλίτσες πτυσσόμενες, ιδανικές για την περίπτωση. Είναι παρεούλες και συζητούν ανέμελα, λίγο μετά το μπάνιο τους. Η πιο όμορφη ώρα, η ώρα που μας αποχαιρετά ο ήλιος.

Ένα κότερο προσπαθεί να δέσει στο μόλο, λίγο πιο μακριά και το επιχειρούν δυο κορίτσια. Αυτά τα... αδύναμα πλάσματα που ξέρουν πότε και πώς να μας “παίζουν” στα δάκτυλα.

Από το σημείο που είμαι παρατηρώ τα πρόσωπα των τελευταίων κολυμβητών. Ολοκόκκινα από τον ήλιο που τα χτυπάει καθώς δύει, αλλά αυτό σε τίποτα δεν τους κάνει να σταματήσουν. Μια τέτοια όμορφη ώρα, δεν σου κάνει όρεξη να βγεις...

Δυο μικρά κοριτσάκια προσπαθούν να... αδειάσουν τη θάλασσα με τρύπια πλαστικά κουβαδάκια. Αλλά δεν απογοητεύονται. Επιμένουν. Και καθώς λιγοστεύουν οι άνθρωποι στη θάλασσα λέω να τα μαζεύω κι εγώ σιγά -σιγά. Ένα μπανάκι στο σπίτι θα βγάλει από πάνω μου την αρμύρα και θα με κάνει να νιώσω καλύτερα...

Κοντά μας είναι το “Ερείπιο” ένα μπιλιαρδάδικο. Ίσως, αργότερα παίξουμε με το Λάμπρο κανένα παιχνίδι...

Η μικρή κολυμβήτρια "συλλαμβάνεται" από τον φακό στον αέρα την ώρα της ιδιότυπης βουτιάς της...

Οι ελιές σε πρώτο πλάνο και τα τζιτζίκια που δεν είναι εύκολο να... ακουστούν σε μια φωτογραφία...

Ξεφορτωθήκαμε τα πράγματα και είπαμε με τον Λάμπρο, έτσι ιδρωμένοι όπως ήμασταν να πάμε για μια βουτιά στη θάλασσα να δροσιστούμε... Η αλήθεια είναι ότι ο μικρός βαριόταν να έρθει, αλλά με την παρότρυνσή μου ήρθε για παρέα.

Και του άρεσε... Τα νερά είναι υπέροχα, πεντακάθαρα, ζεστά... Και δίπλα μας. Πέντε λεπτά με τα πόδια. Απολαύσαμε αυτή την ομορφιά και στο γυρισμό καθίσαμε σε ένα καφέ – ρεστοράν με πισίνα. Ξεβγαλθήκαμε στη ντουζιέρα του και φωνάξαμε και τη μητέρα του Λάμπρου να κάνουμε μια βουτιά στα γλυκά νερά της πισίνας πριν το φαΐ.

Αλλά, θες η κούραση από το ταξίδι, θες που με το νερό και τη δροσερή μπύρα βγήκε στην επιφάνεια, παραγγείλαμε και φάγαμε. Γυρίσαμε στο δωμάτιο μας και ξαπλώσαμε. Το είχαμε ανάγκη όσο τίποτα άλλο. Με το βοήθεια του αιρκοντίσιον πρέπει να κοιμηθήκαμε και λίγο. Όχι όλοι βέβαια... Ο μικρός έχει πάρει μαζί του την παιχνιδομηχανή και τη... φόρτισε παίζοντας όλο το μεσημέρι.

Απογευματάκι βγήκα στο μικρό μπαλκονάκι. Όλη η ατμόσφαιρα είναι ζεστή, αλλά είναι ωραία εδώ. Κοντά, στο δημόσιο δρόμο η κίνηση γίνεται πιο έντονη κάθε φορά που φτάνει καράβι στο νησί. Αλλά τα τζιτζίκια τραγουδούν τόσο δυνατά που υπερκαλύπτουν τον όποιο θόρυβο.

Μπροστά μου είναι κάτι μεγάλες ελιές που φτάνουν στο ύψος τον πρώτο όροφο του δωματίου μας. Και στα κλαδιά του έχουν στήσει πάρτι τα τζιτζίκια.

Ένα ελαφρύ αεράκι δείχνει να ΄χει πάνω του λίγη δροσιά. Δεν μπορεί, τώρα που φεύγει η μέρα θα 'ρθει, πού θα πάει;...

Άλλη μια ματιά από το μπαλκονάκι που κάθομαι. Στο βάθος διακρίνεται η θάλασσα. Μοιάζει, αλλά δεν είναι μακριά. Πέντε λεπτά σκάρτα...