Τη συκιά στο οικόπεδο του Αργύρη την ξέρω χρόνια. Κι αυτό γιατί έχει πάντα σύκα αυτή την εποχή. Οι άλλες συκιές στο χωριό ωριμάζουν τους καρπούς τους στα τέλη του Αυγούστου με αρχές του Σεπτέμβρη.

Την επισκεφθήκαμε το μεσημέρι της Κυριακής. Γούσταρα πολύ να φάω δύο σύκα κομμένα από τα χέρια μου, πάνω από το δέντρο. Είναι που αναθάρρησα λίγο καθώς είδα τις μετρήσεις του ζαχάρου μέσα στα φυσιολογικά όρια. Χθες 115 και σήμερα 98. Είχα χρόνια να το δω αυτό και το χάρηκα. Πραγματικά ενθαρρυντικό στοιχείο.

Έτσι πήγα στη συκιά του Αργύρη. Και βρήκα ένα ολόκληρο πιάτο. Χωρίς να ανέβω επάνω. Ότι έφτανα από κάτω. Ήταν κι ο Λάμπρος μαζί μου. Να μαθαίνει να γνωρίζει τα ώριμα σύκα...

Στο Γιώργο αρέσει πολύ να ψήνει στα κάρβουνα... Έχει ήδη αρχίσει αρχίσει να βγάζει χοιρινές μπριζόλες και σουβλάκια. Κι αυτά τρώγονται ζεστά, λέει...

Ο Γιώργος έχει κέφι να ψήσει στα κάρβουνα, μεσημέρι Κυριακής. Βάζει φωτιά κάτω από το χαγιάτι. Έχει πολύ ζέστη σήμερα. Δεν είναι κάτσεις έξω ούτε με καπέλο...

Σουβλάκια και χοιρινές μπριζόλες έχει στο νου του να φτιάξει. Του αρέσει έτσι κι αλλιώς να μας προσέχει. Και το φαγητό είναι από τα καλύτερά του. Είναι 12 η ώρα. Θέλει να κάψουν τα κάρβουνα και μετά να βάλει το κρέας να γίνει με την ησυχία του.

Ο Λάμπρος μόλις έχει ξυπνήσει από τον βραδινό ύπνο του. Αργήσανε και χθες με την παρέα του. Ο Γιώργος τον... μαλώνει “δεν θα μπορέσεις να φας σουβλάκια σε λίγο”. Σιγά που θα υπάρχει πρόβλημα για τον Λάμπρο. Τα σουβλάκια είναι από τα αγαπημένα του φαγητά...

Οι μικροπωλητές περνάνε συχνά τα πρωινά της Κυριακής. Με βανάκια κλειστά πουλούν φρούτα ή είδη σπιτιού. Ξέρουν καλά πως στα χωριά είναι πολλοί “ξεχασιάρηδες” με ελλείψεις σπίτι τους κι αυτοί είναι διατεθειμένοι να τις καλύψουν...

Και πραγματικά, δεν είναι καθόλου λίγες οι νοικοκυρές που ανταποκρίνονται στο κάλεσμά τους. Στάση για λίγα λεπτά στη μέση του δρόμου. Σιγά την κίνηση που θα διακόψουν...

Χθες το βράδυ καθίσαμε στο καφέ του Δρούλια. Ήταν εκεί οι φίλοι του Γιώργου, ο Αντώνης και η Έφη με τα δίδυμα κορίτσια τους. Ο Αντώνης μένει στα Θώκνια, δίπλα στη Μεγαλόπολη. Δούλευε μαζί με τον Γιώργο στους εργολάβους για τα έργα της ΔΕΗ.

Η γυναίκα του με τα παιδιά τους μένουν στο Κερατσίνι. Τώρα όμως το καλοκαίρι κατέβηκαν να κάτσουν μαζί του στο χωριό. Κι ο Αντώνης αυτή την εποχή ψάχνεται για δουλειά και ζει με το επίδομα του ΟΑΕΔ.

Το χωριό, τα Θώκνια, είναι ωραίο, αλλά χτισμένο δίπλα στη μονάδα 4 του εργοστασίου της ΔΕΗ. Εκεί, αν θυμάστε, είχα δει το βυζαντινό εκκλησάκι που νόμιζα ότι ήταν ο Άγιος Σπυρίδωνας. Λάθος. Ήταν ο Άι Δημήτρης. Και μόλις φέτος τοποθέτησαν το εξωτερικό στέγαστρο.

Οι άνθρωποι έχουν κέφι και διάθεση για συζήτηση. Θυμούνται πώς γνωρίστηκαν, η Έφη με τον Αντώνη, πώς γέννησε τα κορίτσια της, δίδυμα σε δυο διαφορετικούς αμνιακούς σάκους με διαφορά τριών εβδομάδων οι συλλήψεις, αλλά μαζί στη γέννα... Τα κορίτσια είναι παρόντα και γελούν... Φαίνεται να την έχουν ακούσει πολλές φορές την ιστορία... Αλλά για μας που την ακούμε πρώτη φορά έχει πολύ ενδιαφέρον η ιστορία.

Η Έφη, αδύνατη και ομιλητική, δε βάζει γλώσσα μέσα της. Δεν βλέπει ανθρώπους στα Θώκνια κι εδώ που βρεθήκαμε παρέα ξεσάλωσε...

Δώδεκα η ώρα έφυγαν . Φύγαμε κι εμείς. Άρχισα κι εγώ να νυστάζω... Ο κόσμος κάθεται ακόμα στα καφενεία. Και ο Λάμπρος είναι με την παρέα του...

Στην επιστροφή στο σπίτι ο Άρης περιμένει με λαχτάρα να τον πάνε βόλτα. Ξέρει συνήθειες και περιμένει... Όντως, έτσι ακριβώς γίνεται.

Εγώ κοιμάμαι. Είναι υπέροχα με τη δροσιά που έχει. Ύστερα από καιρό νοιώθω την ανάγκη να σκεπαστώ με το σεντόνι μου. Είπαμε, στο χωριό έχει δροσιά το βράδυ...

Ο μικροπωλητής με το βανάκι του έχει παρκάρει στη μέση του δρόμου. Και οι νοικοκυρές έχουν σπεύσει να ψωνίσουν τα φρούτα τους...

Μια νεαρη συκιά στο Θραψανό... Από τις βόλτες μας με τη Στασούλα και τη Μαλάμω στα χωράφια. Τώρα οι συκιές έχουν αρχίσει να δίνουν καρπό. Κρίμα να μην κάνει να φάω αρκετά...

Τ' ακούω στις ειδήσεις, αλλά το νιώθω και γω. Κάνει πολύ ζέστη αυτό το Σαββατοκύριακο. Μάλλον θα κάνουμε στην επιστροφή, μια στάση στο Ναύπλιο, για μπάνιο. Εκεί, στην Αρβανιτιά, είναι υπέροχα...

Ευτυχώς, στα 800 μέτρα υψόμετρο, έχει μια φυσική δροσιά, άλλο πράγμα. Για να φανταστείτε, δεν πήρα τις κάλτσες, μόνο πέδιλα, τόση ζέστη ένοιωθα στην Αθήνα την Παρασκευή το βράδυ που φύγαμε και το Σάββατο βράδυ χρειάστηκε να... δανειστώ κάλτσες του Λάμπρου για να τις φορέσω. Κρύωναν τα πόδια μου. Αν είναι δυνατόν...

Στο χωριό έχει μαζευτεί κόσμος. Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν μαγαζιά στην Αθήνα κι αυτή την εποχή τα κλείνουν όλοι ενόψει Δεκαπενταύγουστου και κατεβαίνουν στη γενέτειρα. Θα καθίσουν εδώ ως το τέλος του μήνα, στις 29 έχουν πανηγύρι, του Άι Γιαννιού και θέλουν να είναι παρόντες.

Το βλέπεις στους γεμάτους καφενέδες, στα καφέ και τις ταβέρνες. Η αυλή του παλιού σχολειού στην πλατεία είναι γεμάτη παιδιά που παίζουν, ανέμελα. Η επαρχία ζει στιγμές δόξας.

Αυτό είναι που αρέσει στο Λάμπρο. Κι εδώ που τα λέμε, είναι υγιές. Αντί να κάθεται από το πρωί μέχρι το βράδυ μέσα σε ένα διαμέρισμα και να παίζει στο πλέι στέισον, εδώ έχει παρέες, βγαίνουν το απόγευμα και μετά, και κάθονται ώς αργά το βράδυ συζητώντας. Είναι και σε μια φάση τώρα που του αρέσει αυτό το αλισβερίσι...

Αλλά, εδώ η δροσιά “μεταφράζεται” σε κρύο. Και δεν είναι μόνο δική μου ιδέα. Από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους το ακούω, οπότε... Το βράδυ η πλατεία ήθελε μακριμάνικο. Όσοι το έπαιζαν τολμηροί και επέμεναν στο κοντό, δεινοπάθησαν...

Μια εικόνα από τα Θώκνια, ένα προάστιο έξω από τη Μεγαλόπολη που πήγαμε την προηγούμενη φορά με τον Γιώργο...

Παρασκευή απόγευμα κατά τις οκτώ ξεκινάμε. Ώρα για ένα διήμερο ταξιδάκι στο Ελληνικό Γορτυνίας. Τον “πονέσαμε” τον Λαμπρούκο. Δεκαπέντε ολόκληρες μέρες πάνε από τότε που τον αφήσαμε εκεί. Όχι πως τα περνά άσχημα... Κοινωνικό παιδί όπως είναι μπόρεσε και εγκλιματίστηκε γρήγορα. Βρήκε τα παιδιά, τις παρέες του και... μεγαλώνει πιστεύοντας ότι αυτό συμβαίνει αν ξενυχτά μέχρι τις 2 το πρωί κάθε βράδυ...

Την ίδια ώρα η Ειρηνούλα έφευγε, με τη Δώρα, την αδερφή του Χριστόφορου, για τη Χίο προκειμένου να περάσει εκεί μια εβδομάδα καλοκαιρινή στη θάλασσα.

Έτσι είναι τα Σαββατοκύριακα του Αυγούστου. Άλλος εδώ, άλλος εκεί... Αναζητώντας λίγη φυσική δροσιά. Και πάντως μακριά από τα... καταραμένα αιρκοντίσιον που χρησιμοποιούμε στους χώρους δουλειάς.

Έχω κι εγώ μια μικρή καταρροή που με ταλαιπωρεί από το καλοκαιρινό κρυολόγημα. Δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό... τέτοια εποχή. Ευτυχώς με το Claridin D κάτι γίνεται και... σταματά, τουλάχιστον η καταρροή.