Ο κράχτης, ένα κομμάτι βάρκας έξω από την ταβέρνα...
Οκτώ παρά δέκα, κάτι αρχίζει και... κινείται. Ο κόσμος φαίνεται να' χει ξενυχτήσει από χθες βράδυ και τον έχει πάρει από κάτω το σεντόνι.
Το απορριμματοφόρο της κοινότητας Αγκιστρίου καθαρίζει τους γεμάτους κάδους των σκουπιδιών. Οι άνθρωποι, πολύ σωστά, φορούν μάσκες για να αποφύγουν τη σκόνη που δημιουργείται.
Παρατηρώ τον απίστευτο Ελληναρά. Λίγο αφού περάσει η σκουπιδιάρα, με κοντοπατέλονο και σαγιονάρες, κατεβάζει τα σκουπίδια. Θα είναι εκεί όλη μέρα, να τα βλέπει και να 'χει μια αιτία για να γκρινιάζει. Και δεν πρόκειται για μια σακουλίτσα του σούπερ μάρκετ. Όχι, τρεις τεράστιες σακούλες είναι. Αλλά φαίνεται ότι αυτό είναι μια τακτική ιστορία γιατί σε λίγο το απορριμματοφόρο κάνει τον κύκλο του και... επιστρέφει να πάρει ότι έριξε ο αργοπορημένος πολίτης.
Κάθομαι στην ταβέρνα “Μανταλένα”, είναι του ξενοδοχείου “ΣΑΡΩΝΙΣ” τα τραπέζια. Έχουν μια, ο Θεός να την κάνει... βάρκα για κράχτη που παραπέμπει στη γνωστή ομώνυμη ελληνική ταινία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ασπρόμαυρης της δεκαετίας του '60 που γυρίστηκε στην Αντίπαρο, αλλά σιγά τη λεπτομέρεια τώρα...
Έχει πάει 8, ο ήλιος αρχίζει να ξεπροβάλει απέναντί μου, πίσω από το δέντρο που κάτω στον ίσκιο τους έχει παρκάρει το λεωφορείο και κανείς οδηγός δεν φαίνεται πουθενά. Παρακολουθώ με πολύ προσοχή τις κινήσεις. Είναι ικανός να έρθει ο οδηγός και να φύγει αμέσως, χωρίς καμιά ειδοποίηση. Και θα 'χει να λέει μετά πως αυτός στην ώρα του ήταν για το δρομολόγιό του.
Μόνο κάτι μικρά βανάκια των προμηθευτών των μαγαζιών στην παραλία κινούνται τέτοια ώρα. Αφήνουν γεμάτα μπουκάλι μπύρας και παίρνουν τα άδεια...
Οι κύριος, με το μαγιό και τις παντόφλες που βρήκα εδώ όταν ήρθα το πρωί έχει βάλει το μπεγλέρι του και συνεχίζει να κόβει βόλτες πέρα – δώθε, ασταμάτητα, σχεδόν νευρικά.
Μια παρέα νέων που περνάει βλέπει κλειστό το λεωφορείο και συνεχίζει το δρόμο της. Ησυχία. Τα μόνα που ακούγονται είναι τα ψυγεία των μαγαζιών...
Το κατσαριδάκι αυτό το βρήκα στο λιμάνι των Μύλων, στο Αγκίστρι...