Τραπεζάκια που περιμένουν πελάτες στην ταβέρνα. Όμορφο στοιχεία από μόνο του που παραπέμπει στο καλοκαίρι...

Αυτή κι αν είναι τυχαία συνάντηση... Ετοιμαζόμαστε να κατέβουμε από το “Αλέξανδρος” στην Αγιά Μαρίνα Σάββατο πρωί. Έχουμε έρθει κοντά στην έξοδο. Αυτόν τον καιρό τα καραβάκια “βιάζονται”. Θέλουν να ξεφορτώσουν και να φορτώσουν γρήγορα, να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Έτσι και... χαλαρώσεις τέτοιες ώρες, την πάτησες, εμπορικά τουλάχιστον...

Εκεί λοιπόν που ψάχνω να βρω τρόπο να ξεπαρκάρω τη μηχανή μου και να είμαι έτοιμος να κατέβω μόλις τελειώσουν οι πεζοί επιβάτες βλέπω τον Χριστοφορίδη. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι αυτός. Έχω να τον δω κάπου 20 χρόνια...

Ήταν ο ηγέτης συνδικαλιστής της ΔΑΚΕ στην ΠΕΤ ΟΤΕ, τότε Ανεξάρτητη Συνδικαλιστική Κίνηση Εργαζομένων που το '92 – '93, επί Μητσοτάκη με το ξεπούλημα των αδειών κινητής τηλεφωνίας στους ιδιώτες και τον αποκλεισμό του ΟΤΕ, είχε φύγει από τη Ν. Δ. Για να συμπράξει με τον Συνασπισμό πριν αποχωρήσει οριστικά από τον ΟΤΕ και συνταξιοδοτηθεί...

Τι μου θύμισε ο άνθρωπος... Στη μνήμη μου έχει χαραχτεί σαν ηθικό και έντιμο στοιχείο. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν όταν συνταξιοδοτήθηκε από τον ΟΤΕ και άνοιξε μια ταβέρνα, κάπου στα βόρεια προάστια. Ένα βράδυ μάλιστα είχαμε πάει να φάμε εκεί και θυμάμαι ότι ήταν πολύ προσεγμένο το περιβάλλον και με γούστο διακοσμημένο...

Τον πλησίασα και τον ρώτησα αν είναι αυτός που είχα στο μυαλό μου. “Ναι” μου λέει. “Εγώ Νίκο σε γνώρισα από την πρώτη στιγμή που σε είδα”... Μου σύστησε τη γυναίκα του, μια ηλικιωμένη κυρία και μια εγγονούλα του. Ερχότανε για Σαββατοκύριακο στο ξενοδοχείο μιας ξαδέρφης του στην Αγιά Μαρίνα.

Ειλικρινά, το χάρηκα που τον είδα. Είναι από τους ανθρώπους που έχεις κέρδος από τη γνωριμία τους. Καθαρό βλέμμα, ηθικό στοιχείο... Ίδιος, όπως τον θυμάμαι εν ενεργεία συνδικαλιστή στον ΟΤΕ. Δεν είχε δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα στο προσωπικό της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Να πώς μερικούς ανθρώπους τους θυμάσαι, χρόνια μετά...

Μικροί κολπίσκοι στην Αγιά Μαρίνα που μπορείς να κάνεις το μπανάκι σου...

Ξημέρωμα στην Αίγινα. Η πόλη πίσω αποό τη πανέμορφη βουκαμβίλια...

Ο οικισμός της Αγιάς Μαρίνας στην Αίγινα είναι μικρός. Δεν ξέρω αν υπάρχουν και κάτοικοι με σπίτια εδώ. Η πρώτη αίσθηση που είχα, περπατώντας στο μικρό λιμάνι και στον κεντρικό δρόμο που μετά βίας βάζει δυο αυτοκίνητα στο πλάι να περάσουν, είναι ότι έχει μόνο μαγαζιά. Κυρίως ταβέρνες πάνω στο κύμα ή στα βράχια, όπως εύστοχα σημειώνει ένας καταστηματάρχης στην πινακίδα έξω από το μαγαζί του.

Τα καφέ δεν τα πολυβρίσκεις πάνω στο κύμα. Για ένα περίεργο λόγο, που προσπαθώ να τον καταλάβω μια και απευθύνεται κυρίως σε Έλληνες, το στομάχι είναι αυτό που προηγείται.

Η Αίγινα έχει πολλά βράχια. Τουλάχιστον στην Αγιά Μαρίνα. Και δεν έχει εύκολα περάσματα από παραλία σε παραλία. Υπάρχει ωστόσο και η κεντρική ομώνυμη παραλία με πολύ άμμο και αρκετά ανάβαθη ώστε να βοηθάει στα παιχνίδια, μπιτς βόλεϊ και ρακέτες.

Αλλά στον κεντρικό δρόμο είναι απόλαυση να περπατάς, να χαζεύεις στα μαγαζιά να κάθεσαι για ένα καφέ, ένα παγωτό, ένα τοστάκι που θα σου κόψει την όρεξη για το βραδινό φαγητό. Και οι άνθρωποι είναι ωραίοι. Ένας ηλικιωμένος στο καφέ Mike's μας ρωτά: “θέλετε κάτι” Ε, κάτι θα θέλαμε αδερφέ για να καθίσουμε...

Μπαίνω μέσα σε ένα μαγαζί που πουλά ψιλικά και εφημερίδες. Είναι μέσα ένα ζευγάρι νέων παιδιών μέσα. Τους ρωτώ αν έχουν μπαταρία για το ρολόι μου που σήμερα το μεσημέρι τα... έφτυσε. Το κορίτσι δεν μιλάει. Το αγόρι με κοιτάζει αδιάφορα και μου λέει: “Δεν νομίζω εδώ τέτοια μπαταρία”.”Και όταν σας τελειώνει εσάς τι κάνετε;” ρωτώ. “Πάμε Αίγινα” (εννοεί την πόλη της Αίγινας) Λαμπρά!...

Κατά τα άλλα ο πρωταγωνιστής του νησιού είναι τα φιστίκια Αιγίνης. Τα βρίσκεις παντού, σε όποια συσκευασία μπορείς να φανταστείς, μικρά, μεγάλα, χύμα, “φρεσκοψημένα σημερινά”...

Γουρούνες μπορείς να βρεις εδώ και να νοικιάσεις, αν και δεν είδα να κυκλοφορούν στους δρόμους. Είναι όμως ήρεμα, ωραία εδώ και αξίζει να προσεγγίσεις το νησί ακόμα και για το Σαββατοκύριακο. Το δίχως άλλο έχεις να πάρεις πολλά και κυρίως να αδειάσεις από την πίεση και το άγχος της Αθήνας...

Γεμάτος ταβέρνες ο οικισμός της Αγιάς Μαρίνας στην Αίγινα...

Το καλωσόρισμα με ένα πολύ όμορφο τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού από τον πολύ ωραίο δίσκο του, “Το Καλεντάρι”.

Ο Αύγουστος ήταν πάντα ο καλύτερος καλοκαιρινός μήνας που ήθελα να τον περνάω στην Αθήνα με δουλειά. Καταρχήν υπάρχει μια μόδα να κλείνουν όλα τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις για ένα δεκαήμερο τουλάχιστον, εκεί γύρω στον Δεκαπενταύγουστο.

Ακόμα και το περίπτερο που παίρνω τις εφημερίδες θα κλείσει εκεί ανάμεσα στις 8 με 22 του Αυγούστου. Γενικότερα όλη η πόλη είναι ήρεμη, ενώ στην ΠΕΤ ΟΤΕ οι περισσότεροι λείπουν και η δουλειά είναι πιο χαλαρή.

Ύστερα δεν έχει τις ζέστες του Ιουλίου. Οι πρώτες δροσιές κάνουν την εμφάνισή τους τα βράδια και η ζωή είναι κάπως πιο υποφερτή. Επιπλέον τα καρπούζια και τα πεπόνια είναι στο φόρτε τους. Ιδανικό ένα πιάτο φρουτοσαλάτας για το βράδυ στη βεράντα, μετά τη δουλειά.

Μπορεί βέβαια να λείπουν οι φίλοι, αλλά πάντα υπάρχουν τα Σαββατοκύριακα για μικρές αποδράσεις σε τόπους όμορφους. Ας τον καλωσορίσουμε λοιπόν με τα καλύτερα λόγια...

Η πρώτη αίσθηση που έχεις μπαίνοντας το καραβάκι στη Σουβάλα, το πρώτο λιμάνι που "πιάνει" στην Αίγινα για να κατεβάσει και να πάρει επιβάτες για το ταξίδι του...

Ο Αύγουστος μας βρήκε στην Αίγινα. Μια μικρή απόδραση για να αποχαιρετήσουμε τον Ιούλη που φεύγει και να καλωσορίσουμε τον νέο μήνα...

Σάββατο πρωί ώρα 7.30 και ο δρόμος για τον Πειραιά στον Κηφισό δεν έχει κίνηση. Τη βλέπουμε φτάνοντας στο λιμάνι. Ταλαιπωρηθήκαμε να βρούμε την πύλη Ε9 που θα μας οδηγούσε στον “Αλέξανδρο” το καραβάκι που πάει απ' ευθείας στην Αγιά Μαρίνα κάνοντας μια στάση ενδιάμεσα στη Σουβάλα...

Κόψαμε εύκολα εισιτήρια. Δεν είναι αυτός ο συνωστισμός που είχαμε άλλες χρονιές τέτοιες μέρες. Ο κόσμος τη μετράει την έξοδο. Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα νησί που δεν είναι κοσμοπολίτικο, όπως η Αίγινα.

Το καραβάκι είναι παλιό. Δεν έχει ανέσεις. Ίσα που παίρνει τρεις μηχανές, ανάμεσά τους και η δική μου. Ανεβαίνουμε στο κατάστρωμα. Φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι και ισοζυγιάζει τα πράγματα με τον δυνατό ήλιο.

Θα 'χει ζέστη σήμερα. Εννιά το πρωί και δεν αντέχεται... Φύγαμε 8.15, σε μιάμιση ώρα, κατά τα λεγόμενα του πρακτορείου θα είμαστε στην Αγιά Μαρίνα. Ήδη φαίνεται στον ορίζοντα ένα νησί που υποθέτω ότι είναι η Αίγινα, αφού το καραβάκι κατευθύνεται προς τα κει.

Νέοι οι περισσότεροι επιβάτες. Πίνουν το φραπεδάκι τους και κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα. Ένα ζευγαράκι απέναντί μας ερωτοτροπεί. Όμορφες καλοκαιρινές εικόνες...

Άλλη μια όψη της Σουβάλας από το λιμάνι... Το καραβάκι έχει πλευρίσει στην προβλήτα για τους επιβάτες κι εμείς απολαμβάνουμε από το κατάστρωμα το τοπίο...