Μια λευκή γραμμή αφήνει πίσω της η προπέλα του πλοίου καθώς απομακρύνεται από την Αττική...

Είναι μια απόλαυση, πάνω στο καράβι συμβατικής τεχνολογίας που μ' έχει πάρει από το λιμάνι του Πειραιά για το Αγκίστρι, να βλέπεις να απομακρύνεσαι από από την Αττική γη.

Κάθε στιγμή που περνά αυτό γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτο. Άσε που, δεν ξέρω πως έγινε, αλλά απέπλευσε ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα του. 6.35 είχε βάλει μπροστά τις μηχανές, είχε λύσει κάβους και σάλπαρε.

Όλοι εδώ κινούνται γρήγορα, είναι έμπειροι απ' ότι φαίνεται κι έτσι “τακτοποιούν” σε χρόνο ρεκόρ ανθρώπους, μηχανές, αυτοκίνητα.

Μπήκα κι εγώ στο σαλόνι, όπως όλοι, μόλις ανέβηκα στο πλοίο. Τα αιρκοντίσιον δουλεύουν στο φουλ κι έχουν μια πολύ ωραία κατάσταση. Ωστόσο δεν είναι τόσοι πολλοί οι επιβάτες ώστε να υπάρχει πρόβλημα να βρεις θέση να καθίσεις... Πολύ γρήγορα βγαίνω να περπατήσω λίγο στο πλοίο. Το γεγονός ότι στο καράβι δεν “κάθεται” καθόλου στο λιμάνι άδειο, να καθαρίσει λίγο ο αέρας του κάνει την ατμόσφαιρα κάπως στους εσωτερικούς κλειστούς χώρους. Νομίζεις ότι μυρίζει έντονα ιδρωτίλα ή πάντως κάτι όχι και τόσο όμορφο και ανεκτό.

Προτιμώ στο κατάστρωμα. Έχει στέγαστρο για να κόβει τον ήλιο και φυσάει κι ένα ελαφρό αεράκι, όπως του λιμανιού και καλύτερο. Αλλά έχει τρομερή υγρασία και ζέστη που στιγμές – στιγμές δεν υποφέρονται. Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι είναι αυτοί που κάθονται στο κατάστρωμα. Έχουν απλώσει τις αρίδες τους αναπαυτικά και κάποιοι διαβάζουν αθλητικές εφημερίδες. Πρόσεξα τη σελίδα που διαβάζουν. Για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ενδιαφέρονται, όχι για τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ στο “φιλικό” αγώνα μπάσκετ της Ελλάδας με τη Σερβία...

Μια κοπέλα κάθεται στην πλώρη του πλοίου και παρακολουθεί τα αφρισμένα νερά που αφήνει πίσω της η προπέλα. Μια λευκή γραμμή στον ορίζοντας που σβήνει σιγά -σιγά...

Απογευματάκι το λιμάνι της Αίγινας πάνω από το καράβι, πανέμορφο...

Η ώρα της αναμονής για το καράβι στο λιμάνι είναι δύσκολη κάτω από τον Αυγουστιάτικο ήλιο...

Η ζέστη είναι ανυπόφορη. Παρασκευή απόγευμα στις 6.05 στην προβλήτα του πειραϊκού λιμανιού περιμένοντας τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ να 'ρθει, να δέσει, να ξεφορτώσει, να ξαναφορτώσει και να φύγει για το Αγκίστρι. Περιμένουμε στην ουρά, άνθρωποι και αυτοκίνητα κάτω από τον δυνατό ήλιο.

Δεν μπορώ να “πιάσω” ίσκιο. Πού να αφήσω τη μηχανή που... ταξιδεύει μαζί μου; Και στον ορίζοντα του λιμανιού δε φαίνεται ίχνος από το καράβι που περιμένουμε. Στο πρακτορείο όμως που κόβουν τα εισιτήρια είναι ήρεμοι οι άνθρωποι. Ο ιδρώτας τρέχει στα πρόσωπά τους, τα κομπιούτερ που “κόβουν” τα εισιτήρια μέσα στο κουβούκλιο – κοντέινερ τα έχουν παίξει κι αρνούνται να... συνεργαστούν. Αλλά αυτοί αγέρωχοι. Το καράβι θα 'ρθει και θα φύγει αμέσως και στην ώρα του. Αν και τον Αύγουστο της μεγάλης κίνησης όλα έχουν ένα ρίσκο.

Όσοι μπορούν, πάντως, έχουν πιάσει γωνιά – στασίδι στα σημεία που υπάρχει υποτυπώδης ίσκιος. Ευτυχώς φυσάει ένα ελαφρύ δροσιστικό αεράκι που κάνει την κατάσταση να υποφέρεται...

Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας έχει κίνηση. Άνθρωποι με βαλίτσες κινούνται συνεχώς πέρα – δώθε. Ένα ζευγάρι νέων παιδιών ερωτοτροπεί δημόσια. Ούτε που τους ενδιαφέρουν τα αδιάκριτα βλέμματα των αγνώστων γύρω τους. Είναι “μόνοι τους”, ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Η ευτυχία του να είσαι νέος και να αδιαφορείς για τη γνώμη των άλλων.

Έξι και τέταρτο και δεν έχει φανεί ακόμα το πλοίο με το οποίοι, υποτίθεται ότι θα φεύγαμε στις 6.35. Αλλά, είπαμε, εδώ δεν ανησυχούν, είναι ήρεμοι οι άνθρωποι. Ζουν στο ρυθμό του καλοκαιριού που, έτσι κι αλλιώς είναι πιο χαλαρός.

Έξι και είκοσι “δένει” το ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, το καραβάκι που είχαμε πάει στην Αγιά Μαρίνα μέσω Σουβάλας. Δύο λεπτά αργότερα έρχεται και το ΠΟΣΕΙΔΩΝ. Απ' ότι δείχνουν τα πράγματα και η έντονη κίνηση, δεν θα αργήσουμε πολύ να φύγουμε. Κοίτα να δεις που θα φύγει στην ώρα του...

Τελικά το πλοίο έρχεται και φεύγει και στην ώρα του. Απίστευτο, αλλά αληθινό...

Δικαίωμα για λίγη ξεκούραση ακόμα... Τι, εδώ ο πρωθυπουργός δεν κάθεται στ' αυγά του να κοιτάξει λίγο και τη δουλειά του, εγώ θα κάτσω στην Αθήνα που... καίγεται; Η φωτογραφία από τη Σκάλα του Αγκιστρίου.

Το Αγκίστρι είναι το μικρότερο νησί του Αργοσαρωνικού και έχει έκταση 14 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Απέχει 22 ναυτικά μίλια από τον Πειραιά και 3,5 ναυτικά μίλια από την Αίγινα. Το μήκος του νησιού είναι 5,5 χλμ. και το πλάτος 3,5 χλμ. Με τη μηχανή, δηλαδή, το γυρίζεις σε μια μέρα...

Το υψηλότερο σημείο του νησιού έχει υψόμετρο 249 μ. και βρίσκεται στο Κοντάρι. Το νησί έχει πληθυσμό περίπου 1.000 κατοίκους. Αυτή την εποχή όμως έχει πολύ περισσότερο κόσμο

Το Μεγαλοχώρι/Μύλοι απέχει από την Σκάλα 2,5 χλμ. και τα Λιμενάρια απέχουν από το Μεγαλοχώρι 6,5 χλμ.
Το νησί περιμετρικά αποτελείται από πολλούς μικρούς όρμους και από ηπήνεμους κολπίσκους με καταγάλανα νερά, στους περισσότερους από τους οποίους τα πεύκα φτάνουν μέχρι την θάλασσα.

Το Αγκίστρι αποτελείται από χαμηλούς καταπράσινους λόφους, οι οποίοι καλύπτονται από πευκοδάση, που αποτελούνται από πεύκα ή από κουκουναριές.

Τα χωράφια που υπάρχουν στο Αγκίστρι στολίζονται με αγριολούλουδα και σπέρνονται συνήθως με δημητριακά, ανάμεσά τους υπάρχουν συκιές, ελιές και αμυγδαλιές. Η πανίδα του νησιού αποτελείται από λαγούς, αλεπούδες και διάφορα πουλιά. Το κλίμα του νησιού είναι ξηρό και υγιεινό, γλυκό τον χειμώνα και δροσερό το καλοκαίρι.

Κατά παράδοση τα κύρια προϊόντα του νησιού είναι ρετσίνα από πεύκο, ελαιόλαδο, σύκα, αμύγδαλα, ρίγανη, κριθάρι και φρούτα. Όμως τα τελευταία περίπου 40 χρόνια η οικονομία του νησιού στηρίζεται στον τουρισμό. Αν τον πρόσεχαν κι όλας, όλα θα ήταν καλύτερα...

Αν αυτό μπορείς να το πεις αθλητισμό;... Τι να πω... Συνέβη αργά χθες το βράδυ στο γήπεδο ΟΑΚΑ σε ένα φιλικό παιχνίδι μπάσκετ, ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Σερβία, στο πλαίσιο ενός τουρνουά, του “Ακρόπολις”. Φιλικό παιχνίδι, άκου να δεις τώρα, πλάκα έχουν οι άνθρωποι... Σκέψου να ήταν και... κανονικό μάτς....

Τα ίδια επεισόδια, τραβηγμένα από άλλη κάμερα ερασιτέχνη στις κερκίδες, που πήγε στο ΟΑΚΑ ως θεατής να... απολαύσει ένα ωραίο φιλικό παιχνίδι μπάσκετ... Και έκανε... αστυνομικό ρεπορτάζ.