Το ιπτάμενο δελφίνι που μας πήγε στο αγκίστρι. Κάποια στιγμή βγήκα έξω και το φωτογράφισα...

Είπαμε να φύγουμε από το Σάββατο να προλάβω να κάνω κι εγώ κανένα μπάνιο στη θάλασσα μέχρι τη Δευτέρα το πρωί που θα γυρίσω Αθήνα, αλλά όλο το εγχείρημα έγινε ανοργάνωτα και το πληρώσαμε με αρκετές αναμονές κάτω από τον ήλιο και... κάμποσα κιλά ιδρώτα.

Αφού παρέλαβα τα πράγματα της Στασούλας από το καράβι SUPERFAST και τα πήγα στην Ειρήνη και το σπίτι είπαμε να ξεκινήσουμε νωρίς μη φάμε και στη μάπα τον ήλιο...

Ένα ταξί μας έφερε γρήγορα στο λιμάνι του Πειραιά. Ήταν με κλιματισμό, είχε και χιούμορ ο άνθρωπος και συγκεκριμένες απόψεις που τις διατύπωνε καθώς οδηγούσε χωρίς να του το ζητήσεις. Άκουγε έναν αθλητικό σταθμό και... σχολίαζε τα σχόλια των δημοσιογράφων... Πλάκα είχε...

Το καράβι για Αγκίστρι που δεν είχαμε φροντίσει να ενημερωθούμε για τα δρομολόγια του, έφευγε 11.45 και ήταν ακόμα 9.20. Δεν ήταν να περιμένεις στο λιμάνι μ' αυτή τη ζέστη και μ' αυτήν την κίνηση τόση ώρα...

Μου 'κοψε και ρώτησα για τα δελφίνια. Για Αίγινα – Αγκίστρι έφευγε στις 9.30. Μόλις που το προλάβαμε πριν λύσει τους κάβους και φύγει. Δέκα λεπτά αφού είχε βγει από το λιμάνι “προσγειώθηκε” για πέντε λεπτά. Σακούλες, λέει, είχαν μπει στις τουρμπίνες τουρμπίνες του. Ευτυχώς οι άνθρωποι του πλοίου λύσανε γρήγορα το πρόβλημα που για μας, τους επιβάτες δε έλεγε και τίποτα, πέρα από το ότι πηγαίναμε σχεδόν σαν συμβατικό πλοίο...

Σε μια ώρα ήμασταν στο Αγκίστρι, αφού προηγουμένως έκανε μια στάση στο λιμάνι της Αίγινας. Μόνο που στη βιασύνη μας να μπούμε δε ρωτήσαμε πού πάει. Άσε που νομίζαμε πως δεν έχει άλλο λιμάνι το Αγκίστρι πέρα από τη Σκάλα... Και το μικρό Αγκίστρι στην πρώτη επαφή του για τις μίνι διακοπές, αντί για ευχαρίστηση ήταν ήδη ένα πρόβλημα καθώς μας φάνηκε τεράστιο. Αντί για τη Σκάλα σταμάτησε στους Μύλους, άλλο ένα μικρό χωριουδάκι με λιμάνι, μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη Σκάλα που θέλαμε εμείς.

Ένας ταξιτζής, ο μοναδικός στο νησί, άξεστος, μας “στήνει” μισή ώρα στο λιμάνι μέχρι να έρθει να μας πάρει. Τελικά “μαλώνουμε” για την απαράδεχτη συμπεριφορά του και παίρνουμε το λεωφορείο της γραμμής για τον προορισμό μας. Αναμονή κάτω κάτω από έναν ίσκιο σε ένα ένα νησί που στις 11.30 βράζει κυριολεκτικά από τη ζέστη.

Αλλά κι από κει που σταματάει το λεωφορείο, μέχρι το κέντρο, έχει αρκετό περπάτημα. Φορτωμένοι με τις βαλίτσες δεν έχουμε άλλη επιλογή. Στη ρεσεψιόν του στούντιο που θα μείνουμε η κοπέλα αναρωτιέται μεγαλόφωνα: “Γιατί δεν πήρατε τηλέφωνο να έρθουμε εμείς να σας πάρουμε από τους Μύλους;” Και να πεις ότι δεν το είχαμε το τηλέφωνο τους; Καμιά φορά οι λύσεις είναι απλές, δίπλα μας, μας “φωνάζουν” και δεν τις ακούμε...