Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να περάσεις καλά στις διακοπές… Σας το λέω από την εμπειρία των δικών μου φετινών διακοπών στο χωριό μου…

Φεύγουν από σήμερα το βράδυ οι αδειούχοι του Αυγούστου. Βολεύουν οι μέρες, όπως; Πέφτουν. Παρασκευή και ολοκληρώνεται η εργάσιμη εβδομάδα (για όσους έχουν την πολυτέλεια να δουλεύουν πενθήμερο) αλλά και ο Ιούλης…

Την Κυριακή μπαίνει ο Αύγουστος. Κι όσοι έχουν τη δυνατότητα και μπορούν μαζεύουν τα μπαγκάζια τους και την… κάνουν. Αυτό ακούω από το πρωί στα ραδιόφωνα. Πολλοί οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που φεύγουν. Με την άδεια των ακροατών εννοείται.

Κάποιοι άλλοι από Δευτέρα θα’ ναι πίσω στις δουλειές τους. Έτσι είναι αυτά… Άλλος φεύγει, άλλος έρχεται. Μια ανάσα, να περάσει το καλοκαίρι.

Αλλά θυμηθείτε το: Θα κουραστούμε να ακούμε από τα ΜΜΕ αυτό το Σαββατοκύριακο για τους εκδρομείς – αδειούχους του Αυγούστου που έχουν «τιγκάρει» τις εθνικές οδούς, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια.

Και πού βρήκαν όλοι αυτοί που φεύγουν βενζίνη; Ε, στην Ελλάδα όλα γίνονται. Ξέρω ανθρώπους που τις πρώτες μέρες της απεργίας των οδηγών βυτιοφόρων στήθηκαν στις ουρές των βενζινάδικων, γέμισαν τα ρεζερβουάρ και δύο – τρία μπιτόνια (λες κι έρχεται Κατοχή… ) κι έτσι, άνετα τώρα, μπορούν να φύγουν.

Εδώ είναι που χρειάζεται η συνδρομή των ψυχολόγων, να εξηγήσει το φαινόμενο. Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει ρευστό στην αγορά, να παραπονιούνται όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες για έλλειψη δουλειάς και κάποιοι να… χαλούν τα χρήματά τους για βενζίνη.

Κι ας πούμε ότι θα πάνε στους τόπους που έχουν προγραμματίσει, δεν θα τους χρειαστούν εκεί χρήματα για να περάσουν αξιοπρεπώς καλά; Αλλιώς, γιατί να πάνε;

Ας είναι, δεν θέλω να γκρινιάζω, αλλά δεν την αντέχω αυτή τη νοοτροπία από τους συμπολίτες μας. Την τονώνει βέβαια η άθλια τηλεόραση με τα δελτία πανικού… Αλλά, φταίμε κι εμείς… Δεν υπάρχει στοιχειώδης κουλτούρα να μας κάνει να αντισταθούμε, να πούμε το δικό μας μεγάλο όχι.. Ναι, να βάλουμε βενζίνη στα μέσα με τα οποία κινούμαστε, ακριβώς γιατί είναι εργαλεία δουλειάς. Αλλά μέχρι εκεί βρε αδερφέ… Για όλα υπάρχει κι ένα όριο…

Αυτή εμμονή μας σε τέτοια μικρά, χαζά πράγματα, είναι που μας στερεί τη χαρά της δημιουργικής ευτυχίας…