Ένα βίντεο με τον Λάλεζα να τραγουδά την “Ιτιά”

Οι αφίσες που έχουν κολλήσει σε κάθε γωνιά του χωριού, αλλά και σε όλους του οικισμούς του Δήμου Τρικολώνων μας πληροφορούν ότι απόψε ο Δήμος προσφέρει μια παραδοσιακή βραδιά με δημοτικό τραγούδι και σταρ, αν κρίνω από το ύφος του καλλιτέχνη στην αφίσα, τον Λάλεζα. Κανένα επιπλέον στοιχείο. Μόνο το ονοματεπώνυμο και το κινητό τηλέφωνο του ατζέντη που του κλείνει τις συναυλίες.

Αλλά μπορεί και να μη χρειάζεται. Όλοι εδώ τον ξέρουν. Πρέπει να είναι φίρμα στο δημοτικό τραγούδι. Την ίδια αφίσα του έχω δει και σε άλλα πανηγύρια στην περιοχή.

Η μέρα είναι ζεστή. Κάποιοι ξύπνησαν νωρίς. Εγώ, με όλη την κούραση που κουβαλώ και την δροσερή ατμόσφαιρα που ένοιωσα το χθεσινό βράδυ, κοιμήθηκα ώς τις 9.

Έφτιαξα ένα καφεδάκι φραπέ και κάθισα στη βεράντα να γράψω. Απόψε θα έχει ξενύχτι στην πλατεία. Τα μαγαζιά γύρω από την πλατεία θα βγάλουν από το απόγευμα έξω τραπέζια, θα καταλάβουν όλο το οδόστρωμα και θα σερβίρουν ψητή γουρουνοπούλα στη λαδόκολλα, πατάτες τηγανητές σε πλαστικά πιάτα και μπύρες σε τσίγκινα κουτάκια.

Δεν υπάρχει ρεγάλο στα όργανα, όπως έκαναν παλιά για να δώσουν παραγγελία. Ο Λάλεζας έχει πληρωθεί από το Δήμο Τρικολώνων και θα παίζει με την κομπανία του ως τις πρώτες πρωινές ώρες για όλους. Όποιος θέλει μπορεί να σηκωθεί και να χορέψει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα τη ζήσω τη βραδιά. Την έχω δει άπειρες φορές και πρέπει να σας πω ότι δεν έχει εκπλήξεις. Όλοι όσοι θα πάνε το βράδυ εκεί ξέρουν το λόγο και... συμπεριφέρονται ανάλογα.

Ήδη έχει στήσει τον πάγκο του ένας έμπορος ασημικών και ένας παιχνιδιών να ψωνίσουν οι γονείς δώρα για τα παιδιά τους αν και οι... πανταχού παρόντες Κινέζοι έκαναν από χθες την εμφάνισή τους στην πλατεία με την πραμάτεια τους...

Για να πάρετε μια γεύση από την παράσταση δείτε αυτό το βίντεο...

Στο Ελληνικό έχουν πανηγύρι την Κυριακή. Τ' αϊ Γιαννιού. Και έτσι που έπεσε φέτος το κάνουν... τριήμερο. Έχουν κατέβει πολλοί Αθηναίοι, στα καφέ, δύσκολα βρίσκεις τραπέζι, αλλά το χθεσινό γεγονός της ημέρας ήταν μια θεατρική παράσταση – μιούζικαλ, αναδρομή στην πλατεία του χωριού.

Απόγευμα φτάσαμε χθες και είχαν αρχίσει να στήνουν τα σκηνικά στην πλατεία, έξω από το παλιό δημοτικό σχολείο. Ολιγομελής θίασος, αυτόνομος με το φορτηγάκι του, ένα βανάκι, τα ηχητικά του και τα φώτα του...

Κάθομαι απέναντι στην καφετερία και παρατηρώ τα παιδιά. Έχουν πέσει σαν σμήνη από μέλισσες πάνω τους και προσέχουν τη δουλειά τους και τους ίδιους του ηθοποιούς. Ώρα έναρξης είναι η 9. Θέλω να δω πώς υποδέχεται ο κόσμος στην επαρχία μια παράσταση σε ανοιχτό χώρο που, όπως είπαν, έκανε επιτυχία τον περσινό χειμώνα στο θέατρο ΘΥΜΕΛΗ Μοσχονησίων 32, πλατεία Αμερικής και θα επαναληφθεί και φέτος στον ίδιο χώρο.

Εννέα και 20 αρχίζει το έργο “Χθες – Σήμερα – Πάντα” με πρωταγωνίστρια τη Λόρνα. Είναι δίπλα της 4 παιδιά, δυο αγόρι και δυο κορίτσια που δίδουν αξιοπρεπώς τη μάχη τους σε δύσκολες ομολογουμένως συνθήκες.

Ο... αληθινός πρωταγωνιστής όμως “κρύβεται” στους ήχους και τα φώτα, ένας νεαρός, που ευτυχώς στο τέλος η Λόρνα τόνισε ιδιαίτερα το όνομά του και την προσφορά του. Παρούσα, διακριτικά και η εμπνευστής του έργου και σκηνοθέτης κ. Έλλη Βοζικιάδου

Το έργο χωρίζονταν σε τέσσερις ενότητες. Παλιά Αθήνα, Παρίσι, Χόλιγουντ και Ελληνικός Κινηματογράφος. Ελάχιστα λόγια, πιο πολλά τραγούδια ή μάλλον όλο τραγούδια κι ανάμεσά βίντεο που έβαζαν το θεατή στην εποχή. Πολύ καλά τα αποσπάσματα από τις ξένες κινηματογραφικές ταινίες, αλλά εκπληκτικότερο ήταν το ελληνικό ρεπερτόριο. Μια μεγάλη οθόνη στη σκηνή, ήταν η σπίθα ανάμεσα στα τραγούδια που έλεγε η Λόρνα και χορογραφούσαν τα νέα παιδιά ηθοποιοί.

Παρούσα, βεβαίως και η ηγεσία του τόπου. Ο παπά – Γιώργης μετά της συζύγου και του τέκνου του αγκαλιά, ο δήμαρχος Τρικολώνων που κάλυψε και τα έξοδα του θιάσου κ. Μπαρούτσας μετά της συζύγου, ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αβραμόπουλος που το Ελληνικό είναι η γενέτηρά του, μόνος μ' ένα άνετο λευκό μακό καλοκαιρινό κοντομάνικο μπλουζάκι.

Όλοι, πρώτη σειρά φυσικά. Αυτό, ωστόσο, δεν εμπόδισε τον παπά – Γιώργη να σηκωθεί και να φύγει με την οικογένειά του την ώρα που στη σκηνή η... Εβίτα Περόν τραγουδούσε το περίφημο “γκουτ μπάι Αρτζεντίνα”, στο τρίτο μέρος της παράστασης, ενώ οι Αβραμόπουλος – Μπαρούτσας “άντεξαν” έως λίγο πριν από το τέλος. Σηκώθηκαν, εντελώς άκομψα, την ώρα που στη σκηνή τραγουδούσαν το “ρικο ρίκο ρίκοκοκο” και πήγαν απέναντι στην ταβέρνα του Ταλούμη.

Γενικά ο κόσμος εισέπραξε θετικά το θέαμα. Κάτι νεαρά παιδιά, δίπλα μου στις κερκίδες, έκαναν την πλάκα τους με χαμηλόφωνα και πάντως όχι προκλητικά σχόλια στα τραγούδια του Ατίκ, ενώ αποθέωσαν τη Λόρνα την ώρα που τραγουδούσε Σελίν Ντιόν και στην οθόνη έδειχνε αποσπάσματα του “Τιτανικού”. Αρνητικό το γεγονός ότι οι 250 θεατές, με τις συνεχείς διαρροές, έμειναν οι... μισοί μέχρι το τέλος της παράστασης.

Κι όμως άξιζε τον κόπο να το δουν όλο. Και μόνο για τα εκατοντάδες κοστούμια και την υπέροχη μουσική του, άξιζε...

Απογευματάκι στο λιμάνι της Σκάλας. Αυτοκίνητα παρακαρισμένα...

Στο λιμάνι της Σκάλας φτάσαμε 11.40. Είναι ακόμα εκεί το ΦΑΙΔΡΑ που φεύγει σε 20 λεπτά. Καλό θα ήταν να φεύγαμε μ' αυτό αντί να περιμένουμε δυόμιση ώρες μέχρι να έρθει το ΠΟΣΕΙΔΩΝ με το οποίο έχω κόψει εισιτήρια.

Ρωτώ διακριτικά την κοπέλα του πρακτορείου που έχει τη ΦΑΙΔΡΑ πώς μπορεί να γίνει για να φύγουμε μ' αυτό. “Ζητήστε να σας δώσει πίσω τα λεφτά και κόψτε μ' αυτό, προλαβαίνετε”. Θα το κάνει; “Θα το κάνει, εμείς εδώ δεν έχουμε τον κακώς νοούμενο ανταγωνισμό”.

Το αναφέρω δειλά στον νεαρό του διπλανό πρακτορείου. Ανταποκρίνεται αμέσως... Μπράβο τους! Είναι καλό αυτό σε τοπικό επίπεδο.

Δώδεκα είμαστε πάνω στη ΦΑΙΔΡΑ. Μικρότερο από το ΠΟΣΕΙΔΩΝ αλλά πιο σύγχρονο. Με κυλιόμενες σκάλες στην είσοδο, ψηφιακή εικόνα στις τηλεοράσεις και τα αιρκοντίσιον να δουλεύουν στο φουλ.

Το αεράκι που πολύ μας άρεσε το πρωί είναι καταστροφή με τις φωτιές. Ο ΣΚΑΪ έχει ζωντανή σύνδεση με την Κάρυστο όπου οι φωτιές κατακαίνε τη Νότια Εύβοια. Καμένα, μαυρισμένα τοπία, δέντρα χωρίς φύλλα με μαύρους κορμούς από το πέρασμα της φωτιάς. Όπου η κάμερα κάνει κοντινά πλάνα, δείχνει πόσο δυνατά φυσά ο αέρας και τι καταστροφές έχει αφήσει πίσω της η φωτιά...

Το ΦΑΙΔΡΑ φεύγει στην ώρα του. 12.10 έχει λύσει κάβους. Έχω τακτοποιήσει τη μηχανή στο γκαράζ κι έχω ανέβει πάνω στο σαλόνι όπου έχουμε αφήσει τα πράγματα.

Πάνω στο πλοίο ο κόσμος είναι λίγος Φαίνεται κι από τα αυτοκίνητα στο γκαράζ. Στην Αίγινα όμως, πρώτο σταθμό πριν τον Πειραιά, όλα θα γίνουν πολλά περισσότερα. Σκέφτομαι ότι το αεράκι που τόσο εκθείαζα το πρωί ότι θα κάνει τη ζωή μας στην Αθήνα κάπως πιο υποφερτή, αλλού είναι σκέτη καταστροφή. Κι αυτή η πολύπαθη Εύβοια... Ιδιαίτερα εκεί κάτω στο νότο, όπου έτσι κι αλλιώς το πράσινο είναι δυσεύρετο, να βλέπεις να καίγονται και τα τελευταία απομεινάρια.

Κι αυτές οι ζωντανές συνδέσεις κάνουν ακόμα πιο δραματικά τα πράγματα... Ύστερα από λίγο διαπιστώνω ότι ανακυκλώνουν τις ίδιες καταστροφικές εικόνες με αποτέλεσμα να είναι ακόμα πιο τραγικά τα πράγματα...

Θα έπρεπε να το περιμένουμε. Τον Αύγουστο λίγος αέρας χρειάζεται και οι πυρκαγιές με όσα τραγικά αποτελέσματα έχουν γίνονται πρώτο θέμα...

Μια ακόμη όψη από το Αγκίστρι. Την άγρια και παρθένα πλευρά του...

Από τις 10 το πρωί ετοιμάζουμε τα πράγματα για την επιστροφή. Αρκετές δουλειές πρέπει να διευθετηθούν, από το να μαζέψουμε ότι πρέπει να πάρουμε στο γυρισμό από τα προσωπικά μας αντικείμενα μέχρι να εξοφληθεί το ενοίκιο και να κοπούν τα εισιτήρια για το πλοίο που θα μας φέρει πίσω στην Αθήνα.

Το κλίμα δεν είναι και το καλύτερο. Ποιος θέλει να αφήσει πίσω του την ανεμελιά, τα θαλασσινά μπάνια και την καλοκαιρινή ραστώνη για να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα της μεγαλούπολης.

Ευτυχώς φυσάει ένα όμορφο δροσερό αεράκι, αρκετά δυνατό ώστε να κάνει την τέντα της βεράντας να “χτυπιέται”... Μακάρι να έτσι και στην Αθήνα. Τουλάχιστον να υποφέρεται κάπως η κατάσταση από πλευρά ζέστης...

Στο δημόσιο δρόμο, απέναντι, κάνουν την εμφάνισή τους με σακίδια στις πλάτες οι νέοι εκδρομείς που έφτασαν πριν από λίγο στο λιμάνι. Και στο απέναντι μπαλκόνι, ένα νέο ζευγάρι ένοικοι έχουν φτιάξει το καφεδάκι τους και το πίνουν συζητώντας και καπνίζοντας.

Τελευταίες εικόνες από το Αγκίστρι αυτό το κυριακάτικο μεσημέρι στα τέλη του Αυγούστου. Η μέρα είναι γλυκιά, αλλά στη θάλασσα θέλει λίγη τόλμη να πλησιάσεις. Ο αέρας έβγαλε κυματάκι και το κύμα χαλάει την απόλυτη ηρεμία της και κάνει πιο δύσκολη την πρόσβαση στους μη μυημένους...

Σε λίγο θα αφήσουμε το δωμάτιο, κοντεύει 11.30 και πρέπει να παραδοθεί το δωμάτιο, να ετοιμαστεί και να δοθεί στους επόμενους που περιμένουν. Έτσι είναι αυτά. Ένας κύκλος. Σήμερα εμείς, αύριο εκείνοι...

Τελευταίες ώρες και λίγο πριν να σηκωθούμε να ροβολήσουμε κατά το λιμάνι περιμένοντας το πλοίο, έχουμε αράξει σε μια γωνιά, άλλος στο κρεβάτι, άλλη στη μικρή συμπαθητική βεραντούλα να διαβάζουν περιοδικά ή να κρατούν σημειώσεις , όπως εγώ, για μια ανάρτηση στο Site με την πρώτη ευκαιρία...

Ωραία ήταν εδώ κι εκείνοι που έμειναν ολόκληρη τη βδομάδα καλά πέρασαν. Μάλλον θα ξανάρθουμε. Το Αγκίστρι είναι πολύ κοντά στον Πειραιά και ενδείκνυται και για μια ανάσα το Σαββατοκύριακο...