Η ώρα της αναμονής για το καράβι στο λιμάνι είναι δύσκολη κάτω από τον Αυγουστιάτικο ήλιο...

Η ζέστη είναι ανυπόφορη. Παρασκευή απόγευμα στις 6.05 στην προβλήτα του πειραϊκού λιμανιού περιμένοντας τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ να 'ρθει, να δέσει, να ξεφορτώσει, να ξαναφορτώσει και να φύγει για το Αγκίστρι. Περιμένουμε στην ουρά, άνθρωποι και αυτοκίνητα κάτω από τον δυνατό ήλιο.

Δεν μπορώ να “πιάσω” ίσκιο. Πού να αφήσω τη μηχανή που... ταξιδεύει μαζί μου; Και στον ορίζοντα του λιμανιού δε φαίνεται ίχνος από το καράβι που περιμένουμε. Στο πρακτορείο όμως που κόβουν τα εισιτήρια είναι ήρεμοι οι άνθρωποι. Ο ιδρώτας τρέχει στα πρόσωπά τους, τα κομπιούτερ που “κόβουν” τα εισιτήρια μέσα στο κουβούκλιο – κοντέινερ τα έχουν παίξει κι αρνούνται να... συνεργαστούν. Αλλά αυτοί αγέρωχοι. Το καράβι θα 'ρθει και θα φύγει αμέσως και στην ώρα του. Αν και τον Αύγουστο της μεγάλης κίνησης όλα έχουν ένα ρίσκο.

Όσοι μπορούν, πάντως, έχουν πιάσει γωνιά – στασίδι στα σημεία που υπάρχει υποτυπώδης ίσκιος. Ευτυχώς φυσάει ένα ελαφρύ δροσιστικό αεράκι που κάνει την κατάσταση να υποφέρεται...

Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας έχει κίνηση. Άνθρωποι με βαλίτσες κινούνται συνεχώς πέρα – δώθε. Ένα ζευγάρι νέων παιδιών ερωτοτροπεί δημόσια. Ούτε που τους ενδιαφέρουν τα αδιάκριτα βλέμματα των αγνώστων γύρω τους. Είναι “μόνοι τους”, ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Η ευτυχία του να είσαι νέος και να αδιαφορείς για τη γνώμη των άλλων.

Έξι και τέταρτο και δεν έχει φανεί ακόμα το πλοίο με το οποίοι, υποτίθεται ότι θα φεύγαμε στις 6.35. Αλλά, είπαμε, εδώ δεν ανησυχούν, είναι ήρεμοι οι άνθρωποι. Ζουν στο ρυθμό του καλοκαιριού που, έτσι κι αλλιώς είναι πιο χαλαρός.

Έξι και είκοσι “δένει” το ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, το καραβάκι που είχαμε πάει στην Αγιά Μαρίνα μέσω Σουβάλας. Δύο λεπτά αργότερα έρχεται και το ΠΟΣΕΙΔΩΝ. Απ' ότι δείχνουν τα πράγματα και η έντονη κίνηση, δεν θα αργήσουμε πολύ να φύγουμε. Κοίτα να δεις που θα φύγει στην ώρα του...

Τελικά το πλοίο έρχεται και φεύγει και στην ώρα του. Απίστευτο, αλλά αληθινό...