Ο ήλιος πάει προς τη δύση του. Άλλη μια μέρα στο Αγκίστρι φτάνει στο τέλος της...

Το σημείωμα αυτό γράφεται σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Απόγευμα Σαββάτου στη Σκάλα. Μόλις έχουμε τελειώσει το μπάνιο μας και βρήκα ένα βραχάκι να καθίσω για τις σημειώσεις μου. Μπορεί και να το πείτε “αρρώστια” το να είμαι εδώ και να μην απολαμβάνω τη θάλασσα για να είμαι μέσα στο γραφτό μου, αλλά θέλω να σας πω ότι δεν είναι καθόλου έτσι.

Ρουφώ την κάθε στιγμή. Ο παφλασμός των μικρών κυμάτων με συναρπάζει. Ο ήχος τους είναι εκπληκτικός, τακτικά επαναλαμβανόμενος. “Δένεται” με τις φωνές που παίζουν βουτιές από το διπλανό βραχάκι και κάνουν έναν απίθανο συνδυασμό.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να γέρνει ώς εδώ ροδοκόκκινος. Εκεί που πατώνουν παίζουν μπάλα, κάτι σαν μήλα στη θάλασσα κι ας “χτυπάει” κατάματα το φως.

Στην αμμουδιά προνοητικοί άνθρωποι έχουν φροντίσει, μαζί με τις ομπρέλες ηλίου που δεν χρειάζονται πια, να φέρουν και καρεκλίτσες πτυσσόμενες, ιδανικές για την περίπτωση. Είναι παρεούλες και συζητούν ανέμελα, λίγο μετά το μπάνιο τους. Η πιο όμορφη ώρα, η ώρα που μας αποχαιρετά ο ήλιος.

Ένα κότερο προσπαθεί να δέσει στο μόλο, λίγο πιο μακριά και το επιχειρούν δυο κορίτσια. Αυτά τα... αδύναμα πλάσματα που ξέρουν πότε και πώς να μας “παίζουν” στα δάκτυλα.

Από το σημείο που είμαι παρατηρώ τα πρόσωπα των τελευταίων κολυμβητών. Ολοκόκκινα από τον ήλιο που τα χτυπάει καθώς δύει, αλλά αυτό σε τίποτα δεν τους κάνει να σταματήσουν. Μια τέτοια όμορφη ώρα, δεν σου κάνει όρεξη να βγεις...

Δυο μικρά κοριτσάκια προσπαθούν να... αδειάσουν τη θάλασσα με τρύπια πλαστικά κουβαδάκια. Αλλά δεν απογοητεύονται. Επιμένουν. Και καθώς λιγοστεύουν οι άνθρωποι στη θάλασσα λέω να τα μαζεύω κι εγώ σιγά -σιγά. Ένα μπανάκι στο σπίτι θα βγάλει από πάνω μου την αρμύρα και θα με κάνει να νιώσω καλύτερα...

Κοντά μας είναι το “Ερείπιο” ένα μπιλιαρδάδικο. Ίσως, αργότερα παίξουμε με το Λάμπρο κανένα παιχνίδι...

Η μικρή κολυμβήτρια "συλλαμβάνεται" από τον φακό στον αέρα την ώρα της ιδιότυπης βουτιάς της...