Μια λευκή γραμμή αφήνει πίσω της η προπέλα του πλοίου καθώς απομακρύνεται από την Αττική...

Είναι μια απόλαυση, πάνω στο καράβι συμβατικής τεχνολογίας που μ' έχει πάρει από το λιμάνι του Πειραιά για το Αγκίστρι, να βλέπεις να απομακρύνεσαι από από την Αττική γη.

Κάθε στιγμή που περνά αυτό γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτο. Άσε που, δεν ξέρω πως έγινε, αλλά απέπλευσε ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα του. 6.35 είχε βάλει μπροστά τις μηχανές, είχε λύσει κάβους και σάλπαρε.

Όλοι εδώ κινούνται γρήγορα, είναι έμπειροι απ' ότι φαίνεται κι έτσι “τακτοποιούν” σε χρόνο ρεκόρ ανθρώπους, μηχανές, αυτοκίνητα.

Μπήκα κι εγώ στο σαλόνι, όπως όλοι, μόλις ανέβηκα στο πλοίο. Τα αιρκοντίσιον δουλεύουν στο φουλ κι έχουν μια πολύ ωραία κατάσταση. Ωστόσο δεν είναι τόσοι πολλοί οι επιβάτες ώστε να υπάρχει πρόβλημα να βρεις θέση να καθίσεις... Πολύ γρήγορα βγαίνω να περπατήσω λίγο στο πλοίο. Το γεγονός ότι στο καράβι δεν “κάθεται” καθόλου στο λιμάνι άδειο, να καθαρίσει λίγο ο αέρας του κάνει την ατμόσφαιρα κάπως στους εσωτερικούς κλειστούς χώρους. Νομίζεις ότι μυρίζει έντονα ιδρωτίλα ή πάντως κάτι όχι και τόσο όμορφο και ανεκτό.

Προτιμώ στο κατάστρωμα. Έχει στέγαστρο για να κόβει τον ήλιο και φυσάει κι ένα ελαφρό αεράκι, όπως του λιμανιού και καλύτερο. Αλλά έχει τρομερή υγρασία και ζέστη που στιγμές – στιγμές δεν υποφέρονται. Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι είναι αυτοί που κάθονται στο κατάστρωμα. Έχουν απλώσει τις αρίδες τους αναπαυτικά και κάποιοι διαβάζουν αθλητικές εφημερίδες. Πρόσεξα τη σελίδα που διαβάζουν. Για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ενδιαφέρονται, όχι για τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ στο “φιλικό” αγώνα μπάσκετ της Ελλάδας με τη Σερβία...

Μια κοπέλα κάθεται στην πλώρη του πλοίου και παρακολουθεί τα αφρισμένα νερά που αφήνει πίσω της η προπέλα. Μια λευκή γραμμή στον ορίζοντας που σβήνει σιγά -σιγά...

Απογευματάκι το λιμάνι της Αίγινας πάνω από το καράβι, πανέμορφο...