Το λεωφορείο παρκαρισμένο κάτω από τον ίσκιο των δέντρων περιμένει, κλειστό, τους επιβάτες για Μύλους.

Δευτέρα ξημερώματα, ώρα 6,20 σηκώνομαι. Η ώρα της επιστροφής έφτασε. Μέχρι να πλυθώ, να ετοιμαστώ, να τρέξω στην εκκλησία που είναι η στάση του λεωφορείου για Μύλους είχε ήδη πάει 6,45. Το πούλμαν που περίμενε υπομονετικά από χθες το βράδυ εδώ, μόλις έφυγε. Ούτε Εγγλέζοι να ήτανε στους χρόνους τους.

Επιστροφή σπίτι, τουλάχιστον να “τσιμπήσω” κάτι και να πάρω τα χάπια μου για το ζάχαρο. Ξαναγύρισα μισή ώρα νωρίτερα από την ώρα αναχώρησης. Είναι στη θέση του και περιμένει. Κλειστό. Χωρίς τον οδηγό του μέσα...

Κάποια στιγμή ακούγεται ένας θόρυβος προς το λιμάνι της Σκάλας. Είναι το “Αγκίστρι”, ένα μικρό πλεούμενο που κάνει δρομολόγια μέχρι την Αίγινα, απέναντι.

Τρέχω μπας και το προλάβω. Από την Αίγινα θα έχει σίγουρα πιο συχνά δρομολόγια για Πειραιά. Μπα, πού να τους προλάβω, Ώσπου να κάνω τη μισή διαδρομή έχουν λύσει τους κάβους και έχουν φύγει. Σε πέντε λεπτά μέσα, μπορεί και λιγότερο, έδεσαν, έλυσαν κι έφυγαν.

Η αίσθηση που έχω είναι ότι κάνουν το δρομολόγιο που είναι υποχρεωμένοι, αδιάφοροι για το αν θα πάρουν ή όχι επιβάτες. Ωραίοι επαγγελματίες, μα την αλήθεια.

Επιστροφή πίσω στην εκκλησία. Το λεωφορείο πάντα στη θέση του. Κλειδωμένο και περιμένει. Άλλος ένας, μάλλον επιβάτης, μεγαλύτερης ηλικίας από μένα, κάνει βόλτες πέρα δώθε, περιμένοντας να ανοίξει τις πόρτες του το λεωφορείο.

Κάθομαι σε ένα από τα πολλά μαγαζιά, απέναντι. Είναι πρωί ακόμα, 7,30 η ώρα και όλα είναι κλειστά. Μια κοπέλα, εμφανώς ξένη από την εμφάνιση, καθαρίζει. Τη ρωτώ αν είναι εύκολο να μου φτιάξει έναν καφέ. “Το μαγαζί είναι κλειστό” μου λέει “ανοίγει στις 8 και μισό”.

Απαιτήσεις που έχω κι εγώ, ο άνθρωπος. Να θέλω να πιω καφέ τέτοια ώρα...

Υπέροχη ανατολή ηλίου στις 6,55 όπως την είδα με τα μάτια μου...